Το ανύπαρκτο εργατικό κίνημα… ένα τέλμα δίχως αύριο.

Γράφει ο Αριστείδης Κάντζος

Πάει καιρός, που είναι διάχυτος ο προβληματισμός στην κοινωνία μας, σχετικά με την στάση του εργατικού κινήματος, απέναντι στην προδιαγεγραμμένη εξαθλίωση των εργαζομένων. Δεν υπάρχει γωνιά, που να μην συζητούν πολίτες, κάθε λογής ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου, για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη!

Τα μηνύματα από τις πράξεις μας όμως, είναι αντιφατικά… από χειμώνα, σε χειμώνα περιμένουμε μια κοινωνική έκρηξη, αλλά ως δια μαγείας, δεν την βλέπουμε. Άλλα λέμε, και εντέλει, άλλα πράττουμε. Ποια έκρηξη λοιπόν; Αυτή που εκτονώνει ο eλληνας με χαμέρπουσα συμπεριφορά στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης; ή αυτή που μετά από 3 αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, από ενάρξεως της οικονομικής κρίσης, άλλαξε απλώς τη σειρά του δικομματισμού; Ποια αντίδραση λοιπόν; Αυτή που «νομιμοποίησε» την πληρωμή των χαρατσιών; ή αυτή, των ανά τις πλατείες περιφερόμενων μουτζαhedin; Μας αξίζουν τέτοιες συμπεριφορές;

Ψάχνουμε διαρκώς εξιλαστήρια θύματα, εύκολες λύσεις και εύπεπτες απαντήσεις, που θα χαϊδέψουν τα αυτιά μας. Φτάσαμε να πιστεύουμε ότι φταίνε τα μνημόνια, τα λαμόγια, οι αεροψεκασμόι, ο Θεός, ο Σιωνισμός, ο Μασονισμός, οι «illumUnati»,  η λέσχη «Βodybuilderburger», οι Στοές και τα λαγούμια, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, οι προφητείες Γερόντων, τα Ελλοχίμ, τα Νεφελίμ. Πως επιτρέπουμε όμως στην νοημοσύνη μας, ως περήφανοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, των Γραμμάτων, των Τεχνών και του Πολιτισμού εν γένει, να πιστεύει ότι δεν αντιδρούμε, επειδή μας ψέκασαν με «τεζαμόλ»; Φανταστείτε λίγο, να έλεγε ο Λεωνίδας ότι: «δεν προασπίζομαι τις Θερμοπύλες, διότι έχω έγκυρη πληροφόρηση, ότι οι Πέρσες μας έχουν κάνει μαύρη μαγεία και θα χάσουμε»! Πως εγκαταλείπουμε τα «όπλα» και παραδινόμαστε αμαχητί σε νεοταξικές δοξασίες και Λιακοπουλιάδες; Εμείς που είμαστε; Δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης; Δεν θα πρέπει, να αποποιηθούμε τον κακό εαυτό, τον οποίο αρκετές φορές μας προσάπτουν άδικα, για να διαφύγουν των ευθυνών τους οι «μαζί τα φάγαμε»;

Μιλάμε πολλές φορές για ΠΑΤΡΙΔΑ!!! Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει πατρίδα, χωρίς ΛΑΟ; Όταν ο λαός μας χειμάζεται, αυτοκτονεί και συρρικνώνεται αριθμητικά, πνευματικά, ψυχικά, ποια πατρίδα σωσμένη, μπορεί να τον σώσει; Προέχει λοιπόν, να σώσουμε το λαό μας αν θέλουμε να είμαστε λογικοί. Χωρίς λαό ο τόπος αυτός, δεν είναι πατρίδα, δεν έχει ταυτότητα, αλλά είναι ένα κτήμα των αστικοτσιφλικάδων της λυκοσυμμαχίας. Και αναφέρομαι στον αυτούσιο ορισμό από τις θέσεις του ΚΚΕ, επειδή τελικώς, αποδείχθηκε ότι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν λυκοσυμμαχία (δες και Nigel Farage). Παρότι όμως οι μάσκες έπεσαν, οι απόκριες συνεχίζονται! Τώρα εκχωρήθηκε η Εθνική μας Κυριαρχία; Πώς να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα οι «πατριώτες», όταν ψήφιζαν ΝΑΙ σε όλα, σε Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Κοινή Αγροτική Πολιτική κ.λπ. Ακόμα θυμάμαι το 1992, αυτούς που λοιδορούσαν (μεταξύ αυτών και εγώ) ως ανθέλληνες - κολλημένα μυαλά - εθνοπροδότες (και άλλα πολλά τραγελαφικά προσωνύμια) τους λιγοστούς βουλευτές του ΚΚΕ, οι οποίοι έλεγαν, ότι εκχωρήθηκε η Εθνική μας Κυριαρχία και οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια σε νέα υποτέλεια και χρεωκοπία. Εκ των αποτελεσμάτων, μας βγήκαν περισσότερο πατριώτες, αφού οι αλήθειες τους δικαιώθηκαν… αυτά τα ΝΑΙ ήταν μερικά από τα εργαλεία, για να εκχωρηθεί η Εθνική μας Κυριαρχία… από την πρώτη υπογραφή κιόλας, την οποία εν πλήρη άγνοια, του τι σήμαινε, εμείς την πανηγυρίζαμε!!!

Σήμερα λοιπόν συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε βαπτισθεί στην άγνοια. Για πολλοστή φορά η ιστορία, μας διδάσκει, αλλά αποδεικνύεται, ότι εμείς είμαστε αδικαιολογήτως απόντες στο μάθημα. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει οικονομική κρίση, αν πρώτα, δεν επέλθει κοινωνική κρίση. Διατρέχουμε λοιπόν, εποχές έντονης κοινωνικής σήψης… σήψης αξιών, θεσμών, ηθών. Δεκαετίες τώρα, η κοινωνίας μας εμποτίστηκε με το δηλητήριο του Κοινωνικού Δαρβινισμού. Θεμελιώθηκε ο άκρατος ατομικισμός, την ώρα που το ιδιωτικό κεφάλαιο έβρισκε το κρατικό, ως πρόθυμο χορηγό του. Έχουμε μετατραπεί σε χρυσοθήρες «χαμένων θησαυρών». Σε κάθε λαό έταζαν και από ένα «όνειρο»… όπως στους Αμερικανούς το Αμερικανικό όνειρο, έτσι και στους Ευρωπαίους έταξαν το Ευρωπαϊκό όνειρο!!! Μπορούμε όμως, να συνεχίζουμε τη ζωή μας με αυτοσκοπό, να γίνουμε το 5%, που δυναστεύει το 95% των συνανθρώπων μας; Μήπως πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα; Μήπως έφθασε η ώρα της επιστροφής στις ρίζες του πανανθρώπινου πολιτισμού μας; Μήπως ήρθε η ώρα, να δραπετεύσουμε από τη φυλακή των ονείρων;

Δικηγόροι, ιατροί, φαρμακοποιοί, καθηγητές, δάσκαλοι, αρχιτέκτονες… όπου και αν «ανήκουμε», εργαζόμενοι είμαστε, που παράγουμε έργο και αυτό που παράγουμε, ουσιαστικά μας το δανείζουν! Οφείλουμε στην όποια εναπομείνασα αξιοπρέπεια μας, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, ακόμα και αν παίζεται στις πλάτες μας, το παιχνίδι των κοινωνικών αυτοματισμών. Οι κακοί ταξιτζήδες, οι κακοί δικηγόροι, οι κακοί δάσκαλοι… η γνωστή καραμέλα της συντεχνίας των εκβιαστών, που ακόμα δεν έλιωσε, ακριβώς, επειδή εμείς τους το επιτρέπουμε… Κανένα τροϊκανό «απόΚομμα» δε θα υπερασπιστεί τις κατακτήσεις μας… ο ρόλος του είναι, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του 5%, που λυμαίνεται το «χαμένο θησαυρό» του 95% της χώρας. Όσο ο χρόνος, μας προσπερνά, τόσο τα δικαιώματά μας εξαχνώνονται, τόσο η επιστροφή σε προπολεμικές δεκαετίες γίνεται βάλτος των αληθινών ονείρων μας.

Ήρθε η ώρα να βγάλουμε, λοιπόν, το εργατικό κίνημα από την ανυπαρξία. Αν θέλουμε να ανακτήσουμε, έστω και μέρος των δικαιωμάτων που απολέσαμε, οφείλουμε να κατέβουμε ειρηνικά, μαζικά σε αγώνα με μακρά διάρκεια… να απομονώσουμε τους προβοκάτορες και το παρακράτος που στοιχειώνει τους μελλοντικούς δρόμους μας. Ας θυμηθούμε λίγο την ιστορία μας:

Αρχή ήμισυ παντός. [Πλάτων, 427-347 π.Χ., Έλλην Φιλόσοφος]

Αυτή λοιπόν είναι η αρχή… ζωντανό Εργατικό Κίνημα!!! Χωρίς αγώνα και θυσία δεν θα αλλάξει τίποτα… χωρίς ανιδιοτέλεια και προσπάθεια ο τροχός δεν γυρίζει, το αλέτρι δεν μπαίνει βαθιά στη γη, δεν οργώνει, δεν γίνεται το χώμα γόνιμο… Όσο περιμένουμε παθητικά, τον από μηχανής Θεό, να διαφυλάξει τα δικαιώματά μας, η αθλιότητα δεν θα έχει τέλος. Ας αφουγκραστούμε τον τόπο που πατάμε… το αίμα είναι νωπό από τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας…

Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος. [Καρλ Μαρξ, 1818-1883, Γερμανός φιλόσοφος]