του Γιάννη Αναστασάκου
Τι κοινό έχουν η Κερατέα του 2011 και η
Κόρινθος του 2012; Την παρανομία του τοπικού συμφέροντος που την
μεγεθύνουν σε ανομία νεόκοποι καπεταναίοι της Πόλης.
Την Κερατέα του 2011 εξύμνησε ως απαρχή του αντι μνημονιακού αγώνα ο Αλέξης Τσίπρας. Όπως δήλωσε, εκεί άρχισε το αδούλωτο κίνημα της ανυπακοής. Ανυπακοή είναι να κάνεις μια τρύπα δυο μέτρα στη Λεωφόρο Λαυρίου, ξηλώνοντας την άσφαλτο. Να καις τον αστυνόμο σπίτι του και να απειλείς τα παιδιά του υπαλλήλου πολεοδομίας. Το αίτημα; Τα σκουπίδια μακριά από εμάς! Γιατί; Γιατί έτσι! Κι ο δήμαρχος μπροστά. Και τα Εξάρχεια από δίπλα. Στα μετερίζια αυτού του αγώνα ο Τσίπρας βρήκε συναγωνιστές. Ανεπιθύμητους.
Ο Μιχαλολιάκος δήλωσε πως στην Κόρινθο άρχισε η αντίσταση των Ελλήνων. Κατά των μνημονίων, μεταναστών και κάθε λογής καταπιεστών. Αντίσταση είναι να βάζεις φωτιά στα σύρματα, να μαχαιρώνεις νύχτα τους αλλόχρωμους και να δέρνεις φουσκωτά τους φύλακες. Το αίτημα; Τα ζωντανά σκουπίδια, οι μετανάστες, μακριά από εμάς! Γιατί; Γιατί έτσι! Κι ο δήμαρχος μπροστά. Και τα τάγματα από δίπλα.
Τι κοινό έχει ο Τραγάκης, ο Πολύδωρας κι ο Καμμένος με τους μαγαζάτορες της Ύδρας; Την κουτοπονηριά της αυθαιρεσίας που κάνει την παρανομία δικαίωμα. Τραγικός αντιπρόεδρος Βουλής Τραγάκης. Όχι δεν πήρε απόδειξη από το ξενοδοχείο στη Μύκονο. Πως να πάρει άλλωστε αφού δεν πλήρωσε ούτε ευρώ. Φιλοξενήθηκε ανταποδοτικά. Γιατί; Είχε βοηθήσει για την υπογραφή της επιχορήγησης του ξενοδοχείου. Παράλληλα με τον διορισμό της αδερφής του γαμπρού του στη Βουλή. Μετά κουράστηκε και πήγε Μύκονο για διακοπές. Κι έτσι βρήκε άξιο συνεχιστή ο μονοήμερος πρόεδρος Βουλής Πολύδωρας που πρόφτασε και διόρισε την κόρη του. Κι ο Καμμένος που διόρισε Καμμένο.
Ακούσατε τους αδούλωτους Μιχαλολιάκο από τη μια, Τσίπρα από την άλλη να εκραγούν;
Τον Βενιζέλο μήπως; Τον Κουβέλη ίσως; Κανέναν ανυπάκουο πρύτανη να μιλήσει ως πνευματική ηγεσία για τη δύναμη του παραδείγματος, για την ηθική της αξιοπρέπειας; Όχι βέβαια. Στο δικό τους βιλαέτι οι αρματωλοί του Συντάγματος έχουν βάλει νόμο. Και οι πρυτάνεις άσυλο. Ακούστηκε μόνο μια σιγανή διαρροή από πρωθυπουργικό γραφείο μεριά, ότι να απαγορευθούν τουλάχιστον οι διορισμοί συγγενών πρωτοδεύτερου βαθμού.
Η ανακοίνωση θύμισε, στην αδυναμία της, την παλιά απεγνωσμένη παραίνεση στην κτηνοβατίζουσα Κρήτη. “Μην καβαλάτε τα ασαράντιστα”. Κατσίκια εννοούσαν. Κι έτσι, όταν αυτά συμβαίνουν στην κορυφή της Πόλης , στη στάθμη της θάλασσας, στο βιλαέτι της Ύδρας δεν καλοδέχονται τους φορατζήδες και το χαράτσι. Οι ντόπιοι καπεταναίοι έχουν δικό τους νόμο. Τη φοροαποφυγή. Εξάλλου το κάθε μαγαζί διαθέτει και πέντε επώνυμους πελάτες, στην αυλή της Βουλής, για να του καθαρίζουν τις “δουλειές”.
Χρειάστηκαν λοιπόν ΜΑΤ για να κοπούν αποδείξεις. Και το νησί αναστατώθηκε για την εισβολή και την κατάχρηση εξουσίας και πολιόρκησε και το αστυνομικό τμήμα. Κι ο Δρίτσας του Τσίπρα, από τον Πειραιά όπου εκλέγεται κι όπου κι η Ύδρα ψηφίζει, βγάζει μήνυμα συμπαράστασης. Για την αδικία και την κρατική βία.
Με αφορμή την Ύδρα, μιλούν για τις αποδείξεις όλοι, γυρίζοντας από την καλοκαιρινή έφοδο σε παραλίες και βουνά. Έξι ποτά, τρία παγωτά και γλυκά, απόδειξη για μια βάφλα στο κάστρο της Μονεμβασιάς διηγείται ο ένας. Αλλά κι ο ίδιος πληρώνεται σε μαύρα.
Από το Πήλιο στο Νυμφαίο και τις Πρέσπες μια απόδειξη όλη κι όλη σε 15 μέρες. Την κουβαλάει και την ανεμίζει ο άλλος. Κάτι σαν λάφυρο ή κειμήλιο. Ίσως απλό πειστήριο, μιας κι είναι δικηγόρος. Όταν τον ρωτάς αν κόβει απόδειξη για όλο το ποσό των αμοιβών του ο καταγγελτικός τόνος της φωνής χαμηλώνει. Πολίτης είναι αλλά και τόσο μαλάκας ευτυχώς όχι, σου απαντά το βλέμμα του.
Η απόδειξη πάντως, παρά τις αντιφάσεις και τους συμψηφισμούς της, έχει γίνει σύμβολο. Να την κόψω, να την ζητήσω; Εγώ θα σώσω την Ελλάδα; Όταν την ζητάς είσαι με τους άλλους, όχι με τον Δρίτσα και τον φτωχό λαό.
Αυτός ο φτωχός λαός των επαγγελματιών, στην μείωση μισθών των υπαλλήλων και συνταξιούχων απαντά με παρακράτηση φόρων κατά 43% (τόσο είναι περίπου το άθροισμα ΦΠΑ και φόρου που εξοικονομούν όταν δεν κόβουν απόδειξη). Κι έτσι οι υπάλληλοι κι οι συνταξιούχοι θα ξανακουρευτούν για να βρεθούν τα χρήματα της φοροδιαφυγής των αγανακτισμένων επιτηδείων.
Και βεβαίως μετά, με πρώτο τον κάθε Δρίτσα, όλοι θα καταδικάσουν τα πακέτα του τροικανού Στουρνάρα και της Γερμανίδας Μέρκελ. Και του ανάλγητου Κουβέλη που πέρασε στην άλλη όχθη.
Ξεκαλοκαιριάζουμε, μα το αμείλικτο ερώτημα παραμένει. Ποιος είναι τελικά αγωνιστής; Αυτός που ζητά απόδειξη ή αυτός που δεν την δίνει; Και προστάτης του λαού των Ελλήνων; Τσίπρας ή Μιχαλολιάκος;
Την Κερατέα του 2011 εξύμνησε ως απαρχή του αντι μνημονιακού αγώνα ο Αλέξης Τσίπρας. Όπως δήλωσε, εκεί άρχισε το αδούλωτο κίνημα της ανυπακοής. Ανυπακοή είναι να κάνεις μια τρύπα δυο μέτρα στη Λεωφόρο Λαυρίου, ξηλώνοντας την άσφαλτο. Να καις τον αστυνόμο σπίτι του και να απειλείς τα παιδιά του υπαλλήλου πολεοδομίας. Το αίτημα; Τα σκουπίδια μακριά από εμάς! Γιατί; Γιατί έτσι! Κι ο δήμαρχος μπροστά. Και τα Εξάρχεια από δίπλα. Στα μετερίζια αυτού του αγώνα ο Τσίπρας βρήκε συναγωνιστές. Ανεπιθύμητους.
Ο Μιχαλολιάκος δήλωσε πως στην Κόρινθο άρχισε η αντίσταση των Ελλήνων. Κατά των μνημονίων, μεταναστών και κάθε λογής καταπιεστών. Αντίσταση είναι να βάζεις φωτιά στα σύρματα, να μαχαιρώνεις νύχτα τους αλλόχρωμους και να δέρνεις φουσκωτά τους φύλακες. Το αίτημα; Τα ζωντανά σκουπίδια, οι μετανάστες, μακριά από εμάς! Γιατί; Γιατί έτσι! Κι ο δήμαρχος μπροστά. Και τα τάγματα από δίπλα.
Τι κοινό έχει ο Τραγάκης, ο Πολύδωρας κι ο Καμμένος με τους μαγαζάτορες της Ύδρας; Την κουτοπονηριά της αυθαιρεσίας που κάνει την παρανομία δικαίωμα. Τραγικός αντιπρόεδρος Βουλής Τραγάκης. Όχι δεν πήρε απόδειξη από το ξενοδοχείο στη Μύκονο. Πως να πάρει άλλωστε αφού δεν πλήρωσε ούτε ευρώ. Φιλοξενήθηκε ανταποδοτικά. Γιατί; Είχε βοηθήσει για την υπογραφή της επιχορήγησης του ξενοδοχείου. Παράλληλα με τον διορισμό της αδερφής του γαμπρού του στη Βουλή. Μετά κουράστηκε και πήγε Μύκονο για διακοπές. Κι έτσι βρήκε άξιο συνεχιστή ο μονοήμερος πρόεδρος Βουλής Πολύδωρας που πρόφτασε και διόρισε την κόρη του. Κι ο Καμμένος που διόρισε Καμμένο.
Ακούσατε τους αδούλωτους Μιχαλολιάκο από τη μια, Τσίπρα από την άλλη να εκραγούν;
Τον Βενιζέλο μήπως; Τον Κουβέλη ίσως; Κανέναν ανυπάκουο πρύτανη να μιλήσει ως πνευματική ηγεσία για τη δύναμη του παραδείγματος, για την ηθική της αξιοπρέπειας; Όχι βέβαια. Στο δικό τους βιλαέτι οι αρματωλοί του Συντάγματος έχουν βάλει νόμο. Και οι πρυτάνεις άσυλο. Ακούστηκε μόνο μια σιγανή διαρροή από πρωθυπουργικό γραφείο μεριά, ότι να απαγορευθούν τουλάχιστον οι διορισμοί συγγενών πρωτοδεύτερου βαθμού.
Η ανακοίνωση θύμισε, στην αδυναμία της, την παλιά απεγνωσμένη παραίνεση στην κτηνοβατίζουσα Κρήτη. “Μην καβαλάτε τα ασαράντιστα”. Κατσίκια εννοούσαν. Κι έτσι, όταν αυτά συμβαίνουν στην κορυφή της Πόλης , στη στάθμη της θάλασσας, στο βιλαέτι της Ύδρας δεν καλοδέχονται τους φορατζήδες και το χαράτσι. Οι ντόπιοι καπεταναίοι έχουν δικό τους νόμο. Τη φοροαποφυγή. Εξάλλου το κάθε μαγαζί διαθέτει και πέντε επώνυμους πελάτες, στην αυλή της Βουλής, για να του καθαρίζουν τις “δουλειές”.
Χρειάστηκαν λοιπόν ΜΑΤ για να κοπούν αποδείξεις. Και το νησί αναστατώθηκε για την εισβολή και την κατάχρηση εξουσίας και πολιόρκησε και το αστυνομικό τμήμα. Κι ο Δρίτσας του Τσίπρα, από τον Πειραιά όπου εκλέγεται κι όπου κι η Ύδρα ψηφίζει, βγάζει μήνυμα συμπαράστασης. Για την αδικία και την κρατική βία.
Με αφορμή την Ύδρα, μιλούν για τις αποδείξεις όλοι, γυρίζοντας από την καλοκαιρινή έφοδο σε παραλίες και βουνά. Έξι ποτά, τρία παγωτά και γλυκά, απόδειξη για μια βάφλα στο κάστρο της Μονεμβασιάς διηγείται ο ένας. Αλλά κι ο ίδιος πληρώνεται σε μαύρα.
Από το Πήλιο στο Νυμφαίο και τις Πρέσπες μια απόδειξη όλη κι όλη σε 15 μέρες. Την κουβαλάει και την ανεμίζει ο άλλος. Κάτι σαν λάφυρο ή κειμήλιο. Ίσως απλό πειστήριο, μιας κι είναι δικηγόρος. Όταν τον ρωτάς αν κόβει απόδειξη για όλο το ποσό των αμοιβών του ο καταγγελτικός τόνος της φωνής χαμηλώνει. Πολίτης είναι αλλά και τόσο μαλάκας ευτυχώς όχι, σου απαντά το βλέμμα του.
Η απόδειξη πάντως, παρά τις αντιφάσεις και τους συμψηφισμούς της, έχει γίνει σύμβολο. Να την κόψω, να την ζητήσω; Εγώ θα σώσω την Ελλάδα; Όταν την ζητάς είσαι με τους άλλους, όχι με τον Δρίτσα και τον φτωχό λαό.
Αυτός ο φτωχός λαός των επαγγελματιών, στην μείωση μισθών των υπαλλήλων και συνταξιούχων απαντά με παρακράτηση φόρων κατά 43% (τόσο είναι περίπου το άθροισμα ΦΠΑ και φόρου που εξοικονομούν όταν δεν κόβουν απόδειξη). Κι έτσι οι υπάλληλοι κι οι συνταξιούχοι θα ξανακουρευτούν για να βρεθούν τα χρήματα της φοροδιαφυγής των αγανακτισμένων επιτηδείων.
Και βεβαίως μετά, με πρώτο τον κάθε Δρίτσα, όλοι θα καταδικάσουν τα πακέτα του τροικανού Στουρνάρα και της Γερμανίδας Μέρκελ. Και του ανάλγητου Κουβέλη που πέρασε στην άλλη όχθη.
Ξεκαλοκαιριάζουμε, μα το αμείλικτο ερώτημα παραμένει. Ποιος είναι τελικά αγωνιστής; Αυτός που ζητά απόδειξη ή αυτός που δεν την δίνει; Και προστάτης του λαού των Ελλήνων; Τσίπρας ή Μιχαλολιάκος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου