Μαζική απεργία, μόνη, ψάχνει...

Του antapoΚΡΙΤΗ.

Η σημερινή γενική απεργία ήταν ακριβώς όπως την περιμέναμε: είχε πολύ κόσμο και πολλή αμηχανία. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, αλλά με την αισιοδοξία της βούλησης να κονταροχτυπιέται με την απαισιοδοξία της γνώσης.

Δεν είναι μικρό πράγμα ο αγώνας που δίνει ο λαός απέναντι στο μνημονιακό καθεστώς και τις πολιτικές της λιτότητας, εδώ και 2,5 χρόνια.

Επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει μια «μαγιά», πιο πολυπληθής και διαθέσιμη σε σχέση με τα προμνημονιακά χρόνια, που δίνει το παρόν στον δρόμο και στο κίνημα. Οι απεργίες με τους 500 παρατρεχάμενους του Πολυζωγόπουλου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα η ανάγκη δίνει μαζικά το παρόν. Μαζί με την ανάγκη η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια.

Πολλά χρειάζεται να συζητηθούν για τον νέο κύκλο που ανοίγει μπροστά μας. Παράφωνη νότα για παράδειγμα είναι η εκκωφαντική απουσία της οργανωμένης σπουδαστικής νεολαίας. Ή ακόμα και σήμερα, με εξαίρεση την Υγεία και τους εργαζόμενους της ΠΟΕ-ΟΤΑ, δεν είχαμε μεγάλους κλάδους με ισχυρή συμμετοχή στην απεργία και μεγάλα μπλοκ, αλλά κυρίως μικρά σωματεία, συλλογικότητες, επαγγελματοβιοτέχνες, συνελεύσεις γειτονιάς κοκ. Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Και σε αυτήν την μαζικότατη απεργία είχαμε τα γνωστά και τετριμμένα.

Τα κανάλια έβλεπαν τους διαδηλωτές περίπου στο 1/10 απ’ ότι ήταν.

Οι Ματατζήδες και οι αφηνιασμένες μηχανοκίνητες λεγεώνες επιβεβαίωσαν παίρνουν γραμμή από την Χρυσή Αυγή.

Το κράτος και η πολιτική ηγεσία δεν επιθυμεί κόσμο στο Σύνταγμα να το περικυκλώνει και γι’ αυτό προχωράει σε μαζικό ψέκασμα.

Κομμάτι του μαύρου μπλοκ λειτουργεί εκτός σκέψης, νόησης και λογικού προβληματισμού. Ότι του έρθει, κάνει.

Το ΚΚΕ δεν βλέπει λόγο να αλλάξει την τακτική του. Κι ας οδεύει για ιστορικά ποσοστά εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Η Χρυσή Αυγή ως συστημικό μαντρόσκυλο δεν βλέπει μέτρα λιτότητας, κεφάλαιο και εργαζόμενους, τρόικα και κυβέρνηση, αλλά μόνο «το παρακράτος των εξαρχείων» και τις «κομματικές σημαίες» (κόκκινες εννοούν) που πρέπει να εξαφανιστούν και να κυματίζει μόνο η γαλανόλευκη.

Κι όμως υπήρχε κάτι διαφορετικό σε αυτήν την απεργία.

Μία αμηχανία; Ένα μεγάλο ερωτηματικό; Το ερώτημα πως αλλιώς θα πάμε σε σχέση με τις προηγούμενες κινητοποιήσεις των τελευταίων δύο ετών; Το ερώτημα και μετά την απεργία τι; Ο φόβος ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μπορεί να μας βάλει πάλι σε έναν ατέρμονο κύκλο μιας γενικής απεργίας ανά δίμηνο; Το ότι σε άλλη μία απεργία κατέβαινε πολιτικά μόνος και ακάλυπτος, παρόλο που έχουμε μια αδύναμη κυβέρνηση και μια αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση;

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν διαδήλωσε με την πεποίθηση ότι θα νικήσει, ότι θα εμποδίσει τα μέτρα, ότι μπορεί να τα ανατρέψει. Δεν ήταν σε όλες τις κινητοποιήσεις έτσι. Στις πλατείες (και ειδικά στις 5 Ιουνίου και στην απεργία στις 15 Ιουνίου), υπήρχε η πεποίθηση ότι μπορούν να πέσουν. Και λίγο έλειψε με τον ΓΑΠ. Σε άλλες απεργίες επίσης παιζόταν το “σπάσιμο” κάποιων μνημονιακών βουλευτών και η αδυναμία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Ο λαός έδωσε τότε μόνος του αυτές τις μάχες. Το ΚΚΕ έβλεπε παντού προβοκάτορες και ο τότε μικρός ΣΥΡΙΖΑ ζήταγε νομιμότητα, εκλογές και βέβαια έκανε θετικές επισημάνσεις για την μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους. Στην ουσία όμως έμενε δέσμιος του ευρωπαϊσμού και της επικοινωνιακής πολιτικής. Για την ΔΗΜΑΡ ούτε λόγος. Ούτε είναι, ούτε υπήρξε Αριστερά...

Αν σήμερα ο λαός συνεχίσει να δίνει μόνος του τις μάχες, θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Γιατί μαζί με την αγανάκτηση συγγενεύει και η απελπισία. Κανείς δεν τον κάλεσε στην απεργία για να πέσει η κυβέρνηση, για να μην ψηφιστούν τα μέτρα, για να φύγουν αυτοί, αφού ο λαός εξαπατήθηκε για άλλη μία φορά, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος σωτηρίας του λαού και της χώρας και διεξόδου από την κρίση, με μια άλλη κυβέρνηση αντιμνημονιακή, αριστερή, με ένα ελάχιστο και άμεσο πρόγραμμα απεμπλοκής από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, την χρεομηχανή και τις αιμοβόρες τροικανές δόσεις, που αν σταματήσουμε τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά απίθανο να υλοποιηθεί εντός ευρωζώνης και Ε.Ε.

Κανείς δεν προκάλεσε πολιτικά γεγονότα προς αυτήν την απεργία, δεν όξυνε τα πράγματα, δεν ώθησε προς κλιμάκωση. Ούτε το ΚΚΕ που φαίνεται να απασχολείται σχεδόν αποκλειστικά από την συγκράτηση του μηχανισμού του, ούτε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται είναι και αριστερή και αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά στην ουσία κινδυνεύει να παγιώσει την άχρωμη και προς το παρόν ανώδυνη παρουσία του.

Ο λαός θα ξανακατέβει στους δρόμους. Κυριακή κοντή γιορτή, μιας και το πακέτο δεν έχει έρθει ακόμα στη βουλή. Το αν θα κάνει την έκπληξη δεν το ξέρουμε, το αν με την δημιουργικότητά του θα βρει νέες μορφές, περιεχόμενα, στόχους, και οι διαδηλώσεις εκτός από μαζικότητα θα έχουν χαμόγελα, πίστη και αισιοδοξία, το ελπίζουμε.

Το τι θα κάνει ο αντίπαλος το ξέρουμε από τώρα. Αυτό που είναι ερωτηματικό είναι το τι θα κάνουν οι “δικοί μας”...