Μετανάστης ξανά

Ήταν αρχές Ιουνίου, όταν και η αγωνία  κορυφωνόταν για την αναστολή ή όχι της απόφαση για την «οικειοθελή αναχώρηση» που είχε πάρει και κοινοποιήσει η Διοικητική Περιφέρεια Αττικής, 21 χρόνια έπειτα από την μετανάστευσή μου στην Ελλάδα. Προσπαθούσα να μείνω ήρεμος, παρά το όλο και μεγάλο κύμα συμπαράστασης που ερχόταν αλλά και την, αναμενόμενη ως ένα βαθμό, σχετική φασαρία. Αλλού διάβαζα για την συμπαράσταση των πολιτικών κομμάτων και των φορέων, αλλού για τα «μέσα»  που έχω και αλλού πανηγύρια που «επιτέλους θα ξεκουμπιστεί».  Είχα πει τότε πολλές φορές πως, δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Την θεωρώ πατρίδα μου και πατρίδα των παιδιών μου. Και το εννοούσα πλήρως. Ποιος θα ήθελε να φύγει από το σπίτι του κυνηγημένος;

Για λόγους υγείας, δεν είχα ένσημα για ένα χρόνο. Χαρτί δημόσιου νοσοκομείου προσκόμισα. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Φαντάσου σήμερα, πόσοι μένουν άνεργοι και δεν μπορούν να έχουν ένσημα. Χιλιάδες νόμιμοι μετανάστες, απονομιμοποιούνται εν μια νυκτί.  Ένα από τα πολλά παράλογα της «μεταναστευτικής πολιτικής» της Ελλάδας.  Το κύμα συμπαράστασης μεγάλωνε, όπως μεγάλωνε από την άλλη και το κύμα μίσους και απειλών. Έτυχε τότε και η δημοσιογραφική αποκλειστικότητά μου για την ποινική δίωξη του εκπροσώπου τύπου της νεοναζιστικής οργάνωσης, που λίγο αργότερα θα επιβραβευόταν με την είσοδο στη Βουλή και οι νεοναζί αποθρασύνθηκαν πλήρως. Συν το γεγονός πως από την εφημερίδα είχα απολυθεί και ήμουν στο ταμείο ανεργίας.

Και κάπου εδώ εμφανίζεται η ιδέα της Σουηδίας. Μια ελληνίδα, η Εύα Αυγερινού, πρύτανης του Λαϊκού Πανεπιστημίου και ακτιβίστρια των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη σκανδιναβική χώρα, ρίχνει τον «σπόρο». Μετά το πράσινο φως που της έδωσα, αναλαμβάνει την οργάνωση της μετακόμισης με κάθε λεπτομέρεια. Βρίσκει τη σχολή, βρίσκει την κατάλληλη πόλη, για να μην μπω κατευθείαν στα βαθιά της σουηδικής βαρυχειμωνιάς, ενδιαφέρεται και λύνει από τα πιο συνηθισμένα μέχρι τα πιο απίθανα προβλήματα ενός νέου μετανάστη. Η επιτομή του Ανθρώπου. Χωρίς κανένα όφελος. Χωρίς καν να με ξέρει προσωπικά. Ο ουμανισμός αλλά και η κοινωνική της συνείδηση, αρκούσαν για όλα.  Η άλλη όψη της Ελλάδας. Μιας  Ελλάδας που σε κάνει υπερήφανο, που το λες και δεν ντρέπεσαι, που θα ήθελες να της μοιάσεις.

Τα 21 χρόνια παραμονής και (όποιας) προσφοράς  στην Ελλάδα, δεν αρκούσαν να έχω την ελληνική υπηκοότητα. Μετά  την υπόθεση της άδειας, δεν είχα ούτε τη δυνατότητα να καταθέσω αίτηση -  αν και γράφτηκε σε κάτι «πατριωτικά» blog, που δεν ξέρουν ούτε καν τα πιο απλά διαδικαστικά για την κτήση της ιθαγένειας ή την απονομή υπηκοότητας, το τερατώδες ψέμα πως… μου την έδωσε ο Βενιζέλος χαριστικά (!). Με το τέλος των σπουδών εδώ, και αφού τελεσιδικήσει θετικά η υπόθεση της άδειας στα δικαστήρια, τότε θα καταθέσω. Η Ελλάδα για μένα δεν είναι κάτι που τελείωσε ούτε που τελειώνει. Ως τότε, θα μεταφέρω νέα από την Σουηδία. Μια χώρα που έχει ως θεμέλιο λίθο της τον σεβασμό της διαφορετικότητας, την πολυπολιτισμικότητα, την ανεκτικότητα.