Η οικονομία επί χούντας
Η ελληνική ακροδεξιά, έχοντας εξασφαλίσει την
συμμετοχή του Κράτους και των ΜΜΕ στην συστηματική συσκότιση της
Ιστορίας, διατείνεται πως η (αμερικανοκίνητη) χούντα των συνταγματαρχών
αποτέλεσε ένα «οικονομικό θαύμα», ενώ στην πραγματικότητα κατά την
περίοδο αυτή επικράτησε η συνέχεια της πορείας που είχε αρχίσει να
διαγράφεται από την αρχή της δεκαετίας του 60. Οι ίδιοι οι
συνταγματάρχες προέβαλαν ως επιχείρημα για το πραξικόπημα (εκτός από τον
«κομμουνιστικό κίνδυνο») το φόβο του «οικονομικού χάους». Η οικονομική
πραγματικότητα όμως της εποχής περιγράφεται ως εξής: «Η πρόοδος των
τελευταίων πέντε ετών, όσον αφορά την αύξηση του εθνικού εισοδήματος και
την βελτίωση του επιπέδου ζωής, βασίστηκε στη νομισματική σταθεροποίηση
που επιτεύχθηκε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 50’ και ήταν συνέπεια
των μηχανισμών αναπτύξεως που μπήκαν σε κίνηση και ενισχύθηκαν επιτυχώς
στη δεκαετία 1957-1966. Στο τέλος του 1966 τα αποθέματα χρυσού και
εξωτερικού συναλλάγματος ήταν εξαιρετικά μεγάλα. Κάτω από τέτοιες
συνθήκες και με τέτοια ώθηση, η περαιτέρω πρόοδος της οικονομίας ήταν
σχεδόν βέβαιη»[2]. Συνεπώς καταλαβαίνουμε ότι πραγματικά «φόβος
οικονομικού χάους», δεν υπήρξε ποτέ (όπως ούτε «κομμουνιστικός κίνδυνος»
απεδείχθη ποτέ πως υπήρξε).
Παρόλα αυτά η επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος,
δημιούργησε κλίμα αβεβαιότητας προς την Ελλάδα διεθνώς. Κι έτσι υπήρξε
πτώση στα έσοδα απ’ τον τουρισμό, μεταξύ 1967-1971, της τάξης των
200.000.000 δολαρίων. Συνυπολογίζοντας και τα κεφάλαια ύψους 200.000.000
δολαρίων που θα παραχωρούσε η Ε.Ο.Κ, μέσα στην τετραετία αυτή, τα οποία
δεν δόθηκαν, το σύνολο φτάνει στα 400.000.000 δολάρια. Έτσι το
στρατιωτικό καθεστώς προχώρησε σε «ενέργειες εκτάκτου ανάγκης» με
βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα δάνεια με σκοπό την κάλυψη του
ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών. Με αυτόν τον τρόπο και μέσα σε μια
πενταετία (1966-1971), το εξωτερικό χρέος υπερδιπλασιάστηκε και συνολικά
υπολογίζεται ότι έφτασε το ύψος των 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο παρακάτω πίνακας αποδεικνύει ξεκάθαρα τα κοινά
χαρακτηριστικά της ευρύτερης περιόδου 60-73. Όπως βλέπουμε, το
δημοσιονομικό έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ βρισκόταν στο 1,22% το 1966,
ενώ το 1974 έφτασε το 2,76% του ΑΕΠ…Το 1961- 1966 οι ετήσιοι ρυθμοί
ανάπτυξης κυμάνθηκαν από το 6,5% έως το 13,2%, και ο πληθωρισμός από 0%
μέχρι 4,8% . Το 1967 -73 οι ρυθμοί ανάπτυξης «έτρεχαν» με ετήσιους
ρυθμούς από 5,7% μέχρι 11,6%, ενώ πληθωρισμός με 0,3% έως το αρνητικό
ρεκόρ 15,55% (το 1973).
Άλλο επιχείρημα των χουντολάγνων που υποστηρίζει
την επταετή δικτατορία, είναι τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας της εποχής.
Φυσικά, αποκρύπτεται το γεγονός πως α)τα επίπεδα της ανεργίας κινούνταν
στα ίδια περίπου επίπεδα και πριν το πραξικόπημα και β) πως η στατιστική
της ανεργίας ήταν τεχνητή, αφού οι εν δυνάμει εργαζόμενοι πολίτες
μετανάστευαν μαζικά προς το εξωτερικό, όπως δείχνει και ο παρακάτω
πίνακας.
|
¨Έτος
|
Χιλιάδες
|
¨Έτος
|
Χιλιάδες
|
| 1963 | 67,7 | 1967 | 30,8 |
| 1964 | 63,8 | 1968 | 56,9 |
| 1965 | 54,9 | 1969 | 90,3 |
| 1966 | 23,3 | 1970 | 83,6 |
Όσον αφορά τους «υψηλούς
μισθούς» επί χούντας, η σκόπιμη διασπορά ψευδών πληροφοριών από
φασιστολόγια μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί με μία ματιά στον παρακάτω
πίνακα. Οι μόνοι μισθοί που στην αυξήθηκαν ήταν αυτοί των χρήσιμων
υπαλλήλων του καθεστώτος: των στρατιωτικών…(έτσι εξηγούνται και οι
«κόκκινες γραμμές» του Μιχαλολιάκου αποκλειστικά στις περικοπές στις
ένοπλες δυνάμεις και τις δυνάμεις καταστολής-όπως περιγράφτηκαν στο
λογύδριο του εντός του Κοινοβουλίου)
| Συγκριτική αύξηση αποδοχών | |||
|
1963-66
|
1967-70
|
1968-71
|
|
| Δημόσιοι υπάλληλοι | 9 | 7,5 | |
| Στρατιωτικοί | 10 | 13 | |
| Υπάλληλοι δημοσίων επιχειρήσεων-τραπεζών | 8,8 | 4,7 | |
| Ωραία αμοιβή στη Βιομηχανία | 9,3 | 8,8 | 6,3 |
| Εβδομαδιαίες αποδοχές στη Βιομηχανία | 8,8 | 8,6 | 8,6 |
| Μηνιαίοι μισθοί στη Βιομηχανία | 7,8 | 7,7 | 6,9 |
| Μίνιμουμ μισθοί(άνδρες) | 8 | 8,4 | 5,4 |
Μέσα διακυβέρνησης της χούντας
Αν συνοψίζαμε τα μέσα διακυβέρνησης της χούντας σε
δέκα λέξεις, αυτές θα ήταν οι εξής: lifestyle, καλλιέργεια ενός
κλίματος απο-πολιτικοποίησης, εθνικιστικός λαϊκισμός, υποσχέσεις,
τρομοκρατία, διώξεις, μεταθέσεις, εκκαθαρίσεις, παροχές, λογοκρισία,
απειλές.
Η δικτατορία της 21ης Απρίλη για να μπορέσει να
μπορέσει να κυβερνήσει, απαγόρευσε τα πολιτικά κόμματα, διέλυσε τα
εργατικά και επαγγελματικά σωματεία, διέλυσε κάθε οργάνωση που είχε
κάποιο κοινωνικό περιεχόμενο. Στη συνέχεια απέλυσε τους υπάρχοντες
δικαστικούς ώστε να τρομοκρατήσει και τους υπόλοιπους και προώθησε
αυτούς που είχαν δεθεί με την δική τους πολιτική. Παρόλα αυτά η χούντα
δεν μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη στους τακτικούς δικαστές κι έτσι,
εγκατέστησε στρατοδικεία σε ολόκληρη τη χώρα, που θα εφάρμοζαν πιστά τις
εντολές της.
Η ίδια τακτική ακολουθείται και στους υπαλλήλους
του κρατικού μηχανισμού σε κάθε κλίμακα. Απολύουν μερικούς και
τρομοκρατούν τους άλλους. Στο στρατό το παιχνίδι τους είναι περισσότερο
πολύπλοκο. Μετά το βασιλικό πραξικόπημα της 13/12/67 έχουν όλη την άνεση
να τον εκκαθαρίσουν από τα στοιχεία που δεν θα πειθαρχήσουν σ’ αυτούς.
Μα δεν αρκούνται μόνο σ’ αυτό. Πρέπει να προωθήσουν και να
αποστρατεύσουν όλους τους αξιωματικούς που είχαν μεγαλύτερο βαθμό από
αυτούς, γιατί διαφορετικά οι ανώτεροι αξιωματικοί ποτέ δε θα
πειθαρχούσαν σε κατώτερούς τους. Η επετηρίδα έχει μεγάλη σημασία γι’
αυτούς. Αλλά δεν περιορίζονται μόνο σ’ αυτό. Αποστρατεύουν και μια σειρά
καθαρά χουντικούς αξιωματικούς για να τους χρησιμοποιήσουν αμέσως σε
επίκαιρα σημεία του κρατικού μηχανισμού. Οι αξιωματικοί που επιλέγονται
για το σκοπό αυτό προάγονται, παίρνουν μια καλή σύνταξη και στη συνέχεια
διορίζονται σε υψηλές δημόσιες θέσεις με πολύ μεγάλο μισθό. Προωθεί
γρήγορα νεότερους αξιωματικούς σε ανώτερους βαθμούς και φυσικό είναι, οι
αξιωματικοί αυτοί να γίνονται πιστοί και αφοσιωμένοι στη χούντα. Και θα
υποστηρίζουν τη χούντα, γιατί αν ανατραπεί και επανέλθουν οι διωγμένοι
αντίθετοι της χούντας, θα πρέπει να υποβιβασθούν. Με παρόμοιο τρόπο
λειτουργούν και με τους πολίτες της χώρας, έτσι ώστε να έχουν όση
περισσότερη απήχηση και ανοχή από μέρος αυτών. Έτσι δεν λείπουν και τα
ρουσφέτια προς μέρος της κοινωνίας που είναι φιλικά προσκείμενοι προς το
στρατιωτικό καθεστώς, όπως χορήγηση χαριστικών δανεικών-κι αγύριστων
από το Κράτος προς υποστηρικτές του καθεστώτος, χορήγηση αδειών κτλ.
Η χούντα χρησιμοποιεί το δημόσιο χρήμα για να
δημιουργήσει γύρω της αφοσιωμένους ανθρώπους. Τον πρώτο καιρό μετά τη
μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς
όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος.
Αποκαλυπτικά είναι δύο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη
που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29/8 και 12/9/74), με το ενδοκαθεστωτικό
φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των
παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των
«χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν»
1.644.000.000 δρχ.Τα δισεκατομμύρια σκορπιούνται σε φίλους και γνωστούς,
που υποτίθεται ότι κάνουν κάποια δημόσια έργα ή έχουν κάποια αποστολή.
Μισθοδοτούν ένα πλήθος χαφιέδων που παρακολουθούν τους ανθρώπους σε κάθε
τους βήμα. Όλοι όσοι θα περάσουν σαν στρατιώτες από την ΕΣΑ του Λαδά
και του αρχιβασανιστή Ιωαννίδη θα μισθοδοτούνται σε συνέχεια σαν
πληροφοριοδότες.Με τον τρόπο αυτό, δένει τους βασικούς κρίκους της
διοίκησης με ανθρώπους αφοσιωμένους στη χούντα.
Λογοκρισία
«Έχετε υποχρέωσιν να δεχθήτε την σοβαρότητα της
εγχειρήσεως και να μας βοηθήσετε», ήταν το πρώτο διάγγελμα του
Παπαδόπουλου προς τους δημοσιογράφους, λίγες μέρες μετά την επιβολή της
δικτατορίας.
Η πανομοιότυπη εμφάνιση των εφημερίδων που
κυκλοφόρησαν από τη μεθεπόμενη του πραξικοπήματος, έδειχνε ξεκάθαρα την
υποταγή τους στην άγρια λογοκρισία. Ίδια πρωτοσέλιδα, ίδιες επίσημες
ανακοινώσεις και υπαγορευμένα δημοσιεύματα, ίδια σχόλια. Πέντε
εφημερίδες έλειπαν από τις πρώτες κυκλοφορίες. Η «Αυγή» και η
«Δημοκρατική Αλλαγή» που κάλυπταν τον αριστερό πολιτικό χώρο, των οποίων
απαγορεύτηκε η κυκλοφορία, η «Ελευθερία», καθώς και οι συντηρητικές
«Καθημερινή» και η «Μεσημβρινή». Από τις εφημερίδες που εκδόθηκαν, οι
ακροδεξιές «Ελεύθερος Κόσμος» και «Εστία» υποστήριξαν ανοιχτά το
καθεστώς (και η κυκλοφορία των οποίων δεν ξεπέρασε ποτέ τις τελευταίες
θέσεις). Οι συντηρητικές και φιλοβασιλικές, «Ακρόπολις», «Απογευματινή»
και «Βραδυνή» υποτάχτηκαν πλήρως στο καθεστώς λογοκρισίας. Δυσάρεστη
έκπληξη προκάλεσαν στους αναγνώστες τους οι τέσσερις εφημερίδες,
«Αθηναϊκή», «Βήμα», «Έθνος» και «Νέα», οι οποίες στην αρχική φάση
τουλάχιστον αποδέχτηκαν τη λογοκρισία των συνταγματαρχών. Λίγες μέρες
μετά, η κεντροαριστερή «Αθηναϊκή» σταμάτησε την έκδοσή της. Η εφημερίδα
«Έθνος» χτυπημένη από τα βαριά πρόστιμα και τη φυλάκιση των εκδοτών της
,λόγω της έντονης κριτικής στο καθεστώς και της δημοσίευσης συνέντευξης
του οικονομολόγου Ζίγδη για το κυπριακό ζήτημα, σταμάτησε την έκδοσή
της την 1.4.1970.
Τα «καθαρά χέρια» της χούντας
Μπορεί οι στρατιωτικοί δικτάτορες να μη
χαιρετούσαν ναζιστικά, όπως οι σημερινοί νοσταλγοί τους στο κοινοβούλιο,
όμως ούτε «καθαρά χέρια» είχαν (όπως φυσικά ούτε οι μαχαιροβγάλτες της
νεοναζιστικής συμμορίας έχουν). Τα σκάνδαλα της χούντας δεν ήταν ούτε
λίγα, ούτε ασήμαντα (όπως ούτε αυτά των κοινοβουλευτικών συνεχιστών τους
φυσικά).
Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να νομοθετήσουν ήταν
η αύξηση του μισθού τους. Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του
πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών
και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για
πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα
(«Πολιτικά Θέματα» 5/10/73). Ακολούθησαν, φυσικά, κι άλλες
«τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση
«αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική
ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8/2/75).
Ο πρώτος νόμος «περί ευθύνης» υπουργών δεν είναι
προϊόν των σημερινών συγκυβερνώντων ΝΔ-Πασοκ, αλλά της δικτατορίας των
συνταγματαρχών που φρόντισαν να θεσμοθετήσουν τη μελλοντική ασυλία
τους.Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της
30/12/1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη
υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των…
συναδέλφων του. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα διά τα οποία δεν ησκήθη
ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής
θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα! Όλα αυτά θα μπορούσαν, βέβαια, να
επιτευχθούν με μία ομαλή μετάβαση σε ένα ψευδοδημοκρατικό καθεστώς,
σχέδιο που τίναξε στον αέρα η εξέγερση του Πολυτεχνείου και το έγκλημα
που διέπραξαν στην Κύπρο.
Από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ήταν αυτό του Τομ Πάπας
και της εταιρείας Esso Pappas. Σύμφωνα με κατάθεση του δημοσιογράφου Η.
Δηματρακόπουλου στο αμερικάνικο κογκρέσο, η χούντα διοχέτευσε στο
ταμείο της εκστρατείας του Νίξον 549.000 δολάρια σε μετρητά για τη
προεκλογική εκστρατεία του το 1968. Το ποσό αυτό προερχόταν από τα
κονδύλια που η CIA διοχέτευσε στην ελληνική ΚΥΠ, για την
αντικομουνιστική της εκστρατεία. Η χρηματοδότηση γινόταν με εντολή του
Παπαδόπουλου, μέσω του διοικητή της ΚΥΠ Μιχάλη Ρουφογάλη (δηλαδή ξέπλυμα
χρημάτων μέσω του Πάπας). Το αντάλλαγμα για τον Πάπας από τη Χούντα
ήταν ευνοϊκές συμβάσεις με το ελληνικό δημόσιο (οι οποίες είχαν
αμφισβητηθεί από την Ένωση Κέντρου). «Το μερίδιό του στην Ελλάδα
περιλαμβάνει την πολυδιαφημισμένη προνομιακή σύμβαση για την COCA-COLA,
μονοπώλιο του δικαιώματος αγοράς της ντομάτας της Δυτικής Ελλάδας, και
ένα σύμπλεγμα πολλών εκατομμυρίων δολαρίων από χημικές και χαλυβουργικές
εγκαταστάσεις, διυλιστήρια και στόλους πετρελαιοφόρων» (ριζοσπάστης,
29.4.2000). Από τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά «επιτεύγματά» του ήταν η
εξασφάλιση άδειας για τη δημιουργία εργοστασίου εμφιάλωσης της Κόκα-Κόλα
στην Ελλάδα. Η αμερικανική πολυεθνική προσπαθούσε για μια δεκαετία να
μπει στην ελληνική αγορά, χωρίς αποτέλεσμα. Επίσης, ένας προσωπάρχης του
Τομ Πάπας με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967
υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
Χαρακτηριστικός ήταν και ο νεποτισμός των δικτατόρων:
- Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου.
- Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο γ.γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.
- Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ.
- Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, γ.γ. του υπ. Προεδρίας, περιφερειακός διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει γ.γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν “μπον φιλέ” γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ. 118)
Η αισθητική των καραβανάδων
«Καλή τέχνη είναι αυτή που είναι καλή για την
Μητέρα Πατρίδα» γράφει ο συνταγματάρχης Λαδιάς. Και όπου «Μητέρα
Πατρίδα» μπορείτε ελεύθερα να συμπεράνετε το στρατιωτικό καθεστώς.
Αποδεκτή μορφή τέχνης για την δικτατορία είναι αυτή που εξυμνεί το
καθεστώς ή τουλάχιστον δεν το ενοχλεί.Τα αυταρχικά καθεστώτα συνήθως
φροντίζουν με φτηνά υποκατάστατα κουλτούρας να κρατούν «τις μάζες σε
κατάσταση ικανοποιημένης νάρκης», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Ρ.
Ρούφος, δείχνοντας ανοχή σε «ουδέτερες» εκδηλώσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυριολεκτικά «πτωχή τω
πνεύματι» κληρονομιά που άφησε πίσω της η Χούντα, ενθαρρύνοντας κάθε
είδους ανόητη δημιουργία μόνο και μόνο επειδή αυτή τύχαινε να την
εγκωμιάζει ή να κρατά τον κόσμο μακριά από επικίνδυνους στοχασμούς, μας
εκπλήσσει ακόμα και σήμερα. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, έχει αφήσει
ευδιάκριτα τα ίχνη της, κυρίως στον κόσμο της τηλεόρασης και στον
πολεοδομικό σχεδιασμό. Ως προς την αισθητική της αρχιτεκτονικής των
«ψηλών κτιρίων», που χτίστηκαν κατά κόρον την περίοδο της δικτατορίας κι
έχουν ταυτιστεί με τον αυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος (κοντινότερο
στους φοιτητές παράδειγμα, το γυάλινο κτίριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο),
αρκεί να υπενθυμίσουμε τη δήλωση του Παττακού, που υποστηρίζει ότι οι
επόμενες γενιές θα τον ευγνωμονούν για την απόφασή του να αυξήσει κατά
40% το επιτρεπόμενο ύψος δόμησης [3]
Η δικτατορία φρόντιζε να χαρίζει δωρεάν θέαμα στο
κοινό, με τις θρυλικά αντιαισθητικές εκδηλώσεις της στο Παναθηναϊκό
Στάδιο, όπου προσπαθούσε να «εξυψώσει το πατριωτικό συναίσθημα» σε δίχως
αρχή και τέλος δρώμενα, όπου συνευρίσκονταν σπαρτιάτικες φάλαγγες,
βυζαντινοί αυτοκράτορες, τσολιάδες, γιγάντιοι αστραφτεροί
φοίνικες-άρματα, ενώ στην άλλη άκρη του γηπέδου χόρευαν καλαματιανό και
τσάμικο…με σκοπό το«ομαδικό τραγούδι να διαλύσει την ατομικότητα εντός
του συνόλου και να επισφραγίσει το ψυχολογικό ενιαίο των ατόμων» .
Σταθμός, όμως, στην πνευματική ζωή της χώρας και ένδειξη των «υψηλών»
αισθητικών κριτηρίων που διέθετε η Χούντα αποτελεί η «ποιητική έξαρση»
που παρατηρήθηκε τα πρώτα χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, την
οποία αξιοποίησε η κυβέρνηση εκδίδοντας το 1969 τη «Λαϊκή Μούσα»,
συλλογή στίχων από υποστηρικτές του καθεστώτος σε όλη τη χώρα. Ένα
χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι το εξής:
«Μεσ’ τον Απρίλη έφθασαν
τρεις μάγοι με τα δώρα
Ο Γιώργος Παπαδόπουλος
κι ο Παττακός στην ώρα.
Ακόλουθα στέκει πιστός
ο Νίκος Μακαρέζος
που στάθηκε στο ραντεβού
και τώρα σαν Εγγλέζος».
(Πρόδρομος Σακελάριος Μιχαηλίδης, ιερέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου