Ένας Μαραθώνιος Έρωτας

Μία σκέψη στροβιλίζει στο μυαλό μου εδώ και καιρό: η πρώτη φορά στον μαραθώνιο μοιάζει με την πρώτη φορά στο σεξ. Εντάξει, θα μπορούσα να πω «στον έρωτα» αλλά ούτε τόσο λογοτεχνικός, ούτε τόσο ρομαντικός είμαι. Και φυσικά – ναι, το ξέρω ότι το ξέρετε όλοι – θα μπορούσα να το παρομοιάσω με άλλες «πρώτες φορές», σε άλλα «μέτωπα» (οδήγηση, γήπεδο, διακοπές μόνος σου, ας πούμε), αλλά, ας το παραδεχτούμε, το σεξ πάντα θα πουλάει περισσότερο…

Σοβαρά όμως τώρα, είναι το ίδιο: αυτό το συναίσθημα όταν περνάς τη γραμμή του τερματισμού (για να μην πω «όταν… τελειώνεις» και γίνουμε ακατάλληλοι διά ανηλίκους) δύσκολα συγκρίνεται με άλλα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή (ναι, από αυτά που δεν είναι πράγματα, αυτά ακριβώς). Ότι και να πούμε, δύσκολα περιγράφεται. Αισθάνεσαι σούπερ, έχεις αυτή την αιθέρια ζάλη της στιγμής, της στιγμής που επισκιάζει τα πάντα, δεν σε νοιάζει τίποτ’ άλλο, είσαι στην κορυφή του κόσμου. Αλλά από την άλλη, ε, δεν μπορείς να πεις ότι καταλαβαίνεις και πολλά με την πρώτη φορά. Ούτε ότι ακριβώς θυμάσαι την κάθε στιγμή. Συνήθως νοιώθεις αυτό το «επιτέλους», ότι επιτέλους το έκανες, προετοιμαζόσουν πολύ καιρό και είχες μεγάλη προσμονή ακόμη και αγωνία, άγχος γι’ αυτό. Και αυτή η προετοιμασία είναι σχεδόν αντίστοιχα «σκληρή», σωματικά και πνευματικά, ε; Αλλά, κοιτώντας πίσω, μάλλον οι περισσότεροι γελάμε με τα τόσα πολλά και τόσο τραγελαφικά λάθη που κάναμε, όντας άπειροι. Για γέλια και για κλάματα που λέμε; Κάπως έτσι… Α και μετά, δεν νοιώθεις ότι έχεις ανέβει επίπεδο απλώς και μόνο γιατί το έχεις κάνει; Είσαι στον κύκλο σου «αυτός που το ‘χει κάνει» (σεξ ή μαραθώνιο)! Προφανώς θα μπορούσαμε να τραβήξουμε την κουβέντα σε βάθος και μάκρος (να συζητήσουμε ας πούμε για τον γλυκό πόνο της πρώτης φοράς ή για το πόσο μεγαλύτερο σου φαίνεται το χρονικό διάστημα που διαρκεί η όλη φάση την πρώτη φορά) αλλά νομίζω καλύτερα ας αναπολήσει ο καθένας μας τη δικιά του πρώτη φορά και ας βρει τους δικούς του παραλληλισμούς (όσοι βέβαια έχουμε ακόμη την ικανότητα να θυμόμαστε τις λεπτομέρειες της πρώτης μας φοράς).

Γιατί, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νοιώθω ότι μάλλον δεν πρέπει να το περιορίσουμε μόνο στα της πρώτης φοράς: γενικότερα ο μαραθώνιος μοιάζει σε πολλά με την ερωτική σχέση. Και δεν είναι μόνο ο ιδρώτας, οι βαριές ανάσες ή τα βογκητά (πονηρούληδες). Ας πούμε, με τον καιρό σίγουρα μαθαίνεις τα κατατόπια και ξέρεις να χειρίζεσαι τις καταστάσεις καλύτερα. Νοιώθεις και περισσότερα, μπορείς να κάνεις και περισσότερα. Μπορείς να κρατιέσαι και να δίνεσαι στα σωστά σημεία. Προσπαθείς να «κλέψεις» (ανθρώπινο…) αλλά κάθε φορά ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς! Αποκτάς μια εμπειρία ρε παιδί μου. Από την άλλη βέβαια, το ότι τερμάτισες έναν, δύο, πέντε ή δέκα μαραθωνίους δεν σου εγγυάται ποτέ ότι θα τερματίσεις και τον επόμενο… Ή ότι θα το απολαμβάνεις πάντα το ίδιο. Όπως και να το κάνουμε είναι και τα δύο ιδιαίτερες στιγμές και διατηρούν πάντα τη δικιά τους αύρα.

Αλλά τα σημαντικότερα είναι, νομίζω, αλλού: ο έρωτας και ο μαραθώνιος είναι από τα λίγα πράγματα που σε βοηθάνε να αποκτήσεις μία ουσιαστική σχέση. Μια σχέση με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της, με τις νέες εμπειρίες και τις ρουτίνες της, με στιγμές αιωνιότητας και μέρες που θα ‘θελες να ‘ταν ήδη χθες. Μια σχέση που σε κάνει άνθρωπο. Προσδιορίζεσαι σε σχέση με τον (ή το) άλλο. Αποκτάς πρόσωπο και ολοκληρώνεσαι ως προσωπικότητα. Βρίσκεις το νόημα στη ζωή. Όχι, προφανώς, το πλήρες (αν έχει υπάρξει ποτέ κάτι το πραγματικά πλήρες σε αυτή τη ζωή… αλλά αυτή είναι μία άλλη κουβέντα), αλλά κάποιο επιμέρους σίγουρα. Ο μαραθώνιος, όπως και ο άνθρωπός σου στη ζωή, σε κάνει – εν μέρει, το είπαμε – αυτό που είσαι. Βγαίνεις από τον εαυτό σου και, επιτέλους, δεν νοιάζεσαι μόνο για το «εγώ» αλλά κυρίως για το άλλο. Για το απέναντι που γίνεται δικό σου μόνο αν δώσεις και συ το όλο σου χωρίς να προσδοκάς τίποτα για αντάλλαγμα. Γι’ αυτό ακούμε τους πιο έμπειρους να λένε ότι τον μαραθώνιο για να τον ευχαριστηθείς δεν πρέπει να τον πας με το ρολόι. Απόλαυσε τη στιγμή, τη φάση, τη σχέση με τον απέναντι (τον μαραθώνιο ή τον άνθρωπο) και θα κερδίσεις σίγουρα. Θα κερδίσεις το νόημα, την ολοκλήρωση που μπορείς να βρεις μόνο έξω από τα στενά περιοριστικά, φθαρτά και επιβαρυντικά όρια – τον πόνο, τον φόβο, την κούραση, την αγωνία, τα βάσανα, τους τραυματισμούς – του εαυτούλη σου.

Γι’ αυτό μη φοβηθείς τον αγώνα. Ξέρω, ακόμη και αν τον έχεις κάνει δεκάδες φορές, εκεί στη γραμμή της εκκίνησης, λίγο πριν την πιστολιά, σίγουρα θα νοιώσεις πάλι το δέος μπροστά στο άγνωστο. Που πάω τώρα; Τι θα μου συμβεί τις επόμενες 3, 4, 5 ώρες; Θα τα καταφέρω και φέτος; Μην αγχώνεσαι. Έτσι δεν γίνεται και στις σχέσεις; Αν το καλοσκεφτείς, δεν ξυπνάς κάθε πρωί μην ξέροντας πως θα ξυπνήσει ο άλλος; Ή τι θα σας φέρουν οι «εξωτερικοί παράγοντες»; Και η λύση πια είναι; Η σχέση η ίδια! Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα βλέμμα. Όλα αυτά που λένε ότι είμαστε μαζί και είμαστε και οι δυο καλύτερα και καλύτεροι απ’ ότι μόνοι μας. Έτσι και στον μαραθώνιο: μη φοβάσαι μπροστά στις δυσκολίες. Έτσι κι αλλιώς, αυτές σίγουρα θα έρθουν στην πορεία. Αντίθετα: επικοινώνησε με τη διαδρομή, το τοπίο, τους θεατές, τους δρομείς. Μάθε να παίρνεις (και, το σημαντικότερο ίσως, να δίνεις) δυνάμεις από (και σε) αυτούς. Μάθε να γίνεσαι καλύτερος.

Α, και εκεί στα τελευταία μέτρα, όπως κατηφορίζεις για το Στάδιο και βλέπεις, κατάκοπος και πονεμένος, το όνειρο τόσων μηνών να γίνεται πραγματικότητα, αν νοιώσεις μία ακατανίκητη επιθυμία να πιάσεις την πρώτη γνωστή φάτσα που θα βρεις μπροστά σου και να φωνάξεις «ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ», μην αγχωθείς. Συμβαίνει και στις καλύτερες σχέσεις!!! Θα νοιώσεις ανατριχίλα που θα μπεις στο Στάδιο (πόσοι, αλήθεια, είχαν, έχουν ή θα έχουν ποτέ αυτή την ευκαιρία να μπουν στο Στάδιο ως μαραθωνοδρόμοι;), θα πάρεις το μεταλλιάκι σου (μεταλλιάρα για την ακρίβεια, ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που θα έχεις από δω και πέρα στο σπίτι σου), θα πιείς τα υγρά σου, θα φας τις μπανανίτσες σου, θα δεις τον θαυμασμό, τη χαρά και την περηφάνια στα μάτια των δικών σου ανθρώπων που θα σε περιμένουν να σε αγκαλιάσουν και… θα ξεκινήσεις αμέσως τα όνειρα (και τα σχέδια) για τα επόμενα ταξίδια. Τον επόμενό σου μαραθώνιο!

Άντε, καλό μας αγώνα τώρα!

ΥΓ1: Για τους περισσότερους από εμάς ο αγώνας του μαραθωνίου σημαίνει την κατάληξη μιας περιόδου προετοιμασίας αρκετών μηνών, πολλών δρομικών ωρών και ατέλειωτων χιλιομέτρων. Μόνο εύκολο και απλό πράγμα δεν είναι το να καταφέρεις να βγάλεις ένα τέτοιο πρόγραμμα και να είσαι σε θέση να αγωνιστείς σωστά στον μαραθώνιο. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν, δόξα τω Θεώ να λέμε που καταφέραμε και βγάλαμε χωρίς προβλήματα το πρόγραμμα και είμαστε σε θέση να αγωνιστούμε υγιείς και σωστά προετοιμασμένοι στον μαραθώνιο. Το ως τώρα ταξίδι έχει τη δικιά του αξία!

ΥΓ2: Δεν το καταλαβαίνουμε γιατί το θεωρούμε δεδομένο, αλλά είμαστε εξαιρετικά τυχεροί (κυριολεκτικά από τους πιο … «κωλόφαρδους» δρομείς παγκοσμίως) που έχουμε την ορίτζιναλ διαδρομή να περνάει έξω από το σπίτι μας και μπορούμε να την τρέξουμε όποτε γουστάρουμε. Για όσους έχουν τρέξει έστω και ένα μαραθώνιο στη ζωή τους, το να έρθουν να τρέξουν, έστω μία φορά, στην κλασσική είναι όνειρο ζωής και υποβάλλονται σε τεράστια έξοδα και μεγάλο κόπο για να το καταφέρουν.

ΥΓ3: Ο ίδιος ο αγώνας του μαραθωνίου έχει από τη φύση του τέτοια χαρακτηριστικά που τον κάνουν σκληρό και απρόβλεπτο. Δεν είναι τυχαίο που η λέξη «μαραθώνιος» χρησιμοποιείται τόσο συχνά στην καθημερινή μας ζωή για να περιγράψει πάντα και μόνο το μεγάλο και το δύσκολο, το επίτευγμα. Και μόνο η διάρκεια και ο μονότονος και επαναλαμβανόμενος χαρακτήρας του, αρκούν για να ξεφτιλίσουν την οποιαδήποτε προσδοκία, ενώ δίνουν άλλη αξία στον τερματισμό ως ολοκλήρωση.

ΥΓ4: Επομένως, το να περιοριζόμαστε σε πέντε αριθμούς (π.χ., 2ω:59’:59’’ ή 3ω:29’:59’’) και να κρεμόμαστε από αυτούς για την ευτυχία μας είναι τουλάχιστον ανώριμο. Έτσι κι αλλιώς, οι Ολυμπιακοί αργούν ακόμη και θα έχουμε και άλλες ευκαιρίες να πιάσουμε το όριο (χιούμορ ήταν αυτό). Μόλις περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού σίγουρα θα νοιώσουμε ευτυχείς, ολοκληρωμένοι και ευγνώμονες. Γι΄ αυτό ας χαλαρώσουμε, ας κοιτάξουμε να απολαύσουμε τις στιγμές που περιμέναμε μήνες τώρα και… ΠΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ!

 Αριστοτέλης Αλεξόπουλος