Τριάντα
χιλιάδες δρομείς από όλο τον κόσμο έτρεξαν στον 31ο Κλασικό Μαραθώνιο
της Αθήνας που έγινε την Κυριακή. Έντεκα χιλιάδες γενναίοι δρομείς στα
42 και κάτι χιλιόμετρα και οι υπόλοιποι μοιρασμένοι στα πέντε και στα
δέκα χιλιόμετρα. Αν βγάλουμε έξω τις συμμετοχές των επαγγελματιών
αθλητών, τι έκανε όλους τους υπόλοιπους να τρέξουν και να γεμίσουν τους
άδειους από αυτοκίνητα δρόμους της Αθήνας;
Είναι αλήθεια πως το τρέξιμο έχει γίνει ιδιαιτέρα δημοφιλές σπορ εσχάτως. Μη μου πείτε πως δεν έχετε προσέξει τα τελευταία χρόνια, γυναίκες και άνδρες όλων των ηλικιών να τρέχουν σε πάρκα, δρόμους, γήπεδα, παραλίες και όπου βρουν και μπορούν. Είναι ο πιο βολικός και ανέξοδος τρόπος να αθληθείς. Όποια ώρα της ημέρας θέλεις, όσο συχνά μπορείς, σου φτάνει μια φόρμα κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και είσαι κομπλέ. Αυτό σε καιρούς λιτότητας έχει τη σημασία του. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι η ανάγκη να τρέξεις για λίγο μακριά από οτιδήποτε δένει κόμπο το στομάχι σου. Γιατί κάθε φορά που τρέχεις απελευθερώνονται στον εγκέφαλο ενδορφίνες, δηλαδή οι ορμόνες της χαράς. Είναι επίσης, που όταν τρέχεις, νιώθεις ελεύθερος.
Έτσι ένιωθα εγώ και τα 33 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να διανύσω τα πέντε χιλιόμετρα του πρώτου μου μαραθωνίου. Περήφανη δρομέας του «γλυκού νερού», έτρεξα για τον Αρκτούρο, «για να σώσω την αρκούδα». Δίπλα στην Ευαγγελία, πρώην άστεγη που σήμερα ζει πουλώντας τη «Σχεδία» και αποφάσισε για πρώτη φορά στη ζωή της να τρέξει. Μπροστά στη Μαρία που έτρεξε με το μωρό της στο καροτσάκι. Πλάι σε έναν τυφλό δρομέα που έτρεξε με το λαμπραντόρ του. Πίσω από την κυρία που στηριζόταν στα δυο της μπαστούνια προκειμένου να περπατήσει τα 5 χλμ. Έτρεξα για την άλλη κυρία που μοίραζε μπουκαλάκια νερού στους δρομείς λέγοντας στον καθένα ξεχωριστά «πάρε, αγάπη μου» και για τη νεαρή εθελόντρια στην είσοδο του Καλλιμάρμαρου που πανηγύριζε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για κάθε δρομέα που πατούσε το πόδι του στο στάδιο. Είτε επρόκειτο για τον νικητή των 42 χλμ., τον Κενυάτη Γέγκο Χίλαρι -με χρόνο 2 ώρες, 13 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα- είτε για τον Κώστα των 5 χλμ., που χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια ώρα για να τερματίσει. Έτρεξα για τον Γιάννη που διαλυμένος από την κούραση, στο 41ο χιλιόμετρο της διαδρομής, πήρε από το χέρι τη Χαρά του, έτρεξαν και τερμάτισαν παρέα.
Ο τερματισμός. Μια μικρή αλλά τόσο σπουδαία επιβράβευση. Ένας λόγος, με τα χέρια ανοιχτά να φωνάξεις κι εσύ επιτέλους «νενικήκαμεν». Νίκησες, ναι. Κέρδισες μια στιγμή ατόφιας χαράς.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Είναι αλήθεια πως το τρέξιμο έχει γίνει ιδιαιτέρα δημοφιλές σπορ εσχάτως. Μη μου πείτε πως δεν έχετε προσέξει τα τελευταία χρόνια, γυναίκες και άνδρες όλων των ηλικιών να τρέχουν σε πάρκα, δρόμους, γήπεδα, παραλίες και όπου βρουν και μπορούν. Είναι ο πιο βολικός και ανέξοδος τρόπος να αθληθείς. Όποια ώρα της ημέρας θέλεις, όσο συχνά μπορείς, σου φτάνει μια φόρμα κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και είσαι κομπλέ. Αυτό σε καιρούς λιτότητας έχει τη σημασία του. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι η ανάγκη να τρέξεις για λίγο μακριά από οτιδήποτε δένει κόμπο το στομάχι σου. Γιατί κάθε φορά που τρέχεις απελευθερώνονται στον εγκέφαλο ενδορφίνες, δηλαδή οι ορμόνες της χαράς. Είναι επίσης, που όταν τρέχεις, νιώθεις ελεύθερος.
Έτσι ένιωθα εγώ και τα 33 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να διανύσω τα πέντε χιλιόμετρα του πρώτου μου μαραθωνίου. Περήφανη δρομέας του «γλυκού νερού», έτρεξα για τον Αρκτούρο, «για να σώσω την αρκούδα». Δίπλα στην Ευαγγελία, πρώην άστεγη που σήμερα ζει πουλώντας τη «Σχεδία» και αποφάσισε για πρώτη φορά στη ζωή της να τρέξει. Μπροστά στη Μαρία που έτρεξε με το μωρό της στο καροτσάκι. Πλάι σε έναν τυφλό δρομέα που έτρεξε με το λαμπραντόρ του. Πίσω από την κυρία που στηριζόταν στα δυο της μπαστούνια προκειμένου να περπατήσει τα 5 χλμ. Έτρεξα για την άλλη κυρία που μοίραζε μπουκαλάκια νερού στους δρομείς λέγοντας στον καθένα ξεχωριστά «πάρε, αγάπη μου» και για τη νεαρή εθελόντρια στην είσοδο του Καλλιμάρμαρου που πανηγύριζε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για κάθε δρομέα που πατούσε το πόδι του στο στάδιο. Είτε επρόκειτο για τον νικητή των 42 χλμ., τον Κενυάτη Γέγκο Χίλαρι -με χρόνο 2 ώρες, 13 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα- είτε για τον Κώστα των 5 χλμ., που χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια ώρα για να τερματίσει. Έτρεξα για τον Γιάννη που διαλυμένος από την κούραση, στο 41ο χιλιόμετρο της διαδρομής, πήρε από το χέρι τη Χαρά του, έτρεξαν και τερμάτισαν παρέα.
Ο τερματισμός. Μια μικρή αλλά τόσο σπουδαία επιβράβευση. Ένας λόγος, με τα χέρια ανοιχτά να φωνάξεις κι εσύ επιτέλους «νενικήκαμεν». Νίκησες, ναι. Κέρδισες μια στιγμή ατόφιας χαράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου