Να μια ιστορία αληθινή ιστορία, που φανερώνει που μας έχουν οδηγήσει οι καταστάσεις που ζούμε καθημερινά γύρω μας και οι εφιάλτες που έχουν πυκνώσει στα όνειρά μας. Ήταν χθες το πρωί, γύρω στις 11, όταν ο συρμός του ΜΕΤΡΟ είχε σταματήσει στο σταθμό ΦΙΞ. Το βαγόνι δεν ήταν γεμάτο, παρότι υπήρχαν μέσα και όρθιοι, ενώ στην αποβάθρα περίμεναν ελάχιστοι επιβάτες, που επιβιβάστηκαν αμέσως μόλις άνοιξαν οι πόρτες. Όμως ο συρμός δεν ξεκινούσε, παρότι η αποβάθρα ήταν άδεια και συνέχισε να παραμένει σταματημένος στο σταθμό, με ανοικτές τις πόρτες.
Την ίδια στιγμή, από κάπου μακριά στο βάθος, μόλις που έφτανε στα αφτιά μας ένας απροσδιόριστος θόρυβος. Χωρίς να είναι δυνατόν να καθοριστεί ούτε η πηγή του, ούτε η αιτία του. Ωστόσο όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα και ο συρμός εξακολουθούσε να παραμένει ακινητοποιημένος με τις πόρτες ανοικτές , άρχισε να γίνεται σαφές πως πρόκειται για φωνές που μάλιστα ακούγονταν ολοένα και εντονότερα.
Οι επιβάτες, μιας κάποιας ηλικίας οι περισσότεροι, κυρίως οι γυναίκες, άρχισαν να κοιτάζονται περίεργα μεταξύ τους και να δείχνουν σημάδια ανησυχίας. Γιατί άραγε να μην ξεκινάει ο συρμός, γιατί οι πόρτες να παραμένουν ανοικτές και κυρίως προς τι οι μακρινές φωνές; Τι συμβαίνει; Δεν πρέπει να έχει περάσει ούτε ένα λεπτό όσο εξελίσσονται όλα αυτά, όταν ξαφνικά οι φωνές δυναμώνουν απότομα, μπλέκονται με κραυγές και χαχανητά, γίνονται οχλοβοή και αντηχούν σχεδόν εκκωφαντικά στον άδειο ακόμη σταθμό!
Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο! Στο επόμενο δευτερόλεπτο, σχεδόν με μιας, οι επιβάτες, κυρίως όσοι βρίσκονταν εγγύτερα στις πόρτες, εγκαταλείπουν αλαφιασμένοι τον συρμό. Τρέχουν, καθώς αντανακλαστικά εικάζουν πως η τρομερή οχλοβοή προμηνύει κάτι κακό. Μέχρι... που ξεπροβάλλουν από τα σκαλιά του σταθμού, τα γελαστά παιδικά πρόσωπα, η αιτία της οχλοβοής. Ήταν οι μαθητές ενός σχολείου, γυμνάσιο πρέπει να ήταν.
Δεκάδες παιδιά, καλοδιάθετα, πλακατζίδικα, με φωνές και δυνατά πειράγματα, όπως πρέπει να είναι τα παιδιά του κόσμου όλου, που επιβιβάζονταν στο συρμό. Αυτό που πανικόβαλε τους επιβάτες και που αντανακλαστικά τους έκανε να εγκαταλείψουν τρομαγμένοι το βαγόνι, ήταν οι παιδικές φωνές!
Με τη κοινή λογική, ήταν απλώς παρανοϊκό αυτό που συνέβη. Δείχνει όμως το μέγεθος της παρακμής και το που μας έχουν οδηγήσει οι φοβίες που, όχι αδίκως, έχουμε αναπτύξει. Έτσι όπως πορευόμαστε, είναι σίγουρο ότι δεν πάει άλλο! Είμαστε ήδη στα όρια της παραφροσύνης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου