Το 1948 ο Βίλχελμ Ράιχ έγραψε το περίφημο βιβλίο "Άκου ανθρωπάκο". Στο βιβλίο του αυτό μιλούσε για τον μέσο ανθρωπάκο που τα περιμένει όλα έτοιμα, που αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν για αυτόν, που βολεύεται με κάθε ευκαιρία εις βάρος των συνανθρώπων του, που είναι ένας μικρός άνθρωπος, ένας ανθρωπάκος.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2012 βρίσκουμε τον ίδιο ανθρωπάκο μόνο που τώρα έχει υποστηρικτές και καθοδηγητές. Ο έλληνας ανθρωπάκος του 2012 δεν είναι αυτός που έχει βολευτεί, που έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αυτός που είναι στο δημόσιο με μέσο ή αυτός που παρόλο την κρίση ο μισθός του έμεινε ανέπαφος.
Ο ανθρωπάκος δεν είναι το κομματόσκυλο και ο διεφθαρμένος εφοριακός. Ο ανθρωπάκος είναι ο μέσος άνθρωπος που πλήγεται και βλέπει τη ζωή του να γυρίζει στο μηδέν και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Ο ανθρωπάκος που μετά από 8 ώρες στην δουλεία με μισθό 500 ευρώ γυρνάει σπίτι και βλέπει τηλεόραση και ειδήσεις.
Ο ανθρωπάκος αυτός λοιπόν κάθεται σπίτι του, βγαίνει που και που με τους φίλους του και μιλάει και λέει μεγάλα πράγματα. Λέει ότι δεν αντέχει άλλο. Λέει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Λέει ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους και να ρίξει αυτή την κωλοκυβέρνηση. Λέει, λέει και όλο λέει.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο ανθρωπάκος φοβάται. Φοβάται να βγει στον δρόμο γιατί δε θέλει να φάει ξύλο. Περιμένει λοιπόν την ώρα που ο λαός θα είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί, θα βγει στους δρόμους και τότε θα επιλέξει με κάθε μέσο να διεκδικήσει το δίκιο του. Φοβάται όμως ακόμα να βγει στο δρόμο γιατί είναι πολύ μικρός για να σηκώσει το βάρος του να βγει πρώτος.
Αλλά δεν είναι ο πρώτος. Η κατάσταση στη χώρα μας μπορεί τώρα να φτάνει στο απροχώρητο ,αλλά η κατάσταση έχει φτάσει εκεί σε πολλές οικογένειες. Η χώρα μπορεί τώρα να πτωχεύει αλλά υπάρχουν πολλές οικογένειες που εδώ και καιρό έχουν πτωχεύσει, πολλοί άνθρωποι που έχουν μείνει άνεργοι, πολλά σπίτια που δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, πολλοί γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να πεινάνε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι έχουν ήδη βγει στον δρόμο. Στην αρχή ειρηνικά και όταν είδαν ότι δεν πάει άλλο, όταν έφτασαν να έχουν να ανησυχούν και για τη γιαγιά, που της πετσοκόβουν τη σύνταξη, πέρα από τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, τότε περάσανε στο επόμενο στάδιο.
Θα περίμενε κανείς ο ανθρωπάκος να έβρισκε έναυσμα από αυτό και να έβγαινε επιτέλους μαζί τους στους δρόμους να ρίξει αυτή την κυβέρνηση να καταδικάσει έμπρακτα αυτή την πολιτική πριν φτάσει και αυτός σε εκείνο το σημείο. Αλλά πουθενά ο ανθρωπάκος. Ο ανθρωπάκος είναι σπίτι του και βλέπει τηλεόραση. Και θα μου πεις μα αυτός εντάξει φοβόταν να κατέβει πρώτος αλλά τώρα είναι και άλλοι όπως ήλπιζε, γιατί δεν είναι στο δρόμο να παλεύει.
Γιατί ο ανθρωπάκος εθελοτυφλεί. Δε βλέπει ανθρώπους, βλέπει κάφρους και μπάχαλους. Δε βλέπει ανέργους οικογενειάρχες που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, δε βλέπει φοιτητές απελπισμένους χωρίς μέλλον, βλέπει παρακρατικούς μηχανισμούς.
Και μέσα σε όλα αυτά τα κανάλια είναι εκεί για τον ανθρωπάκο. Θα παρουσιάσουν τον μπάχαλο που έκαψε το αττικόν ως τον πλιατσικολόγο παρακρατικό κάφρο, όχι ως τον απελπισμένο πολίτη. Το αττικόν θα γίνει θέμα στις ειδήσεις, πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες επισκιάζοντας τον βασικό μισθό στα 450 ευρώ, την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων, και το νέο απάνθρωπο χαράτσι που επέβαλε η κυβέρνηση. Μα κάηκε το αττικόν... Και ο ανθρωπάκος έχει να λέει τώρα για τους απολίτιστους που κάψανε το ιστορικό αυτό κτήριο.
Και άντε τα κανάλια ελέγχονται από τις κυβερνήσεις και τους προύχοντες και έχουν λόγο να τα λένε αυτά. Ο ανθρωπάκος γιατί τα πιστεύει; Αφού προχτές είδε τον διπλανό του να μετακομίζει την οικογένεια σε δυάρι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Εχτές του είπε το παιδί του για τον Κωστάκι στο σχολείο που είναι νηστικός 3 μέρες. Σήμερα του ήρθε το νέο χαράτσι το οποίο όλως παραδόξως αυξήθηκε ενώ ο μισθός του μειώθηκε. Γιατί; Γιατί έτσι ο ανθρωπάκος μπορεί να μείνει λίγο ακόμα σπίτι. Γιατί αν δει την αλήθεια και έχει λίγο τσίπα πάνω του πρέπει να βγει με τη πέτρα στο χέρι και να παλέψει για τους συνανθρώπους του, να παλέψει γιατί σε λίγο και αυτός εκεί θα είναι. Δε θα βγει βέβαια μαζί με τους παρακρατικούς και τους προβοκάτορες.
Ποιός θα έβγαινε;
ΑΛΛΑ ΟΧΙ. Ο Ανθρωπάκος εθελοτυφλεί γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Γιατί μια ζωή έχει μάθει να βάζει άλλους να παίρνουν αποφάσεις για αυτόν άλλους να δρουν για αυτόν. Από το σπίτι του που οι γονείς του που του έλεγαν πάντα τι να κάνει, από το πανεπιστήμιο που επαναστάτησε σύμφωνα με την καθοδήγηση της κνε και σε όλη του τη ζωή που εξέλεγε ανθρώπους σε κάθε βαθμίδα για να παίρνουν αποφάσεις και να του λένε τι να κάνει, ή ακόμα καλύτερα να δρουν για αυτόν. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι ο ανθρωπάκος δε φοβάται τον αστυνόμο που θα βρει απέναντί του αν πάρει την κατάσταση στα χέρια του, δε φοβάται τα δικαστήρια αν συλληφθεί. Φοβάται την ίδια την ιδέα του να δράσει.
Φοβάται, γιατί δε ξέρει να το κάνει. Περιμένει λοιπόν να αναθέσει την επανάσταση σε κάποιον, ή ακόμα καλύτερα να βγουν οι υπόλοιποι να κάνουν ότι είναι να κάνουν και αυτός απλά να απολαύσει το αποτέλεσμα πάντα φοβισμένος και μικρός στο σπίτι του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου