Μέσα στην οδύνη που την κατέκλυσε βρίσκοντας τον περασμένο Μάρτιο τη σορό της μητέρας της στο γυμνάσιο - αυτοσχέδιο νεκροτομείο της πόλης Καμαΐσι, η 36χρονη Φούμι Αράι βρήκε παρηγοριά σε μια μικρή αλλά αναπάντεχη ανακάλυψη: αντίθετα με το υπόλοιπο, βρώμικο και λασπωμένο σώμα της, το πρόσωπο της μητέρας της είχε πλυθεί προσεχτικά. «Ετρεμα στην ιδέα να τη βρω νεκρή, να κείτεται ολομόναχη στο κρύο πάτωμα ανάμεσα σε ξένους», θυμάται. «Οταν είδα το γαλήνιο, καθαρό της πρόσωπο, κατάλαβα πως κάποιος την είχε φροντίσει προτού φτάσω εγώ εκεί. Αυτό με έσωσε».
Η Αράι δεν το γνώριζε τότε, η πράξη αυτή όμως ήταν έργο ενός συνταξιούχου νεκροθάφτη με βαθιά γνώση των αρχαίων βουδιστικών τελετουργικών προετοιμασίας του νεκρού για την αποτέφρωση και την ταφή. Ενα εικοσιτετράωρο αφότου το Καμαΐσι χτυπήθηκε από ένα τσουνάμι ύψους εννέα μέτρων, ο 70χρονος Ατσούσι Σίμπα έτρεξε στο γυμνάσιο του Καμαΐσι, όπου γνώριζε πως μετέφεραν οι διασώστες τους νεκρούς που περισυνέλεγαν, αναζητώντας φίλους και συγγενείς. Το θέαμα τον σόκαρε. Οι περισσότεροι νεκροί ήταν ακόμα ντυμένοι με λασπωμένα ρούχα και τυλιγμένοι με πλαστικό, τα πρόσωπά τους μωλωπισμένα και τα χαρακτηριστικά τους παραμορφωμένα από την αγωνία.\
«Σκέφτηκα πως αν οι σοροί αφήνονταν έτσι, οι οικογένειες δεν θα μπορούσαν να το αντέξουν», λέει ο Σίμπα. «Ναι, ήταν νεκροί. Στην Ιαπωνία όμως συμπεριφερόμαστε στους νεκρούς με σεβασμό, σαν να είναι ακόμα ζωντανοί. Είναι ένας τρόπος παρηγοριάς των ζωντανών». Σχεδόν 1.000 νεκρούς, σε σύνολο 40.000 κατοίκων, φρόντισε στο Καμαΐσι ο 70χρονος. Σε μια κοινότητα που προσπαθεί ακόμα να συμφιλιωθεί με την καταστροφή, θεωρείται πια ήρωας. Η ιστορία του έχει γίνει βιβλίο και το βιβλίο μπεστ-σέλερ. Είναι, όπως λέει ο συγγραφέας Κότα Ισίι, «μια ιστορία για το πώς μικρές πράξεις καλοσύνης μπορούν να προσφέρουν λίγη ελπίδα, ακόμα και εν μέσω μιας τραγωδίας που ξεπερνά κάθε φαντασία».
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου