Είχα μόνο ένα όνειρο ύστερα από τρεις δεκαετίας σκληρής δουλειάς και μου το στέρησαν

Η Έλενα Ακρίτα μίλησε στο ένθετο της εφημερίδας Real, Reallife  με άκρως εξομολογητική διάθεση:

“Ο πατέρας μου ήταν μια τεράστια αγκαλιά και το αποτύπωμα που άφησε η απουσία του το ένιωσα σαν μια καυτή στάμπα στο πετσί μου. [...] Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το ότι ο πατέρας μου ήταν απών -σωματικά, όχι ψυχικά- σε κορυφαίες στιγμές της ζωής της κόρης του. Δε με πήγε νύφη στην εκκλησία, δε με είδε να ακολουθώ τα βήματα του στη δημοσιογραφία”.
“Δύο χρόνια μετά τον χαμό του πατέρα μου η Χούντα συνέλαβε τη μητέρα μου ως ηγετικό στέλεχος του Πατριωτικού Μετώπου και εγώ βρίσκομαι να μπαινοβγαίνω για να τη δω στις Ασφάλειες και στις φυλακές Αβέρωφ. Η δε κάθειρξή της σε δέκα χρόνια φυλάκιση έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Όλα αυτά, λοιπόν, τα παιδικά χρόνια, που μέχρι το θάνατο του πατέρα μου μπορεί να μην είχαμε λεφτά, αλλά ήμασταν μια ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια, κατέρρευσαν απότομα και εξελίχθηκαν σε εμπειρία του απόλυτου εφιάλτη με όλα αυτά που πέρασε η μητέρα μου “.
Από τη συνέντευξή της δε θα μπορούσαν να  λείπουν αναφορές στην πολιτική κατάσταση της χώρας μας, μιας και η ίδια από μικρή συναναστράφηκε με σημαντικούς ανθρώπους της πολιτικής και του πνεύματος:
“Μας έχουν κάνει τα όνειρα ταπετσαρία. Σε κάθε εποχή υπήρχαν λαμόγια. Μην πιστεύετε οτι την εποχή του ’60 που ήταν υπουργός ο πατέρας μου δεν υπήρχαν πολιτικοί που έγιναν πάμπλουτοι. [...] Τι πιστεύετε, ότι τότε ήταν 300 άγιοι και σήμερα 300 καθάρματα; Όχι δεν είναι έτσι. Όταν μια χώρα πιάνει πάτο, ευθύνες έχουν όλοι. Και οι πολιτικοί και οι πολίτες. Έχουμε καταντήσει αυτή την περήφανη χώρα σαν πρεζόνι στο δρόμο. Και το λέω αυτό με πολλή αγάπη για τα πρεζόνια. Δεν ξέρω λοιπόν αν αυτό που ζούμε τώρα είναι success story ή success sorry… Οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή δεν έχουν κανένα λόγο να χαμογελάνε”. 
Ως μητέρα παραδέχεται πως ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών, κυρίως την εξάρτησή τους από τα social media:
“Πιστεύω ότι ο λόγος που το κίνημα των “Αγανακτισμένων” απέτυχε βρίσκεται στο οτι η νέα γενιά κάνει την “επανάσταση του πληκτρολογίου”. [...] Πρέπει η νέα γενιά να βγει από το μονωμένο δωμάτιο, να σηκωθεί από το πληκτρολόγιο. Είναι σίγουρο οτι δεν μπορούν να έχουν αύριο αν δεν ξέρουν το χθες. Για να αλλάξεις την Ιστορία πρέπει πρώτα να την γνωρίζεις.”
Τέλος αναφέρεται στο ένα και μοναδικό όνειρο της αλλά και στο αν θα ξαναγράψει σενάριο για καθημερινή σειρά:
“Εγώ ένα και μοναδικό όνειρο είχα γι’ αυτό το στάδιο της ζωή μου και ύστερα από τρεις δεκαετίας σκληρής δουλειάς: Τα ταξίδια. Ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο. Ποτέ δε μ’ ένοιαζαν τα ακριβά κοσμήματα, τα φορέματα και τα συναφή. Η μόνη πολυτέλεια που ονειρευόμουν ήταν τα ταξίδια. Και αυτό μου το στέρησαν”.
“Δε με ενδιαφέρει πια να γράψω άλλο ένα σενάριο για καθημερινή σειρά στην τηλεόραση. Τώρα προσπαθώ να ξορκίσω την κατάθλιψη που μας περιβάλλει με το χιούμορ, μέσα από τα βιβλία μου”.