Τελος οι αεριτζηδες και τα διευθυντιλίκια στα ΤΑΧΙ

«Η άδεια ταξί κόστιζε όσο ένα δυάρι διαμέρισμα»

Εχει ντύσει τους τοίχους με αποφθέγματα. «Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα», διαβάζεις σε ένα κάδρο. «Η τιμή ενός εμπορεύματος είναι όσο πουλιέται στην αγορά», γράφει ένα άλλο. Τις τελευταίες εβδομάδες, όμως, στις δερμάτινες πολυθρόνες του γραφείου του δεν γίνονται συζητήσεις για αγοραπωλησίες. Ενώ στις πιάτσες σχηματίζονται κίτρινες φάλαγγες και οι οδηγοί διαμαρτύρονται για μειωμένα μεροκάματα, στο απέναντι πεζοδρόμιο σκονίζονται μια Mercedes και ένα Toyota. Περιμένουν νέο ιδιοκτήτη. Ο Ελευθέριος Μερκούρης, οδηγός και μεσίτης αδειών ταξί στην Αθήνα, μάταια αναζητά ενδιαφερόμενους. Μέχρι να ξεκαθαρίσουν οι όροι για το άνοιγμα του επαγγέλματος, λέει ότι η αγορά έχει παγώσει.

Πριν από το άνοιγμα ο Ελευθέριος Μερκούρης λέει ότι μεταβίβαζε τρεις με τέσσερις άδειες τον μήνα. «Η τιμή καθοριζόταν ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση». Εκείνος είχε αγοράσει τη δική του άδεια στην Αθήνα το 1985 με 3,3 εκατ. δραχμές, ενώ όπως λέει στην Τρίπολη την ίδια περίοδο μια άδεια κόστιζε ένα εκατομμύριο. Μέχρι πρότινος «το ταξί κόστιζε όσο ένα δυάρι διαμέρισμα», λένε στην πιάτσα. Σύμφωνα με τους μεσίτες αδειών και οχημάτων αλλά και ιδιοκτήτες ταξί, οι τιμές που ίσχυαν στην αγορά κυμαίνονταν από 30.000 μέχρι 200.000 ευρώ, χωρίς να περιλαμβάνεται σε αυτές το κόστος του αυτοκινήτου. Οπως εκτιμούν μεσίτες και ιδιοκτήτες, σε ετήσια βάση στην Αθήνα των 14.500 ταξί δεν μεταβιβάζονταν περισσότερες από 500 άδειες.

ΟΙ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΕΙΣ. Μεγάλος αριθμός αδειών ταξί είχε χορηγηθεί την περίοδο της δικτατορίας, αλλά τότε ήταν αμεταβίβαστες. Αν ο ιδιοκτήτης τους πέθαινε και δεν ασκούσε το επάγγελμα απόγονός του, η άδεια έπρεπε να επιστραφεί στο κράτος. Το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιτρέπει τη μεταβίβαση αδειών ταξί, ενώ τα επόμενα χρόνια το κράτος χορηγεί νέες άδειες σε πολύτεκνους, ολυμπιονίκες ή σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Οι μάντρες εκτός από τον ρόλο του μεσάζοντα για μεταβίβαση της άδειας (σύμφωνα με εκτιμήσεις εισπράττουν προμήθεια 2%-3% από τη μεταβίβαση) αναλαμβάνουν και ρόλο υπενοικιαστή.

«Υπήρχαν ιδιοκτήτες αδειών που δεν ήθελαν να δουλέψουν τα οχήματα. Μέχρι και ιερείς είχαν άδειες. Αυτοί επέλεγαν να τις νοικιάσουν, για παράδειγμα, προς 1.000 ευρώ σε μια μάντρα. Ο ιδιοκτήτης της μάντρας αναλάμβανε τη διαχείριση του οχήματος με εξουσιοδότηση και έπειτα υπενοικίαζε το ταξί σε οδηγούς προς 1.500 ευρώ», λέει ο Βασίλης Δημητρόπουλος, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Συνδικάτων Μεταφορών Ελλάδος.