«Η ποίηση πρέπει να 'ναι / ένα ζαχαρωμένο βότσαλο / πάνω που θα 'χεις γλυκαθεί / να σπας τα δόντια σου». Με τέτοιους στίχους στην καρδιά, στο μυαλό, στην καθημερινότητα έζησε και δημιούργησε πάνω από μισό αιώνα ο ποιητής και δεινός μεταφραστής Αργύρης Χιόνης. Ωσπου η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά στα 68 του χρόνια, πάνω στη συγγραφική ακμή του, σε μία από τις σύντομες επισκέψεις του στην Αθήνα από το μικρό χωριό Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας, όπου ζούσε από το 1992, απομονωμένος από άποψη, δίχως κομπιούτερ και e-mail, πλάθοντας μόνο με τα χέρια τη γη και στίχους ή κείμενα.
Ο ποιητής που αγάπησε και μετέφρασε στα ελληνικά εκατοντάδες «φούσκες» σε πολλές από τις έντυπες περιπέτειες του «Αστερίξ», αλλά και σε εκείνες του «Ιζνογκούντ», ξεκίνησε από ένα νυχτερινό γυμνάσιο των Σεπολίων για να φτάσει στο Πανεπιστήμιο του Αμστερνταμ όπου σπούδασε Ιταλική Φιλολογία («για να διαβάζω τον Δάντη στο πρωτότυπο») και να εργαστεί στη συνέχεια ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες.
Με μια διάκριση από το περιοδικό «Διαβάζω» (Βραβείο Διηγήματος για το «Οντα και μη όντα», εκδ. Γαβριηλίδης) και μια υποψηφιότητα στη βραχεία λίστα για το φετινό Κρατικό Βραβείο Ποίησης (με το «Ο,τι περιγράφω με περιγράφει, ποίηση δωματίου», εκδ. Γαβριηλίδης), εξέδωσε έντεκα ποιητικές συλλογές, κάνοντας σύνθημα και το «Πριν σκύψεις, σκέψου!».
Παράλληλα, μετέφρασε από το «Περηφάνια και προκατάληψη» της Τζέιν Οστεν (εκδ. Πατάκης) έως Οκτάβιο Παζ (εκδ. Σπηλιώτης), έγραψε ποίηση σαρκαστική στα όρια του παράδοξου, όπως και η ζωή, κυκλοφόρησε δύο βιβλία με παραμύθια και τρεις συλλογές διηγημάτων, αλλά και ένα CD με μελοποιημένη ποίησή του, θαύμασε δημοσίως τη Βίβλο, τον Κάφκα, τον Μπέκετ, λάτρεψε την ερημιά.
Και ενώ ο Αργύρης Χιόνης θα κηδεύεται, όπως είχε ζητήσει, έξω από το χωριουδάκι Θροφαρί, κάποιοι θα σκύβουν πάνω από τα τελευταία του χειρόγραφα, τα διηγήματα «Εχων σώας τας φρένας και άλλες τρελές ιστορίες» που έχουν μείνει στις εκδ. Κίχλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου