Σε έναν «Δρόμο» με 3.800.000 δίσκους

«Χθες μεσάνυχτα και κάτι...»: 43 χρόνια μετά, σε μια συναυλία, με την οποία ο Μίμης Πλέσσας θα γιορτάσει τα 50 του χρόνια στο τραγούδι. Και θυμάται την εποχή που έγραφε τον «Δρόμο», τον πλέον δημοφιλή δίσκο της ελληνικής δισκογραφίας

«Ο Δρόμος» (Μίμης Πλέσσας / Λευτέρης Παπαδόπουλος) ήταν ένας δίσκος που συγκέντρωσε πολλές πρωτιές. Κατ' αρχάς, ήταν ο πρώτος χρυσός δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας (την εποχή που ο χρυσός έπρεπε να υπερβαίνει τις 50.000).

Δεύτερον, ήταν ο δίσκος που καθιέρωσε τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου, σε μια εποχή όπου ο χαρακτηρισμός «λαϊκή φωνή» παρέπεμπε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, στη δωρική, «ξύλινη» φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Η τρίτη πρωτιά συμπυκνώνεται σε έναν αριθμό τόσο αποστομωτικό που δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλια: είναι ο δίσκος - όπως επιβεβαιώνει και ο αειθαλής και σταθερά επί των επάλξεων Μίμης Πλέσσας - που έχει καταφέρει ρεκόρ πωλήσεων, 3.800.000 αντίτυπα από το 1969 έως σήμερα.

Αυτό λοιπόν το έργο, το πιο δημοφιλές του χρυσού διδύμου Πλέσσα / Παπαδόπουλου, βάζει τα καλά του, αποκτά τον ήχο και το εύρος μιας μεγάλης ορχήστρας και μέσω φωνών, όπως των Γεράσιμου Ανδρεάτου, Μελίνας Ασλανίδου, Ρίτας Αντωνοπούλου και Σπύρου Κλείσσα, κάνει ακόμα ένα γύρο (στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) 43 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, το 1969.

Ο Μίμης Πλέσσας μοιάζει λιγάκι στρεσαρισμένος. Οι αναποδιές που ήταν υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει («είχα ενορχηστρώσει τα τραγούδια για τη μεγάλη συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ, αλλά η ορχήστρα διαλύθηκε») διπλασίασαν τον όγκο της δουλειάς. «Είναι μια μεγάλη στιγμή για ένα μεγάλο έργο», λέει παρ' όλα αυτά.

Μαζί με τον «Δρόμο» θα ακούσουμε και τη «συνέχειά του», το λογοκριμένο από τη δικτατορία, «Μίλα μου για τη Λευτεριά», που ουσιαστικά προέκυψε μέσα από τη θεατρική παράσταση «Ο Δρόμος»: το «μιούζικαλ» ανέβηκε το 1970 στο Θέατρο Παξινού, τα επιπλέον τραγούδια γράφτηκαν για τις ανάγκες της παράστασης, αλλά λόγω των υπονοουμένων τους κυκλοφόρησαν μετά την πτώση της δικτατορίας.

Ας γυρίσουμε όμως στα τέλη του '60. «Με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο συνδεθήκαμε ανάποδα», θυμάται ο Μίμης Πλέσσας. «Είχαμε κάνει τεράστιες επιτυχίες στον κινηματογράφο, οπότε μπορούσαμε να είμαστε τολμηροί σε οτιδήποτε άλλο κάναμε. Ο Λευτέρης βέβαια είχε κι άλλους φίλους, τον Λοΐζο, τον Ξαρχάκο…».

Ούτε ο Λοΐζος όμως ούτε ο Ξαρχάκος έτυχε να βρεθούν εκείνο το απόγευμα στο σπίτι του Λευτέρη. «Είδα κάτι χαρτιά, πεταμένα εδώ κι εκεί πάνω στο γραφείο του. Στίχοι. Μπορεί να τους είχε δείξει και σε άλλους, εγώ όμως μόλις τους είδα ένιωσα μεγάλη τρυφερότητα, μια γλύκα που του λέω "Λευτέρη να τους πάρω, να γράψω;". Τα γραπτά του περιγράφανε τα εφηβικά μου χρόνια, μέσα στην Κατοχή, ό,τι είχα ζήσει εγώ ως έφηβος και εκείνος ως παιδί. Μάζεψα όσα βρήκα και μέσα σε δυο μέρες είχα κάνει τα τραγούδια. Σε δέκα ώρες τα ηχογραφήσαμε. Και για τον Πουλόπουλο επιμέναμε. Ηταν η εποχή που οι εταιρείες ήθελαν τον Μπιθικώτση».