Ήδη
διαφαίνεται ο παρελκυστικός δρόμος που πήρε η υπόθεση των αδειών των
φυλακισμένων. Και ο κίνδυνος να αποτελέσει η απόδραση του Χριστόδουλου
Ξηρού την αφορμή να περιοριστεί δραστικά το ευεργετικό αυτό μέτρο για
ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα των πράξεών τους, αλλά τους δίνεται η
περιοδική δυνατότητα να ζουν λίγες ανθρώπινες στιγμές. Μην ξεχνούμε ότι
στις φυλακές ζουν άνθρωποι με κατά τεκμήριο παραβατικές συμπεριφορές που
προφανώς διψούν για ελευθερία. Άρα είναι σίγουρο ότι αν η πολιτεία δει
το θέμα των αδειών στενά και φοβικά θα αποκλείσει πολλούς από αυτές ενώ
πρέπει να αποκλείσει ελάχιστους.
Ας παρακάμψουμε τη γραφική πια εντολή Σαμαρά, ανάγλυφη κοινοτοπία της επικαιρικής και χωρίς σχέδιο κυβερνητικής πολιτικής, και ας αντιληφθούμε ότι για μια ακόμα φορά ετοιμάζονται να χαράξουν βεβιασμένη πολιτική σε έναν ευαίσθητο τομέα υπό το κράτος προσφάτων εντυπώσεων. Η επανεξέταση των όρων χορήγησης αδειών από τον εγνωσμένης συντηρητικής αντίληψης υπουργό Δικαιοσύνης αποτελεί μια ακόμα απόδειξη της κυβερνητικής αναποτελεσματικότητας διότι επαναφέρει κακώς έναν διάλογο που έχει ολοκληρωθεί.
Η συζήτηση από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης, που αναλώθηκαν χτες να μας θυμίζουν όλο το παλμαρέ της δράσης του Ξηρού και το ανεπίτρεπτο της αδειοδότησής του, έπρεπε να είναι μόνο μία. Γιατί δύο χρόνια μετά δεν έχει εφαρμοστεί ο νόμος που ψήφισε η Βουλή, που θεσμοθετεί το ειδικό βραχιόλι ηλεκτρονικού εντοπισμού. Οι αστειότητες περί διαγωνισμού που σκάλωσε δεν είναι τίποτα περισσότερο από απόδειξη ανικανότητας να υπάρξει αποτέλεσμα- ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που χρησιμοποιείται η δικαιολογία (χαλασμένα φανάρια, τζαμί και άλλα). Αλλά η Ελλάδα αλλάζει, μαζί και οι ανεκτές δικαιολογίες.
Η πραγματική ευθύνη που πρέπει να αναζητηθεί ανήκει πολύ λιγότερο στα δικαστικά συμβούλια των φυλακών και τις διωκτικές αρχές. Κυρίως ανήκει στους πολιτικούς που είχαν επωμισθεί την ευθύνη να εφαρμόσουν έναν νόμο τους κράτους και δεν φρόντισαν να το κάνουν. Και ξαναθυμούνται το θέμα όταν η επικαιρότητα ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του εντολέα Σαμαρά.
Ας παρακάμψουμε τη γραφική πια εντολή Σαμαρά, ανάγλυφη κοινοτοπία της επικαιρικής και χωρίς σχέδιο κυβερνητικής πολιτικής, και ας αντιληφθούμε ότι για μια ακόμα φορά ετοιμάζονται να χαράξουν βεβιασμένη πολιτική σε έναν ευαίσθητο τομέα υπό το κράτος προσφάτων εντυπώσεων. Η επανεξέταση των όρων χορήγησης αδειών από τον εγνωσμένης συντηρητικής αντίληψης υπουργό Δικαιοσύνης αποτελεί μια ακόμα απόδειξη της κυβερνητικής αναποτελεσματικότητας διότι επαναφέρει κακώς έναν διάλογο που έχει ολοκληρωθεί.
Η συζήτηση από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης, που αναλώθηκαν χτες να μας θυμίζουν όλο το παλμαρέ της δράσης του Ξηρού και το ανεπίτρεπτο της αδειοδότησής του, έπρεπε να είναι μόνο μία. Γιατί δύο χρόνια μετά δεν έχει εφαρμοστεί ο νόμος που ψήφισε η Βουλή, που θεσμοθετεί το ειδικό βραχιόλι ηλεκτρονικού εντοπισμού. Οι αστειότητες περί διαγωνισμού που σκάλωσε δεν είναι τίποτα περισσότερο από απόδειξη ανικανότητας να υπάρξει αποτέλεσμα- ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που χρησιμοποιείται η δικαιολογία (χαλασμένα φανάρια, τζαμί και άλλα). Αλλά η Ελλάδα αλλάζει, μαζί και οι ανεκτές δικαιολογίες.
Η πραγματική ευθύνη που πρέπει να αναζητηθεί ανήκει πολύ λιγότερο στα δικαστικά συμβούλια των φυλακών και τις διωκτικές αρχές. Κυρίως ανήκει στους πολιτικούς που είχαν επωμισθεί την ευθύνη να εφαρμόσουν έναν νόμο τους κράτους και δεν φρόντισαν να το κάνουν. Και ξαναθυμούνται το θέμα όταν η επικαιρότητα ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του εντολέα Σαμαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου