ΑΝΕΧΟΜΑΙ, ΑΝΕΧΕΣΑΙ, ΑΝΕΧΕΤΑΙ…

Ας μη γελιόμαστε. Το Κράτος δεν αντιμετώπισε τους τέσσερις συλληφθέντες για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης ως ληστές, αλλά ως ιδεολογικούς αντιπάλους. Αν τους αντιμετώπιζε ως ληστές δε θα έβαζε σε λειτουργία όλο αυτόν τον μηχανισμό των πρόθυμων ΜΜΕ να προβάλουν το «θεάρεστο» έργο του. Άλλωστε, δεν έπραξε το ίδιο για τον συλληφθέντα που είχε στην κατοχή του σφαίρες, στην κηδεία του Ντερτιλή. Εκείνος προστατεύθηκε δεόντως. Τόσο δεόντως που το θέμα ξεχάστηκε εν μία νυκτί. Επίσης δε συνελήφθη κανείς από όσους πυροβολούσαν στην κηδεία του χουντικού.
Το Κράτος αντιμετωπίζει με ξεκαθαρίσματα τους πάσης φύσεως εχθρούς του. Τους απεργούς του μετρό φρόντισε πρώτα να τους διαπομπεύσει με πλασματικά στοιχεία για τις αποδοχές τους και στη συνέχεια να τους «απενεργοποιήσει» με στρατιωτικούς νόμους. Ήταν ένα μήνυμα του Κράτους, ότι σε συνεργασία με τη δικαιοσύνη, το έγκλημα της διεκδίκησης θα πατάσσεται άμεσα. Ήταν ένα μήνυμα του Κράτους ότι σε συνεργασία με τα ΜΜΕ θα διαπομπεύει όποιον «δεν κάθεται καλά». Γι’ αυτό άλλωστε οι «δαιμόνιοι ρεπόρτερς» ανακάλυψαν ότι ένας μουσικός είχε προσληφθεί στο μετρό ως υπεύθυνος σταθμού, ενώ ξέχασαν ότι προσλήφθηκε ένας καθηγητής ιππασίας στη Βουλή.
Το Κράτος σήμερα λέει στους πολίτες του: «Μπορείτε να μιλάτε και να γράφετε ελεύθερα, αλλά να ξέρετε ότι όσα λέτε και γράφετε θα χρησιμοποιηθούν εναντίον σας». Συνέβη με τον Τάσο Θεοφίλου όπου με αστραπιαία ταχύτητα κι εντελώς συμπτωματικά, όλα τα ΜΜΕ ανακάλυψαν το blog του και χρησιμοποίησαν τις αναρτήσεις του για να ετοιμάσουν ένα «προφίλ αδίστακτου δολοφόνου». Το ίδιο έκαναν και με το λογαριασμό του στο twitter προσπαθώντας να δημιουργήσουν αίσθημα συνενοχής σε όσους τον ακολουθούσαν.
Συνέβη με τον «τοξοβόλο του Συντάγματος» – τα ΜΜΕ πρέπει να βρίσκουν εντυπωσιακούς χαρακτηρισμούς ώστε να γίνεται εύπεπτη η υπόλοιπη ρουφιανιά – του οποίου τις αναρτήσεις στο indymedia χρησιμοποίησαν πάλι για να δημιουργήσουν ένα «τέρας που αναστατώνει την κοινωνική γαλήνη».
Είναι εύκολα αντιληπτή η αδυναμία του Κράτους και των ΜΜΕ να σταθούν στη ληστεία μιας τράπεζας. Οι τράπεζες είναι ό,τι πιο μισητό ακόμη και για τους «συμπαθούντες το καθεστώς» πολίτες. Δεν υπάρχει πλέον κανένα συλλογικό ανάθεμα για τους ληστές τραπεζών και τα επικοινωνιακά στρατηγεία το γνωρίζουν. Άλλωστε, πώς είναι δυνατόν ο ληστής ενός λαού να καταγγείλει τον ληστή μιας τράπεζας; Δεν στέκεται. Είναι αλλόκοτο.
Το Κράτος προσπαθεί με κάθε τρόπο να τρομάξει τους πολίτες του. Τους εκφοβίζει φασιστικοποιώντας την καθημερινότητά του. Οι δολοφονίες μεταναστών μένουν… ανεξιχνίαστες. Αύριο ίσως μείνουν και κάποιες άλλες που θα έχουν ως θύματα ανθρώπους «επικίνδυνους για την καθεστηκυία τάξη».
Το τέλος της ανοχής στη διαφορετικότητα, είναι ένας κατήφορος χωρίς σταματημό. Η ομοιομορφία ως προϋπόθεση επιβίωσης ισχύει και στο θέμα της σκέψης. Ο ανυπάκουος πολίτης, ο μη πρόθυμος να κάτσει στ’ αυγά του είναι στόχος.
Το Κράτος έδειξε το αληθινό του πρόσωπο στις φωτογραφίες των τεσσάρων συλληφθέντων. Τα ΜΜΕ έδειξαν το πρόσωπό τους μέσα από τις «απόψεις» των υπαλλήλων τους για «μερικά χαστουκάκια που είναι λογικό να πέσουν σε ληστές τραπεζών».
Κάθε αποδοχή της βίας τους είναι καρφί που μπήγεται στον εγκέφαλό μας. Γινόμαστε όλο και πιο ανεκτικοί. Το Κράτος δεν αφήνει τίποτε ανεξέλεγκτο. Έφτασε στο σημείο να υπαγορεύει στα πολιτικά κόμματα τις ανακοινώσεις με τις οποίες καταδικάζουν τη βία των αμυνόμενων.
Αυτό που ζούμε δεν είναι παραμύθι και έχει δράκο. Εντός ολίγου θα διώκεται η πρόθεση για αντίδραση. Η παραγωγή φιλήσυχων προβάτων αυξάνεται με σταθερούς ρυθμούς. Η καθημερινή μας συμπεριφορά έχει πλέον στοιχεία δήλωσης υποταγής. Το «ιδιώνυμο» είναι κοντά. Οι φωτογραφίες βασανισμένων έγιναν θέαμα. Ο παράδεισος των φρόνιμων, η κόλασή μας.

 Author: kartesios