Μπρους Σπρίνγκστιν Το σκληρό ροκ της διαμαρτυρίας

Με το άλμπουμ «Wrecking ball» ο δημοφιλής τραγουδοποιός επιτίθεται στο σύστημα που, όπως δήλωσε, «γκρεμίζει το αμερικανικό όνειρο»

 ^«Αμερική, ξύπνα. Δεν ζούμε το όνειρο, το καταστρέφουμε». Το μήνυμα που θέλει να στείλει ο Μπρους Σπρίνγκστιν με το νέο του άλμπουμ «Wrecking ball» είναι ξεκάθαρο: η οικονομική κρίση και η αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα καταστρέφουν το αμερικανικό όνειρο.

Ο 62χρονος Σπρίνγκστιν, μιλώντας σε δημοσιογράφους στο Παρίσι την Πέμπτη, παρουσίασε το νέο άλμπουμ στο οποίο έδωσε το όνομα της μεγάλης σιδερένιας μπάλας που χρησιμοποιείται για τις κατεδαφίσεις κτιρίων. Το «αφεντικό» δεν μάσησε τα λόγια του: συνέκρινε την τραπεζική κρίση του 2008 με μια τεράστια κλοπή και εξέφρασε τη συμπαράστασή του στο κίνημα των διαδηλωτών Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ που έχει εξαπλωθεί σε όλες τις ΗΠΑ. Εξήγησε πως ξεκίνησε τη σύνθεση των τραγουδιών όταν έγραψε το «We take care of our own», μια κριτική για την πολιτική στο εσωτερικό της χώρας του, με το οποίο ξεκινά το CD, και ένα τραγούδι που επέλεξε ο Μπαράκ Ομπάμα για τις φετινές προεκλογικές του εμφανίσεις.

«Το πρώτο μισό του άλμπουμ είναι θυμός», διευκρίνισε. «Μετά το 2008 είχαμε αυτή την τεράστια οικονομική κρίση και κανένας δεν ανέλαβε ουσιαστικά οποιαδήποτε ευθύνη. Οι άνθρωποι απλώς έχασαν τα σπίτια τους. Κανείς δεν φυλακίσθηκε, κανείς δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος και πριν ξεσπάσει το κίνημα Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ δεν υπήρχε καμία αντίδραση, καμία φωνή δεν ακουγόταν που να λέει πως όλα αυτά είναι εξοργιστικά. Πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη ληστεία που αγνοεί τι σημαίνει η αμερικανική ιδέα. Βλέπουμε να αγνοείται η ιστορία, η κοινότητα, το μόνο που κυριαρχεί είναι: τι μπορώ να κερδίσω σήμερα; Αυτή είναι μια γραμμή διάσπασης, ένα ρήγμα που έχει αφήσει το αμερικανικό σύστημα εντελώς εκτεθειμένο».

Το «Wrecking ball» συνδυάζει μελωδίες φολκ με έντονο ροκ ήχο. Και αποτελεί μια ηχώ των πρώτων τραγουδιών διαμαρτυρίας του Μπομπ Ντίλαν, τον οποίο συχνά ο Σπρίνγκστιν αναφέρει ως έναν από τους πρώτους μουσικούς που τον ενέπνευσαν. Ενα από τα τραγούδια, το «Easy money», περιγράφει μια ακραία αντίδραση ενός μέσου ανθρώπου στην κρίση. «Είναι ένας άνδρας που αρχίζει να κλέβει. Μιμείται αυτούς τους τύπους στη Γουόλ Στριτ με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει».

Το «αφεντικό» αρνήθηκε ότι αποτελεί πολιτική προσωπικότητα. «Η δουλειά μου είναι να κάνω για εσάς εκείνο που έκανε ο Ντίλαν για μένα, να ανοίξω με μια κλωτσιά την πόρτα του μυαλού σας».