Τετοια ομοιότητα 40 χρόνια μετά; Τόσο ίδιο ;

Το καλοκαίρι του 1973, κι ενώ η αμερικανοκίνητη
χούντα των συνταγματαρχών ήταν και έδειχνε ακόμα πανίσχυρη,
η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος
ανεβάζουν στο θέατρο "Αθήναιον"
το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη "το μεγάλο μας τσίρκο".
Στο έργο αυτό, μέσα από σατιρικά και δραματικά νούμερα
 και τραγούδια γινόταν μια αναδρομή
στην ιστορία της Ελλάδας από την Τουρκοκρατία,
τον Όθωνα και τους υπόλοιπους κυβερνήτες
της ανεξάρτητης Ελλάδας ως την Μικρασιατική καταστροφή,
τον πόλεμο του '40 και το -τότε- σήμερα
Η μουσική του έργου ήταν του Σταύρου Ξαρχάκου
και τα τραγούδια της παράστασης απέδιδαν ο Νίκος Ξυλούρης
και τα μέλη του θιάσου.
Τα σκηνικά της παράστασης ήταν του Ευγένιου Σπαθάρη
και στο θίασο πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν
ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος,
ο Στέλιος Κωνσταντόπουλος, ο Νίκος Κούρος,
ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.

	Το μεγάλο μας τσίρκο                                                                                       Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω, να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω. Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό, οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό. Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες, αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί. Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι. Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες. Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί προσμένουν κάτι νέο να φανεί. Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες. Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι και το ξύδι κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί. Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, μην έχεις πια την πείνα για καμάρι. Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε. Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί