Είναι κατόρθωμα η επιλογή και μόνο να τρέξετε, σε στιγμές όπου θα ήταν πιο εύκολο να τα παρατήσετε
Καθώς κλείνω 18 χρόνια δρομέας, σκαλίζω το παρελθόν για να ανασύρω όλα αυτά που με έκαναν υπερήφανο. Μιας που πέρασα τη δρομική μου καριέρα τρέχοντας ανάμεσα στους τελευταίους, θα μπορούσατε να πείτε ότι δεν υπάρχει λόγος να καυχιέμαι. Κι όμως υπάρχει. Μια φορά ήρθα 2ος στην ηλικιακή κατηγορία μου, σε ένα μικρό δίαθλο στην Ινδιάνα των ΗΠΑ. Δεν πειράζει που ήμαστε μόνο 2 αθλητές στην κατηγορία και ο πρώτος τερμάτισε μία ώρα πριν από μένα. Το έπαθλο είναι έπαθλο.
Είμαι ακόμη περήφανος επειδή κατάφερα να τερματίσω στους 43 από τους 45 μαραθώνιους στους οποίους έλαβα μέρος. Δεν είναι κι άσχημο σαν ποσοστό τερματισμού. Εγκατέλειψα την κούρσα στο Χάντσβιλ, στην Αλαμπάμα, γιατί έκανε κρύο, είχε πολύ αέρα, και δεν είχα κουράγιο να κάνω υπ’ αυτές τις συνθήκες άλλα 15 χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό. Ο άλλος αγώνας ήταν στο Τάξον, όπου αναγκάστηκα να βγω από την κούρσα στο 32ο χλμ. γιατί με … ειδοποίησε η λαγονοκνημιαία ταινία μου ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί στα τελευταία 10 χλμ.
 |
Σε όλα αυτά τα χρόνια, έκανα και ατομικές επιδόσεις. 4:35 στο μαραθώνιου του Ντάλας. 1:51 στον ημιμαραθώνιο του Νάσβιλ. 24΄ στα 5 χλμ. στο Κεντάκι. Δεν είναι όμως τα ατομικά ρεκόρ ή οι διακρίσεις, όσο ξεχωριστές κι αν είναι, που με κάνουν να νιώθω υπερήφανος. Το μεγαλύτερο καύχημά μου είναι ότι συνέχιζα να τρέχω παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπιζα. Και για κάποιον σαν εμένα, με περιορισμένα χαρίσματα, πιστέψτε με, υπήρξαν πολλές αφορμές για να εγκαταλείψω.
Θα μπορούσα να τα είχα παρατήσει πριν κάνω την τρίτη έγχυση κορτιζόνης στο ισχίο μου ή τη δεύτερη στο γόνατό μου. Θα μπορούσα ακόμη να είχα πει στον εαυτό μου, ότι απλώς δεν έχω σώμα δρομέα ή ότι είναι πολύ αργά για να γίνω δρομέας. Θα μπορούσα. Αλλά δεν το έκανα.
Κάθε φορά έπρεπε να αρχίζω από την αρχή (επειδή έκανα υπερβολές και στην απόσταση και στην ταχύτητα). Ξεκινούσα λοιπόν από την αρχή. Γυρνούσα σελίδα στο ημερολόγιό μου και ξανά-μανά τα ίδια.
Ήξερα, έως κάποιο βαθμό, ότι το τρέξιμο μού έδινε μια νέα ζωή και συνάμα με έσωζε. Μετά από 25 χρόνια τσιγάρο, αλόγιστο φαγητό και ποτό, αντιλήφθηκα ότι το τρέξιμο ήταν η μόνη διέξοδος που μπορούσε να με οδηγήσει σε έναν καινούργιο και καλύτερο εαυτό. Κι έτσι ποτέ δεν ήθελα να απομακρυνθώ από αυτό το μονοπάτι.
Παρόλα αυτά, στο τέλος, κατάλαβα ότι αυτός ο κύκλος, ξεκίνημα-σκληρή προπόνηση-τραυματισμοί-αποκατάσταση-νέα αρχή, δεν μπορούσε να διαρκέσει για πάντα. Φοβόμουν ότι θα έφτανε κάποια στιγμή όπου θα ήταν αδύνατο να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή. Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι αν και το τρέξιμο είναι μια δραστηριότητα ευεργετική για την υγεία, η εμμονή μου σε αυτό όπως και σε κάθε άλλο πάθος, ήταν εντελώς ανθυγιεινή. Δεν είναι φανερό όπως η εξάρτηση από το κάπνισμα, τα ναρκωτικά ή το οινόπνευμα, αλλά το κακό που έκανα στον εαυτό μου, μην ακούγοντας το σώμα μου, ήταν παρόμοιο.
Το μεγάλο μάθημα που πήρα από το τρέξιμο – επειδή ήθελα να τρέχω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου – ήταν ότι έπρεπε να δεχτώ τα όρια του σώματός μου. Έπρεπε να προσαρμόσω τους στόχους μου στις πραγματικές μου ικανότητες. Έπρεπε να καταλάβω ότι αν ήθελα να τρέχω μια ζωή, ίσως χρειαζόταν να μην τρέξω για μία μέρα. Η αποχή από το τρέξιμο για μία μέρα, μία εβδομάδα ή ένα μήνα, όσο σκληρό κι αν είναι, δεν σημαίνει ότι τα παρατάω.
Για κάποιον σαν εμένα, που έχει φύγει από δουλειές, που έχει διαλύσει σχέσεις, έχει ποδοπατήσει όνειρα, και που συχνά έχει σηκώσει τα χέρια όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, το τρέξιμο υπήρξε η εξαίρεση. Δεν το εγκατέλειψα. Και δεν πρόκειται, ακόμη κι αν κάνω ένα μικρό διάλειμμα. Και είμαι τρομερά περήφανος γι΄ αυτό.
Συνεχίστε να τρέχετε, φίλοι
ΠΗΓΗ www.dromeasclub.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου