Είσαι ο 12-36, είμαι ο Σπύρος

 

Είσαι ο 12-36, είμαι ο Σπύρος. Δεν χάρηκα που σε γνώρισα, βασικά χεσμένο σε έχω, αλλά αφου θέλω να σου πω 2-3 πραγματάκια που μου περνάνε από το μυαλό, θα στα πω. Εσύ και η διμοιρία σου με διακριτικό το κίτρινο παραλληλόγραμμο, ορμάτε σαν αφηνιασμένοι ( του κώλου), σε μια ομάδα διαδηλωτών, που είχαν εγκλωβιστεί στην αφετηρία του τραμ συντάγματος. ΄΄Τσιμπάτε΄΄ από εκεί 4-5 πιτσιρικάδες, μεταξύ αυτών και μια κοπελίτσα.

Ξέρετε πως αυτοί καμία σχέση ΔΕΝ έχουν ούτε με τον πετροπόλεμο, ούτε καν με βρισιές. Βρισιές που σας ΄΄χώνει΄΄ όλο το συγκεντρωμένο πλήθος. Εσύ 12-36, σπρώχνεις την κοπελίτσα μόλις ξεμακραίνεις από το πλήθος, την πετάς κάτω και την ξανασηκώνεις τραβώντα στην από την λαβή του σακιδίου της. Εκείνη την στιγμή, πρέπει να ήσουν πολύ περήφανος, γιατί κάτι ξεχώριζε στο παντελόνι σου και δεν ήταν το γκλόπ σου. Στον ιμάντα του δικού σου σακιδίου, εκείνου που έχεις μέσα τα χημικά που μεγαλόκαρδα μοιράζεις όποτε σου δοθεί η ευκαιρία σε διαδηλωτές, έχεις γράψει στα αγγλικά (αλήθεια, ποιόν έβαλες να στο γράψει;;;) την λέξη KILLER και παραδόξως είναι σωστά γραμμένη.

Σήκωσες λοιπόν την κοπελίτσα και άρχισες να την τραβολογάς ρε θηρίο, σε όλη την κατηφόρα της Ξενοφώντος. Κάπου λίγο πριν στρίψετε στην Νίκης, έπεσαν από διαδηλωτές 2-3 πέτρες και πολλά κραξίματα, εσύ γύρισες προς τον κόσμο και έβαλες μπροστά σου την κοπελίτσα. Την έκανες ασπίδα, όχι τόσο για να προστατευτείς από τις πέτρες, μα περισσότερο για να δείξεις πως έχεις το πάνω χέρι. Πώς εσύ είσαι ο δυνατός. Εκείνος που δεν φοβάται.

Εγώ όμως ξέρω, πως μέσα σου έτρεμες, φοβόσουν για τα πάντα. Φοβόσουν για την ζωή σου στο χωριό σου, τότε που σε έδερνε ο πατέρας και ο δάσκαλος σου, ήσουν και ΄΄σκράπας΄΄ τι να σου κάνει και ο δάσκαλος;;; Τότε που οι φίλοι σου δεν σε έπαιζαν. Αργότερα όταν ήρθες στην Αθήνα, που γύρναγες στα τσοντάδικα για να περάσεις την ώρα σου, γκόμενα ούτε για αστείο, η πιο καλή σου φίλη, η μαλακία !!!

Αλλά και αυτή σκάρτη, με ενοχές.

Σου έλεγα πιο πάνω, πως εγώ ξέρω ότι μέσα σου έτρεμες και το ξέρω, γιατί έχω δει πιο μάγκες από εσένα, να πέφτουν στα γόνατα και να παρακαλάνε για έλεος όταν ήρθε η ώρα. Έχεις ακούσει για τους πραιτοριανούς του Μιλόσεβιτς;;;

Τους σεκιουριτάτε του Τσαουσέσκου; Όχι ε;

Πήγαινε μάθε ρε καμμένε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην πάς σαν το σκυλί στο αμπέλι, που λένε και στο δικό μου το χωριό.

Λοιπόν συνέχεια στην διαδρομή και αφού διασχίσατε το μισό κέντρο της Αθήνας, πήγατε πίσω από τον φράχτη και παραδώσατε τους ΄΄αιχμαλώτους στο σινάφι σας.

Σκέφτηκες έστω και για μια στιγμή, τι αφήνεις στην ψυχή αυτού του παιδιού;;;

Στάθηκα εκεί και περίμενα να γυρίσετε. Να δω πως είναι τα πρόσωπα σας. Θα έλεγα χαλάλι, αν ήσασταν τουλάχιστον περήφανοι για αυτό που κάνατε. Θα έλεγα ρε παιδί μου, εντάξει επαγγελματίες είναι, την δουλειά τους κάνουν. Αλλά εδώ ΔΕΝ ισχύει το ΄΄καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή΄΄, γιατί η δική σας η δουλειά, ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΉ !!!

Κενό λοιπόν το πρόσωπο σας, ανέκφραστο, ακατοίκητο, άδειο.

Άντε γεια σου τώρα και όπως σου είπα και στην αρχή, δεν χάρηκα που σε γνώρισα, βασικά χεσμένο σε έχω.

* Ο Σπύρος Τσακίρης είναι φωτορεπόρτερ. Κάλυψε όλα τα μεγάλα γεγονότα σε Ελλάδα και εξωτερικό τα τελευταία 25 χρόνια. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο προσωπικό του μπλογκ  spyrostsakirisphoto