Επιτέλους, ως πού φτάνει η συντεχνία;

Η καταγγελία της βάναυσης σωματικής και περισσότερο ψυχολογικής κακοποίησης του οκτάχρονου μαθητή από τον δάσκαλό του στο δημοτικό σχολείο της Άρτας με μοχλό τους συμμαθητές του, ήταν ανατριχιαστική. Αλλά έλεγες μία περίπτωση είναι. ΄Ενας τέτοιος δάσκαλος, όσο και αν τρομάζεις στη ιδέα ότι υπάρχει, φαντάζεσαι ότι είναι μία πολύ σπάνια και μεμονωμένη περίπτωση, όσο δηλαδή μπορεί κανείς να συναντήσει ακραία κακούς επαγγελματίες σε όλους τους χώρους.
Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η δεύτερη έκπληξη ήταν πιό οδυνηρή από την πρώτη. Διότι αυτοί που πρώτοι έπρεπε να σπεύσουν να καταδικάσουν και να απομονώσουν αυτήν την πρωτοφανώς αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά, δηλαδή οι συνάδελφοί του εκπαιδευτικοί, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Ο σύλλογός τους κήρυξε  στάση εργασίας σε ένδειξη συμπαράστασης στον κυριολεκτικά επίορκο, και μάλιστα την ώρα της δίκης, για να εκδηλώσουν και έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με την παρουσία τους δίπλα του.
Αυτη τη σκηνή, που θα μπορούσε να είχε επινοήσει ο Χάνεκε ή ο Ντίκενς, των συμμαθητών που φυλάνε τσίλιες στην πόρτα για να περάσουν ανενόχλητοι σε σειρά για να χαστουκίσουν (ή και να γρονθοκοπήσουν) το άμοιρο παιδί, με πειθαναγκασμό από τον πνευματικό τους ηγέτη, δεν βρήκαν ούτε μιά λεξη να αποδοκιμάσουν οι άνθρωποι  στους οποίους   έχουν εμπιστευτεί τα παιδιά τους οι Αρτινοί. Η διευθύντρια ψέλλισε δύο κουβέντες τους είδους ”είναι πολύ καλός δάσκαλος, σίγουρα δεν είχε κακές προθέσεις”, ενώ οι υπόλοιποι συμπαραστάτες του θεώρησαν εξ αρχής δεδομένο ότι το κακοποιημένο (με ιατροδικαστική βεβαίωση) παιδί έλεγε ψέμματα. Δεν είχαν καν την τσίπα να πουν ότι θα το καταδίκαζαν στην περίπτωση που ήταν αλήθεια.
Και αναρωτιέται κανείς τι είναι χειρότερο. Ο κακοήθης συντεχνιασμός που κουκουλώνει όλες τις κακοδαιμονίες ενός κλάδου και ασφαλώς δείχνει ότι οι πιθανότητες αυτοίασης της παθολογίας του είναι ανύπαρκτες, αφού κανείς δεν διανοείται να καταγγείλει συνάδελφο για οτιδήποτε; Και αυτό αφορά όλες τις συντεχνίες. Διότι είναι άλλο πράγμα να υπερασπίζεσαι τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων σου και άλλο να καλύπτεις τις παρανομίες τους που και εσένα δυσφημούν.
΄Η μήπως είναι χειρότερη η αδιαφορία των εκπαιδευτικών για την ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας; Διότι προσέξτε τι συνέβη εδώ. Η ντροπή και τα τραύματα των μαθητών θυτών είναι πολύ χειρότερα από το ψυχικό σημάδι του θύματος. Τα παιδιά αποστερούνται από την ελεύθερη βούλησή τους και γίνονται άβουλα όργανα βίας εναντίον ενός ανυπεράσπιστου συμμαθητή τους. ΄Η, το αντίθετο, το διδασκαλικό πρότυπο νομιμοποιεί, υποδαυλίζει και απελευθερώνει τη βία που ίσως έκρυβαν μέσα τους αντί να την κατευνάσει και αποδυναμώσει μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Ο δάσκαλος, αντί να καλλιεργήσει τη νοοτροπία της αλληλέγγυης ομάδας καλλιεργεί τη νοοτροπία της αγέλης, όπου χάνεται η ατομική ευθύνη και δικαιολογείται η μαζική βία. Ο ιδανικός δάσκαλος δηλαδή να δημιουργήσει αυριανά χρυσαυγιτάκια.
Και αυτό το πράγμα είναι εντάξει, όχι για έναν κάποιο τυχαίο κακό εκπαιδευτικό αλλά για το σύνολο των συναδέλφων του της περιοχής, μέσω του συνδικαλιστικού του οργάνου μάλιστα. Τουλάχιστον για μένα αυτή η ιστορία ήταν τελείως απροσδόκητη για τον εκπαιδευτικό πολιτισμό που νόμιζα ότι είχαμε.

PROTAGON