Amira με τα πράσινα καλτσάκια

 

Μικρή Zeinah με τα υγρά ματοτσίνορα. Hadeel, με κλειστά  μάτια κοιτάς τον ήλιο του τελευταίου σου Σεπτέμβρη; Asil,  τα ρούχα σου στάζουν θαλασσινό νερό. Nour, η κοτσίδα σου κρέμεται βαριά στον εικοστό πρώτο αιώνα. Fatima, τα μουσκεμένα σου κορδόνια με λίγο χώμα από το Χαλέπι στάζουν κι αυτά. Shayma οι παλάμες σου είναι κλειστές μα δεν κρατάς αστερίες της Μεσογείου  ούτε κοχύλια· Riham, αχινούς κρατάς, θεριεμένους από το φόβο. Ξέπνοη μικρή Ishtar. Amira με τα πράσινα καλτσάκια...

Πως να σε φώναζαν άραγε τα παιδιά στη γειτονιά σου πριν γίνει ερείπια, στο σχολείο οι φίλοι σου πριν κι αυτό βομβαρδιστεί, πώς σε φώναζε η μάνα σου όταν σε μάλωνε, πώς όταν σε κανάκευε, πώς όταν σου έπλεκε κάθε πρωί την κοτσίδα; Πώς σε λέγαν κοριτσάκι πριν χαθείς στο βυθό;

Hadeel, Zeinah, Shayma, Nour, Riham, Amira, Asil, Ishtar, Fatima... Ούτε το όνομα σου δε θα μάθουμε στα δελτία των οκτώ. Στους τίτλους βέβαια, το “παράνομη”  θα έπεται της  “νεκρής”. 

 

PICASONIDIS 40C