Αφιερωμένο σε όσους «επένδυαν» στο SPD. Του Γιάννη Βαρουφάκη

Το 2005, όπως και σχεδόν κάθε χρονιά πριν ξεσπάσει η κρίση, η γερμανική κυβέρνηση πάσχιζε με νύχια και με δόντια να μην παραβιάζει τον κανόνα του Μάαστριχτ, σύμφωνα με τον οποίο, ως γνωστόν, το δημόσιο έλλειμμα πρέπει να παραμένει κάτω του 3% (μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα που παραβίασε αυτόν τον κανόνα, παρόλο που η ίδια τον εισήγαγε ως όρο για τη δημιουργία της ευρωζώνης). Τότε ο υπουργός Στάινμπρουκ κάλεσε μια ομάδα τραπεζιτών και τους ανάθεσε τη μυστική αποστολή να βρουν τρόπους να εμφανίσουν δαπάνες του γερμανικού δημοσίου ως… δημόσια έσοδα (ακριβώς όπως είχε κάνει η κυβέρνηση του κ. Σημίτη το 2001 επιστρατεύοντας την Goldman Sachs). Τραπεζίτες ήταν, τραπεζικά τερτίπια σκαρφίστηκαν. Το πιο ωραίο αφορούσε δαπάνες για συντάξεις δημόσιων υπαλλήλων. Κοιτάξτε τι έκαναν: Δημιούργησαν ένα χρηματιστηριακό συμβόλαιο, ας το ονομάσουμε «Σ», το οποίο έδινε στον κάτοχό του το δικαίωμα στα κονδύλια που θα ξόδευε το γερμανικό δημόσιο τα επόμενα χρόνια για τις συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων. Δημιούργησαν μια offshore εταιρία, έστω «Ε», με έδρα στο Δουβλίνο, όπου ο φορολογικός νόμος εξαιρεί τέτοιες εταιρείες από φορολόγηση.
Πούλησαν το «Σ» στην «Ε» για 8 δισ. ευρώ. Προσμέτρησαν αυτά τα χρήματα ως έσοδα του γερμανικού δημοσίου, μειώνοντας έτσι το έλλειμμα του γερμανικού προϋπολογισμού κατά 8 δισ. ευρώ. Η ανύπαρκτη, επί της ουσίας, εταιρία «Ε» ταυτόχρονα πούλησε για μεγαλύτερο ποσό το συμβόλαιο «Σ» σε τράπεζες όπως η Dexia (ναι, η βελγο-ολλανδική τράπεζα που φαλίρισε πριν δύο χρόνια), η οποία μεταπώλησε το «Σ» σε άλλους επενδυτές-τραπεζίτες-χρηματιστές ή το ενέταξε σε κάποια από τα τοξικά της παράγωγα.
Όταν τα επόμενα χρόνια ήρθε η ώρα της πληρωμής των συντάξεων του δημοσίου, το γερμανικό δημόσιο όχι μόνο έπρεπε να καταβάλει τις συντάξεις στους συνταξιούχους, αλλά και να πληρώσει τα ποσά (8 δισ. συν τόκοι συν προμήθειες) που χρωστούσε στους ιδιώτες αγοραστές του «Σ». Όταν είδε τι όμορφα λειτούργησε το κολπάκι αυτό, ο Στάινμπρουκ το χρησιμοποίησε άλλες τρεις φορές, π.χ. σε σχέση με τις συντάξεις των γερμανών ταχυδρομικών υπαλλήλων. Με κάθε τέτοια κίνηση ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός, και πιο πρόσφατα ηγέτης του SPD, δημιουργούσε κέρδη για χρηματιστές, τράπεζες κλπ., με διπλή απώλεια για τον γερμανό φορολογούμενο: Μία απώλεια από τους τόκους και τις προμήθειες που προέκυπταν από τη σύναψη αυτών των συμβολαίων-παραγώγων και μία δεύτερη απώλεια από το γεγονός ότι η υπεραξία αυτή (τόκοι και προμήθειες) συσσωρευόταν στον φορολογικό παράδεισο του Δουβλίνου όπου απέφευγαν τη γερμανική εφορία.
Γιατί σας τα λέω αυτά; Για έναν απλό λόγο. Πολλοί συμπατριώτες μας επένδυαν, προ των γερμανικών εκλογών του Σεπτεμβρίου, στην ελπίδα μιας νίκης των σοσιαλδημοκρατών (του SPD) που, δήθεν, θα έβλεπε το πρόβλημα της κρίσης του ευρώ, και της Ελλάδας πιο συγκεκριμένα, μέσα από τον φακό του ορθολογισμού και μιας ηθικής διαφορετικής από εκείνη της κας Μέρκελ. Για μήνες τώρα προειδοποιούσα ότι αυτές οι επενδύσεις ήταν είτε ανόητες είτε εκ του πονηρού. Η πιο πάνω ιστορία επιβεβαιώνει αυτές τις προειδοποιήσεις: Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, όπως ακριβώς και οι δικοί μας, δυστυχώς έχουν απολέσει εδώ και πολλά χρόνια την οποιαδήποτε πρόσβαση διέθεταν, πάλαι ποτέ, στον ορθολογισμό και στο ήθος.