Απολυμένη σχολική φύλακας:΄Έκαναν τα παιδιά μου μετανάστες και 'μένα άνεργη"

Η Μαρία Αλικάκου είναι σχολική φύλακας. Τα τελευταία χρόνια είχε συνδέσει την καθημερινότητά της με το πρωινό ξύπνημα, τις φωνές των παιδιών, τον κήπο που είχε φτιάξει με μεράκι στο προαύλιο Λυκείου της Νέας Χαλκηδόνας.

Μέσα σε λίγες ώρες η ζωή που ήξερε έγινε θρύψαλα από την κυβερνητική απόφαση για διαθεσιμότητα 3.000 σχολικών φυλάκων και, στην πραγματικότητα, την κατάργηση της ειδικότητας. Τη συναντήσαμε στον δρόμο και στις κινητοποιήσεις του κλάδου της και μας διηγήθηκε την Οδύσσεια της ίδιας και των συναδέλφων της, που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, το 2001.

 

"Μας λένε ότι οι σχολικοί φύλακες είναι αχρείαστοι. Είναι αχρείαστα όμως τα παιδιά; Είναι αχρείαστη η φροντίδα τους;"

 

Τότε, "δουλεύαμε πολλές ώρες για λίγα λεφτά και χωρίς ένσημα. Η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει κάποια προγράμματα για την ανεργία, αλλά χωρίς ιδιαίτερα προνόμια". Οι εργαζόμενοι άρχισαν ν' αντιδρούν. "Κάναμε διαδηλώσεις συνέχεια" και, μετά από υποδείξεις της Ε.Ε., το νερό είχε μπει στο αυλάκι με την ένταξή τους στο Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου το 2005. Έτσι τουλάχιστον νόμιζαν...

 

"Μείναμε μέχρι το 2006 στην ίδια κατάσταση. Χρειάστηκαν κι άλλοι αγώνες και δικαστικές αποφάσεις υπέρ μας, για να μπούμε σε κανονικό καθεστώς εργασίας". Τουτέστιν, όσοι πέρασαν από ΑΣΕΠ, "δύο φορές, παρακαλώ", και πληρούν τις προϋποθέσεις κατατάχθηκαν σε θέσεις ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου με αμοιβές στα 700 και 800 ευρώ. Βάσει πλέον του πολυνομοσχεδίου, οι σχολικοί φύλακες που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα θα λαμβάνουν το 75% του μισθού τους για 8 μήνες. "Εγώ δεν τα παίρνω αυτά τα λεφτά. Θεωρώ ντροπή να πληρώνεσαι χωρίς να δουλεύεις". Πόσοι άραγε θα μπορούσαν να πουν το ίδιο, ειδικά στις μέρες μας;

592 ευρώ για δύο παιδιά και δύο ανάπηρους γονείς

 

Η κ. Αλικάκου, μαθημένη στον μόχθον δεν δέχεται να της χαριστεί τίποτα. Μεγάλωσε δυο παιδιά με 592 ευρώ. Όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως σχολικός φύλακας, είχε μόλις πάρει διαζύγιο, ενώ παράλληλα έτρεχε για τις ανάγκες των δύο ανάπηρων γονιών της. Τα παιδιά της μέχρι την ενηλικίωσή τους έμειναν στην Ελλάδα. "Μου τα έκαναν μετανάστες. Πού να βρεις δουλειά εδώ; Ζουν και σπουδάζουν στην Κεντρική Αμερική".

 

"Δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς" έγραφε ο Νίκος Γκάτσος εύστοχα πριν μερικές δεκαετίες. Και σαν να μην πέρασε μια μέρα, η Μ. Αλικάκου κι η χώρα έρχεται στην ίδια θέση. "Μας λένε ότι οι σχολικοί φύλακες είναι αχρείαστοι. Είναι αχρείαστα όμως τα παιδιά; Είναι αχρείαστη η φροντίδα τους;" αναρωτιέται και βγάζει ένα παράπονο, από εκείνα που μοιάζουν αμελητέα μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή, όπως είναι όταν χάνει ένας άνθρωπος "τη μοναδική πηγή εσόδων του", αλλά "οι γονείς θέλουν να γεμίζουν χαρά κι όχι πίκρα τα παιδιά τους. Ήρθε ο γιος μου, είχα να τον δω 2,5 χρόνια και τη μέρα που φεύγει μαθαίνουμε ότι χάνω τη δουλειά μου".

 

"Έγνοια μου τα παιδιά κι ο κήπος"

 

Πάντοτε φρόντιζε ν' απλώνει τα πόδια της όπου έφτανε το πάπλωμα. "Δεν είχα πάρει ούτε δάνεια ούτε πιστωτικές ούτε σπατάλες έκανα". Ωστόσο, τώρα τα δεδομένα την οδηγούν στον... δρόμο. "Το σπίτι το κληρονόμησα από τη μητέρα μου. Αλλά η εφορία πια δεν μας συγχωρεί ούτε οφειλή 300 ευρώ. Θα το χάσω το σπίτι. Κι αν όχι τώρα, σ' ένα χρόνο...". Λεφτά δεν παίρνει από τα παιδιά της, "έχουν τη δική τους ζωή, τις δικές τους ανάγκες κι εγώ προσπαθώ να τα ενισχύω", εξηγεί.

Παρ' ότι πλέον κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει για παραμέληση των καθηκόντων της, η ίδια έχει έγνοια το σχολείο, τα παιδιά, αλλά και "τον κήπο που είχα φτιάξει στο προαύλιο. Τώρα που λείπουν δεν θα 'χει ποτιστεί", λέει με καημό. "Είχα βάλει φραουλιές, πορτοκαλιές, λουλούδια. Είχαμε και δέντρα. Καθόμουν στην Αθήνα τα καλοκαίρια γιατί το σύστημα ύδρευσης δεν δούλευε και φυσικά κανείς δεν το 'φτιαχνε".

 

Για 'κείνη, τώρα που χάνει τη δουλειά της "κι έρχεται σ' αυτή τη θέση η οικογένειά μου", αυτό που σκέφτεται ότι θα της λείψει περισσότερο είναι "τα παιδιά. Δημιουργείς μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Μάθαμε πολλά από εκείνα. Μάθαμε ν' αγαπάμε περισσότερο, να καταλαβαίνουμε την ανταρσία, τη σκανταλιά τους, να 'χουμε υπομονή. Δεν λέγαμε 'τα παλιόπαιδα', προσπαθούσαμε να καταλάβουμε".

 

"Κανένας συναγερμός δεν αντικαθιστά τον άνθρωπο"

 

Την ρωτάμε πώς ονειρεύεται το επάγγελμά της. "Μας καρατόμησαν τώρα...", απαντά με απογοήτευση. Αν δεν πίστευε στην "ανατροπή" πάλι, δεν θα βρισκόταν και στον δρόμο. "Η γειτονιά μας παλιά έσφυζε από ζωή. Έτσι, έσφυζε και το σχολείο. Δεν είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Ο φύλακας δεν είναι κάτι απρόσωπο. 'Η κυρά Μαρία έτσι με φώναζαν τα παιδιά', μου έλεγαν να κάνω και μάθημα μαζί τους".

 

Υπάρχουν λοιπόν λύσεις; "Φυσικά. Θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να αξιοποιήσουν τόσους άνεργους καθηγητές, να τους βάλουν μετά το μεσημέρι και να γίνονται δημιουργικές δραστηριότητες. Ο φύλακας μπορεί να είναι μέρος αυτού. Να βοηθά τον καθηγητή, να προσέχει τα παιδιά, να ενημερώνει σε περίπτωση κινδύνου. Κανένας συναγερμός δεν αντικαθιστά τον άνθρωπο".

 

Στον αντίποδα της "αφίσας που μας βάζουν για nightclubs και δεν ξέρω τι, θα υπάρχει ένα ζωντανός πυρήνας παιδείας και πολιτισμού. Το παιδί μαθαίνει να χρησιμοποιεί σωστά τον χώρο, να μοιράζεται, να παίζει μπάλα και να μην κλείνεται σ' ένα μπουντρούμι". Κομπιάζει, θυμάται στιγμές που η ίδια ήρθε κοντά με τα παιδιά. "Ανησυχούσα γι' αυτά' ήθελα να είναι όλα καλά. Κι ένα κοριτσάκι μου λέει' Μη φοβάσαι κ. Μαρία έχω δύο ξαδέρφια μέσα στο σπίτι που παίρνουν ναρκωτικά και δεν πήρα, εδώ θα το κάνω; Ψυχούλα. Ψυχούλα που ακουμπά σε μια άλλη", μας λέει και συγκινείται.

 

Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Η ίδια είναι πάντοτε παρούσα και φορά τη στολή της. "Στο σχολείο δεν τη βάζω, γιατί ξέρω ότι τα παιδιά δεν τη συμπαθούν, δημιουργεί απόσταση. Όμως εκεί ξέρουν ότι είμαι η κυρά Μαρία, εδώ στον δρόμο, δεν με γνωρίζουν, αλλά θα μας μάθουν"...

 

Πηγή: ΑΥΓΗ