Για ξεπούλημα και το Σκοπευτήριο...

«Η Καισαριανή είναι ταυτισμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο όλων των ανθρώπων με τον ήχο των πολυβόλων και ο κρότος αυτός εξακολουθεί να ηχεί μέσα μας, σαν διαρκής υπόμνηση της οφειλής μας απέναντι σε όσους θυσιάστηκαν». Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια από τότε που είχε βρεθεί στον χώρο του Σκοπευτηρίου. Στον χώρο όπου την περίοδο της γερμανοϊταλικής φασιστικής κατοχής εκτελέστηκαν πάνω από 1.000 άτομα την περίοδο 1941-1944, με αποκορύφωμα την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών κρατούμενων στο Χαϊδάρι την 1η Μαΐου του 1944. Στη σημερινή γερμανική «κατοχή» ο χώρος του Σκοπευτηρίου, μετά και την επιβεβαίωση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιου Σταυρίδη, βρίσκεται στη λίστα των 3.151 κρατικών ακινήτων που έχουν εκχωρηθεί στο ταμείο προκειμένου να «αξιοποιηθούν» (εκχώρηση με μακροχρόνια μίσθωση, πώληση κ.ο.κ.). Το γεγονός καταγγέλθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και τη βουλευτή Επικρατείας Θεανώ Φωτίου, ενώ ο Μανώλης Γλέζος και οι πρώην δήμαρχοι Καισαριανής Θανάσης Μπαρτσώκας και Σπύρος Τζόκας ζήτησαν συνάντηση με τον Στουρνάρα ώστε να απενταχθεί πάραυτα το Σκοπευτήριο από τη λίστα. Η συνάντηση επρόκειτο να γίνει τη Δευτέρα, ωστόσο δεν έγινε... Το θέμα «πετάχτηκε» στον κάλαθο αχρήστων του ΥΠΟΙΚ. Το Δημοτικό Συμβούλιο Καισαριανής και σύσσωμη η πόλη εναντιώθηκαν αμέσως στο ξεπούλημα ενός από τους ιστορικότερους χώρους της Ελλάδας. Οι δημοτικοί σύμβουλοι, στις 23.5, εξέδωσαν ομόφωνη απόφαση «κάθετης αντίθεσης με το ξεπούλημα» καθώς «το Σκοπευτήριο είναι μνημείο παγκόσμιας αναγνώρισης», ενώ ο δήμος προχωράει σε κλιμακούμενες κινητοποιήσεις διότι «πρέπει να τελειώνουμε οριστικά με τις θρασύτατες διεκδικήσεις της Πανελλήνιας Σκοπευτικής Εταιρείας και να αποδοθεί ο χώρος στην Καισαριανή, όπου έχει σηματοδοτήσει τις ζωές μας». Το νέο αυτό «φιλέτο», στο οποίο έχει μπει «πωλητήριο», περιλαμβάνει το δυτικό – προ των κτηριακών εγκαταστάσεων της Πανελλήνιας Σκοπευτικής Εταιρείας (ΠΣΕ) – τμήμα, τις κτηριακές εγκαταστάσεις πυροβόλων όπλων, τον ιερό χώρο των εκτελέσεων των Ελλήνων πατριωτών κατά την περίοδο της φασιστικής κατοχής, την πευκόφυτη περιοχή ακριβώς πίσω από το γήπεδο της Νήαρ Ηστ και τις εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούσε ο Όμιλος Φιλάθλων Κυνηγητικού Όπλου. Σήμερα η κυριότητα της έκτασης διεκδικείται από την Πανελλήνια Σκοπευτική Εταιρεία, με την οποία ο δήμος βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη, προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των δημοτών αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών. Κανείς βέβαια δεν πρέπει να ξεχνά ότι με το Π.Δ. της 31.8.1978 (ΦΕΚ Δ 544/1978) ολόκληρος ο χώρος του Σκοπευτηρίου συμπεριλήφθηκε στη Ζώνη Β, όπου επιτρέπεται η εγκατάσταση μόνο κοινωφελών λειτουργιών. Επίσης με την 2376/1984 (ΦΕΚ Β 193/1984) απόφαση της τότε υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, όλος ο χώρος του Σκοπευτηρίου κηρύσσεται ιστορικός μνημειακός. Επομένως οποιαδήποτε παρέμβαση στον χώρο γίνεται έπειτα από σχετική έγκριση του υπουργείου Πολιτισμού. Με τον Ν. 1515/1985 το άλσος του Σκοπευτηρίου χαρακτηρίζεται υπερτοπικής σημασίας πόλος αναψυχής και ψυχαγωγίας και, τέλος, με την υπ’ αριθμ. 42387/2159/16.5.1989 (ΦΕΚ Δ 343/1989) απόφαση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, με την οποία εγκρίνεται και δημοσιεύεται το Πολεοδομικό Σχέδιο Καισαριανής, ο χώρος του Σκοπευτηρίου κηρύσσεται ζώνη ιστορικού ενδιαφέροντος. Η Ιστορία Το «Σκοπευτήριο», μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την εγκατάσταση προσφύγων στην Καισαριανή, παραχωρήθηκε προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των προσφύγων σε πρόχειρα παραπήγματα και σκηνές. Οι εγκαταστάσεις με τον Νόμο 4778/1930 παραχωρούνται στην Πανελλήνια Σκοπευτική Εταιρεία (ΠΣΕ), η οποία έως τότε χρησιμοποιούσε το Σκοπευτήριο Καλλιθέας. Και τότε ήταν έντονες οι αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής ως προς την παραχώρηση του χώρου. Μετά την Κατοχή η λειτουργία του Σκοπευτηρίου κρίθηκε προβληματική, με τους κατοίκους να ζητούν την παύση της λειτουργίας του και την ανάδειξή του ως ιστορικού τόπου. Το Δημόσιο με τον Ν. 252/1976 επέτρεψε τη μεταβίβαση των εκτάσεων (110 στρεμμάτων στο δυτικό τμήμα της συνολικής έκτασης που είχε παραχωρηθεί το 1930). Το 1987, με το άρθρο 50 του Ν. 1731/1987, αίρεται από το ελληνικό Δημόσιο η αφιέρωση επί της αρχικής έκτασης των 710 στρεμμάτων που είχε παραχωρήσει στην ΠΣΕ το 1930 και επανήλθε στην ιδιοκτησία του Δημοσίου. Η έκταση ενεγράφη ως Δημόσιο Κτήμα στα οικεία βιβλία. Εντούτοις, με την 20/2001 απόφασή του, ο Άρειος Πάγος (σε πλήρη ολομέλεια) σε δικαστική διαμάχη (μισθωτική διαφορά) της ΠΣΕ και του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων (ΟΣΚ), αποφαίνεται με ισχυρή μειοψηφία ότι η διάταξη αυτή του άρθρου 50 είναι αντισυνταγματική. Ύστερα από γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και την υφιστάμενη επί του θέματος νομολογία του Διοικητικού Δικαίου, το Δημόσιο δεν προέβη ποτέ στη διαγραφή της έκτασης από τα Δημόσια Βιβλία Κτημάτων. Συνεπώς η όλη έκταση του Σκοπευτηρίου εξακολουθεί να αποτελεί Δημόσιο Κτήμα. Μετά το 1990, με βάση το άρθρο 5 του Ν. 1894/1990 και το άρθρο 243 του Ν. 3463/2006, το Σκοπευτήριο ανήκει στην πλήρη κυριότητα του Δημοσίου, του Δήμου Καισαριανής και των τότε υποτελών αυτού ΝΠΔΔ (Σχολικών Επιτροπών), που σήμερα έχουν καταργηθεί και οι αρμοδιότητές τους έχουν περιέλθει στις δύο νέες σχολικές επιτροπές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το 2007 η ΠΣΕ ασκεί ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αγωγή κατά του ΟΣΚ, του διευθύνοντος συμβούλου και του προέδρου του και κατά του Δήμου της Καισαριανής, με την οποία ζητούσε μεταξύ άλλων την αναγνώριση της κυριότητάς της σε έκταση 30 περίπου στρεμμάτων, η οποία αποτελεί τμήμα της έκτασης των 99 στρεμμάτων που είχε μεταβιβαστεί στον ΟΣΚ, καθώς και την άρση της προσβολής που έγινε από τον δήμο, αναφορικά με την είσοδο σκαπτικών μηχανημάτων το έτος 1993 σε τμήμα της έκτασής της, εκτάσεως περίπου 23 στρεμμάτων. Ο δήμος εκείνη την περίοδο υποστήριξε πλήρως της απόψεις του ενώπιον του δικαστηρίου, γεγονός που επέφερε την έκδοση της υπ’ αριθμ. 5741/2011 απόφασής του. Με την απόφαση αυτήν απορρίφθηκε το δεύτερο αίτημα της αγωγής της ΠΣΕ, που στρεφόταν εναντίον του δήμου, ως αόριστο. Η ΠΣΕ πέρασε στην «αντεπίθεση» το 2011 με νέα αγωγή της εναντίον του δήμου και των Σχολικών Επιτροπών ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ενώ το Δημόσιο αναμένεται να παρέμβει τελικά υποστηρίζοντας τον δημόσιο χαρακτήρα της έκτασης στη δίκη που είναι προγραμματισμένη για τις 4 Ιουνίου 2013.   Το Ποντίκι