Σαν σήμερα, η ισόβια κάθειρξή του από το στρατοδικείοΣάκης Καράγιωργας. Για τους περισσότερους πολίτες είναι το όνομα μιας κεντρικής οδού, ενός παράδρομου ή κάποιας πλατείας. Τίποτε άλλο. Για κάποιους, είναι το όνομα αμφιθεάτρου στο Πάντειο. Για τους λίγους είναι επίκαιρη αξιακή μονάδα μέτρησης, της ανθρώπινης δύναμης, της ηθικής διάστασης, της ιδεολογικής χωρητικότητας.
Ασύμβατος οικονομολόγος και πανεπιστημιακός καθηγητής, τραυματίστηκε βαριά στην προσπάθειά του να ενεργοποιήσει βόμβα εναντίον της χούντας. Παρέμεινε ανάπηρος στο χέρι του εφ’ όρου ζωής. Συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια και τον Απρίλη του 1970, μετά από μια «απολογία»- δριμύ κατηγορώ κατά του χουντικού φασισμού, καταδικάστηκε από το «Έκτακτον Στρατοδικείον Αθηνών» στην ποινή «της ισοβίου καθείρξεως». Έμεινε 4 χρόνια στη φυλακή, όπου και εκεί συνέχισαν κατά καιρούς να τον βασανίζουν και αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Κορυδαλλού με τη γενική αμνηστία.
Σήμερα, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν συναντιέται με τις αξίες τού Σ. Καράγιωργα.
Η ιστορία όμως έχει τις δικές της ασύμμετρες διαταραχές.
Γι’ αυτό κι ο ίδιος δεν ξεσυνεριζόταν το χρόνο. Προσπαθούμε, έλεγε, γι΄ αυτούς που θα έρθουν μετά από εμάς. Ύστερα από πενήντα, εκατό ή και περισσότερα χρόνια.
«Χωρίς τους δασκαλισμούς της εν αναμονή φρονιμάδας, ούτε τις μικρολογίες της ατολμίας και της υστεροβουλίας, αντέταξε, στη συναίσθηση της εκμηδένισης, την αντίσταση του δημοκρατικού χρέους και της κοινωνικής ευθύνης».
«Αν ζούσε σήμερα ο Σάκης Καράγιωργας και κάποιος τον ρωτούσε «μα καλά για σοσιαλισμό θα μιλάμε τώρα;», θα απαντούσε με εκείνο το διφορούμενο «εσείς νομίζετε ότι δεν πρέπει;» Και μετά από δηλωτική παύση, θα πρόσθετε, παραφράζοντας τον Μαρξ, «αν δεν μιλήσουμε τώρα που μας γδέρνουν για να πάρουν και το τομάρι μας πότε θα μιλήσουμε;»
Αυτό που κάνει το Σ. Καράγιωργα να ανήκει στους ξεχωριστούς, είναι ότι τράβηξε τις αρχές του ως τα άκρα, μέχρι τον ακρωτηριασμό του. Και τον αγαπήσαμε πάρα πολύ επειδή ουδέποτε έγινε ακόλουθος ή διερμηνευτής καμιάς ψευδεξουσιαστικής αναγκαιότητας.
Αυτό που το έκανε σπουδαίο, ήταν η υψηλή αίσθηση δικαίου και ήθους που τον κατείχε.
Κι εκείνο που τον τιμά είναι το γεγονός πως ούτε καταδέχτηκε, ούτε συναναστράφηκε μήτε χαριεντίστηκε με τους εκπροσώπους κάθε είδους εξουσίας.
Όμως δεν έχει καμία σημασία να το θυμόμαστε για όλους τους πάρα πάνω λόγους.
Σημασία έχει να ζούμε εμείς, κάπως έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου