H Ουάσινγκτον του Ομπάμα

Η Ουάσινγκτον (Washington, DC), όπως αποκαλεί την αμερικάνικη πρωτεύουσα όλος ο πλανήτης πλην των κατοίκων της (DC, χωρίς εξαιρέσεις), είναι μια πολύ ιδιαίτερη πόλη. Είναι η πιο πλούσια πόλη της Αμερικής, χάρις στην κυβέρνηση, τους διεθνείς οργανισμούς, τα τεράστια ερευνητικά κέντρα (ιατρικής, βιοτεχνολογίας, άμυνας, αεροναυπηγικής), καθώς και η πιο μορφωμένη πόλη της Αμερικής. Είναι η μοναδική διοικητική περιφέρεια όπου αφροαμερικανοί είναι η μεγαλύτερη φυλετική ομάδα, σε μια πόλη που μόνο 37% των κατοίκων γεννήθηκαν εντός των διοικητικών ορίων. Είναι επίσης τρομακτικά άνιση – όπως λέει και η ντόπια λαϊκή σοφία, «there’s Washington, and there’s DC», δηλαδή «υπάρχει η Ουάσινγκτον, υπάρχει και η DC», όπου Ουάσινγκτον αφορά στους προαναφερθέντες μορφωμένους μεσοαστούς, και DC στους φτωχούς ντόπιους.
Τι ενώνει αυτό τον ετερόκλητο πληθυσμό; Ότι είναι, με τεράστια διαφορά από το δεύτερο, ο πιο προοδευτικός της Αμερικής. Στις πρόσφατες εκλογές, ο Ομπάμα πήρε 91%, και το 2008 είχε πάρει 93%. Ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου επιτρέπεται από το 2009, και οι νόμοι για οπλοκατοχή είναι οι πιο αυστηροί σε όλη τη χώρα (παρά τις προσπάθειες των συντηρητικών του Κογκρέσου, που βάσει Συντάγματος έχει μεγάλη επιρροή στην πόλη).  Η γειτονική πολιτεία του Μέρυλαντ (Maryland), μεγάλο κομμάτι του οποίου ανήκει στη μητροπολιτική περιφέρεια της πόλης (σα να λέμε Β’ Αθήνας), μόλις πέρασε από δημοψήφισμα δύο ανευ προηγουμένου προτάσεις. Η  πρώτη δίνει στα παιδιά παράνομων μεταναστών που πληρούν κάποιες προυποθέσεις το δικαίωμα να  θεωρούνται κάτοικοι της πολιτείας όσον αφορά στα δίδακτρα που πληρώνουν στα πολιτειακά πανεπιστήμια, που είναι αρκετά χαμηλότερα από τα γενικά δίδακτρα. Η δεύτερη αφορά στη νομιμοποίηση γάμου ομοφυλοφίλων, την πρώτη που περνάει από κάλπη κι οχι από κάποιο δικαστήριο, ταυτόχρονα με τις πολιτείες του Μέην και της Ουάσινγτον (άλλη Ουάσινγκτον αυτή, καμία σχέση – το λατρεύουν το μακαρίτη το Τζορτζ εδώ και δεν υπάρχει πολιτεία που να μην έχει δώσει το όνομά του κάπου).
Αν αυτό φαίνεται οξύμωρο, δεν είναι. Στο νέο πολιτικό χάρτη των ΗΠΑ, η βάση του Δημοκρατικού Κόμματος, του ολοένα και πιο προοδευτικού, σε κοινωνικά τουλάχιστον ζητήματα, δεν είναι πλέον η λευκή εργατική τάξη, αλλά οι μορφωμένοι λευκοί και οι μειονότητες. Την Τρίτη το βράδυ, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, οι δρόμοι πλημμύρισαν από κόσμο και το πάρτυ ολοκληρώθηκε έξω απ’το Λευκό Οίκο, με ένα πολύχρωμο λεφούσι να πανηγυρίζει, κρατώντας σημαίες της Αμερικής, της Αιθιοπίας (τεράστια η κοινότητα στην πόλη), την πολύχρωμη των γκέι. Ακόμα και της Γαλλίας πήρε το μάτι μου. Και μετά γυρίσανε σπίτι και είδανε τον Ομπάμα, σε ένα λόγο που θα μείνει στην ιστορία, να λέει τα εξής:
Πιστεύω ότι μπορούμε να τηρήσουμε την υπόσχεση των ιδρυτών μας, την ιδέα πως, αν είσαι πρόθυμος να εργαστείς σκληρά, δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή από πού έρχεσαι ή πώς μοιάζεις ή ποιους αγαπάς. Δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος ή λευκός ή ισπανόφωνος ή Ασιάτης ή αυτόχθων Αμερικανός ή νέος ή γέρος ή πλούσιος ή φτωχός, αρτιμελής, ανάπηρος, γκέι ή στρέιτ, μπορείς να τα καταφέρεις εδώ στην Αμερική αν είσαι πρόθυμος να προσπαθήσεις.
Πιστεύω πως μπορούμε να αδράξουμε μαζί αυτό το μέλλον επειδή δεν είμαστε τόσο διαιρεμένοι όσο δείχνει το πολιτικό τοπίο μας. Δεν είμαστε τόσο κυνικοί όσο πιστεύουν οι ειδικοί. Είμαστε μεγαλύτεροι από το άθροισμα των ατομικών φιλοδοξιών μας και παραμένουμε κάτι περισσότερο από μια συλλογή κόκκινων πολιτειών και μπλε πολιτειών. Είμαστε, και θα είμαστε για πάντα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Όπως έγραψε και ο Φώτης Γεωργελές , βλέποντας πέρα απ’τις αναπόφευκτες αμερικανιές, ο Ομπάμα έδειξε το πλέον λογικό – πως μπορείς να αγαπάς την πατρίδα σου και το Θεό χωρίς να μισείς όλους τους άλλους.

Ασφαλώς και ο άνθρωπος δεν είναι άγιος, πολιτικός είναι. Κι έχει κάνει πολλά λάθη και κάποιες κινήσεις που θα τον κυνηγήσουν στο μέλλον, κυρίως στον τομέα της ασφάλειας, και για τα οποία τον βάλλει συχνά πυκνά η αμερικανική Αριστερά. Αλλά πέραν της διαστημικής προόδου σε σχέση με τον προκάτοχό του, ο Αμερικανός πολίτης (ο προοδευτικός τουλάχιστον) μπορεί να καυχιέται πως ο ηγέτης του είναι ένας μεστός, αληθινός άνθρωπος, με τεράστια παιδεία και σεβασμό στους θεσμούς. Που δε διστάζει να τα βάλει με τα (πάρα πολύ) ισχυρά συμφέροντα της Wall Street και των διάφορων επιχειρηματικών λόμπυ όταν το κοινό καλό επιτάσσει κάτι τέτοιο, παρόλο που παραλίγο να του κοστίσει την επανεκλογή. Που μετά από 100 χρόνια αποτυχιών, αρχής γενομένης από έναν άλλο μεγάλο ήρωα της μεσαίας τάξης, τον Τέντυ Ρούσβελτ, του έδωσε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.  Που τον βλέπει να χύνει ειλικρινή δάκρυα συγκίνησης ενώ ευχαριστεί τους νεαρούς εθελοντές της καμπάνιας του. Κι εγώ δε μπορώ παρά να ζηλέυω.

*Ο Φίλιππος Πετρουλάκης είναι Διδακτορικός φοιτητής Oικονομικών τou University of Maryland