Μία πανευρωπαική Γενική Απεργία παντού εκτός από την Ελλάδα…

Εδώ και αρκετές μέρες, η 14η Νοέμβρη είχε ανακηρυχτεί, ως η μέρα που θα γινόταν η πρώτη πανευρωπαϊκή γενική απεργία. Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις από τις 00:01 έχουν ξεκινήσει οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι περιφρουρήσεις και οι συγκρούσεις. Στη 01:00 πμ στην Ισπανία μετρούσαμε ήδη 40 προσαγωγές και 12 τραυματισμούς! Οι σκληρές απεργίες δεν ξεκινούν με τον πρώτο πρωινό καφέ. Ούτε τελειώνουν σε καφετέριες και φαγάδικα.

Το πιο σουρεαλιστικό της σημερινής μέρας όμως δεν είναι τα παραπάνω, τα οποία μέχρι ένα βαθμό ήταν και αναμενόμενα αν σκεφτεί κανείς την διαφορά πολιτικής κουλτούρας από χώρα σε χώρα και μεταξύ του προλεταριάτου. Το πιο ... περίεργο ήταν πως όλοι οι εργάτες ανά την Ευρώπη δήλωναν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους στην Ελλάδα, αλλά η ντόπια συνδικαλιστική ηγεσία (οι εργατοπατέρες στο εξής) έδωσαν τον απόλυτο αγώνα με μία τρίωρη (3) στάση εργασίας! Είναι κομμάτι οξύμωρο.

Βέβαια δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ βαθιά για να βρούμε τα αίτια της αναδίπλωσης τους. Η αναδίπλωση και οι περήφανες κωλοτούμπες καρεκλοκένταυρων κομματικών παραγοντίσκων είναι δεδομένες και εδώ και χρόνια δοκιμασμένες. Το βλέπουμε καθημερινά στα εσωτερικά του κλάδου των ΜΜΕ. Το βλέπουμε στον κλάδο της βαριάς Βιομηχανίας, στον ιδιωτικό τομέα, στο λιανεμπόριο, στα ΜΜΜ. Παντού. Και αυτό θα συμβαίνει μέχρι να κατανοήσουμε ότι αυτή η πολιτική λογική (αντιπροσώπευση, ανάθεση, μη συλλογικοποίηση, ξεπούλημα ή ακόμα και τρικλοποδιές σε αγώνες εργαζομένων από τη βάση) έχει πεθάνει και το κράτος με τις καπιταλιστικές και χυδαίες μεθόδους που τις υποστηρίζει, είναι ένα πτώμα σε αποσύνθεση.

Μία ντόπια ελίτ που αψηφά δικαστικές αποφάσεις υπέρ εργαζομένων, λειτουργεί με μεθόδους μαφίας, που βάζει τα νεοναζιστικά σκουπίδια ως θεματοφύλακες του αισθήματος περί ασφάλειας, καγχάζει βλέποντας μία ολόκληρη εργατική τάξη σε πλήρη αμηχανία.

Το παρών κείμενο γράφεται εν μέσω στάσης εργασίας και παρακολουθώντας εργάτες ανά την Ευρώπη να χτυπιούνται σώμα με σώμα με τις δυνάμεις καταστολής για μία ζωή που σιγά σιγά χάνεται. Και καμία διάθεση δεν έχει να συγκρίνει ανόμοιες καταστάσεις. Ούτε να εξωραΐσει την εικόνα του κινήματος στο εξωτερικό. Αυτά αφορούν μικροπολιτικά συμφέροντα και λογικές (που πλέον σε μεγάλο βαθμό έχουν περάσει και στην καθεστωτική αριστερά) εντυπωσιασμού.

Φιλ Γ.