Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου ανήκουν εδώ και δεκαπέντε περίπου ημέρες στο παρελθόν. Για πολλούς η παρουσία των Ελλήνων αθλητών ήταν απογοητευτική. Η αλήθεια είναι ότι αυτό αποτυπώνει κι η συγκομιδή των μεταλλίων. Δύο χάλκινα ο απολογισμός, ο χειρότερος από το 1988 και μετά.

Τι συμβαίνει τελικά; Χάθηκε ξαφνικά το ταλέντο των Ελλήνων αθλητών; Ξαφνικά δεν υπάρχει η Ελληνική «καρδιά», η «ψυχή» και το «τσαγανό» τα οποία χαρακτηρίζουν το λαό μας; Δεν υπάρχει η ικανότητα;
Όχι. Όλα αυτά υπάρχουν. Αλλά δεν φτάνουν. Οι αθλητές τα τελευταία χρόνια είναι ΜΟΝΟΙ τους. Αυτό είναι που μου έμεινε από την παρουσία της Ελλάδας σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η απουσία. Η μοναξιά…

Τέσσερα χρόνια, μπορεί και περισσότερα, οι Ελληνες αθλητές προσπαθούσαν ΜΟΝΟΙ τους. Χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος. Καμία βοήθεια από την Πολιτεία. Χωρίς βοήθεια από κανέναν…
Χωρίς «Ούτε ένα ευρώ στην τσέπη..» όπως είπε ειλικρινέστατα ο πρωταθλητής μας στο ακόντιο, Σπύρος Λεμπέσης. Χωρίς γήπεδο, χωρίς πισίνες, χωρίς ταρταν. Κάνωντας προπόνηση στα ξερόχορτα.

Ο Σπύρος ο Γιαννιώτης είναι παγκόσμιος πρωταθλήτης στην κολύμβηση. Μία εβδομάδα πριν τους Ολυμπιακούς έψαχνε πισίνα για να προπονηθεί…
Κι αν κάποιος ήταν «τυχερός» κι είχε κάποια διάκριση στο παρελθόν, είχε μία μικρή, – αλλά ταυτόχρονα και τεράστια για εκείνον- βοήθεια από κάποιον χορηγό. Οι υπόλοιποι όμως;

Αλήθεια όλοι εκείνοι που εξέφραζαν την αισιοδοξία τους για την παρουσία των Ελλήνων στο Λονδίνο, πέρασαν μια βόλτα από τον Άγιο Κοσμά; Όλοι εκείνοι που είχαν απαιτήσεις από τους Έλληνες αθλητές ρώτησαν πως ζουν κι αν έχουν να φάνε;
Και μιλώ χωρίς δόση υπερβολής. Ο αθλητής μας στα 200 μέτρα, Λυκούργος Τσάκωνας, μετά την κούρσα του στα ημιτελικά, ευχαρίστησε τους δύο χορηγούς του. Δεν ήταν άλλοι από τους γονείς του και τον προπονητή του.

Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε δίκαιοι, με τον εαυτό μας και με τους αθλητές μας, να μπούμε στη διαδικασία να ερευνήσουμε κάτω από ποιες συνθήκες κάνουν προπόνηση οι αθλητές των Ηνωμένων Πολιτειών. Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται πίσω από τις επιτυχίες των Τζαμαϊκανών, των Ρώσων και των Άγγλων; Πως είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις στην Κίνα; Τι προσφέρει η κάθε Πολιτεία στον αθλητισμό της; Έτσι, για να ‘ναι δίκαιη η μοιρασιά.

Είναι αλήθεια. Οι Έλληνες αθλητές από την τρέλλα τους ασχολούνται με τον αθλητισμό. Από την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν. Η οποία αγάπη είναι «υπερβολική»… Τους δίνει ανάσα. Ζωή.
Κι οι 103 που πήγαν στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, πήγαν με όνειρα… Κι ας μην τους επιτρέπει η χώρα που εκπροσωπούν και ζουν σε αυτή να κάνουν όνειρα. Εκείνοι πήγαν πεισμωμένοι. Έδωσαν την ψυχή τους και την καρδιά τους για ν’ ακούσουν τον εθνικό μας ύμνο. Δεν τα κατάφεραν.. Όμως προσπάθησαν… ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ…

Το 1992 η Βούλα Πατουλίδου κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης είχε φωνάξει, «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο».. Κι είχε γίνει σύνθημα στα χείλη εκατομμυρίων Ελλήνων.
Πλέον οι Έλληνες αθλητές, δικαίως μονολογούν, «Για ΠΟΙΑ Ελλάδα, ρε γαμώτο;»

Υ.Γ. Για τους περισσότερους οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν. Κι έχουν ήδη στρέψει το βλέμμα τους στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, – ο Θεός να το κάνει. Ωστόσο μην ξεχνάμε πως οι Αγώνες συνεχίζονται και πως σε λίγες ημέρες, στις 29 του μήνα, οι Έλληνες αθλητές των Παραολυμπιακών, αρχίζουν τη δική τους προσπάθεια στο Λονδίνο. Οι αθλητές οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, ότι κάθε ημέρα στη ζωής μας είναι μία «μάχη». Οι αθλητές που έχουν συνηθίσει στη μοναξιά τους. Που κάποτε μάλιστα πληρώναν για να συμμετέχουν στους Αγώνες. Οι αθλητές που σε κάθε συμμετοχή τους μας κάνουν υπερήφανους.
Αυτή τη φορά, ας είμαστε όλοι ΜΑΖΙ τους!