Η αποτρόπαια σιωπή μας

Περίπου δυο η ώρα το μεσημέρι. Αρχές της οδού 3ης Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, λίγα μέτρα από την Ομόνοια. Στη στάση λεωφορείων, πενήντα - εξήντα άτομα. Κάνει «διαολεμένη» ζέστη.  Ένας νεαρός, έχει πέσει μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο, σχεδόν ουρλιάζει: «Μη με αφήσετε, θα με σκοτώσουν! Μην τους αφήσετε να με πάρουν, θα με κρεμάσουν!» Δυο  άλλοι νεαροί, προσπαθούν να τον σηκώσουν. Τον τραβάνε από τα ρούχα, γδέρνεται στα πλακάκια το δέρμα του. Συνεχίζει να ουρλιάζει. Τον αφήνουν προς στιγμήν να… ξεκουραστούν και συνεχίζουν το τραβολόγημα. Αδιάφορα βλέμματα, αδιάφορα και τρομαγμένα μαζί, συνοδεύουν τα ουρλιαχτά και τα παρακαλετά του. Οι δυο, σίγουροι πως κανείς δεν θα τους εμποδίσει, συνεχίζουν να τον τραβάνε. «Ναρκομανείς είναι, θα τα βρουν μεταξύ τους», λέει ο δίπλα. Το λεωφορείο έρχεται, ανέβηκα και έφυγα. Πήρα μαζί τον φόβο να βοηθήσω και την ατολμία όλων, να τους σταματήσουμε. Η συνέχεια είναι άγνωστη. Είπα μέσα μου «σαν εφιαλτικό όνειρο είναι αυτό».

Στο σταθμό του Μετρό στην Αττική, ομάδα νεαρών, στρατολογημένων από τη «Χρυσή Αυγή», μπροστά στα μάτια του Security, επιφορτισμένου με την ασφάλεια των επιβατών και του σταθμού, μαχαιρώνουν ένα μετανάστη. Ρωτάνε, μάλιστα, ο ένας τον άλλον, αν «μπήκε το μαχαίρι καλά» και η απάντηση είναι ξεκάθαρη «φυσικά, όλο». Ούτε ο υπάλληλος προσπάθησε να τους σταματήσει, ούτε κάποιος περαστικός. Μήτε ο ειδικός φρουρός, που βρίσκεται (;) στο σταθμό. Εκατό ειδικοί φρουροί είναι αποσπασμένοι στους σταθμούς του μετρό, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ πληρώνει η εταιρία στο κράτος αλλά, αν εξαιρέσεις το σταθμό του Συντάγματος, πουθενά αλλού δεν τους βλέπεις. Αόρατοι φρουροί, ορατή η βία στους σταθμούς. Κυρίως τα βράδια. Η συνέχεια του περιστατικού είναι  προβλεπόμενη. Ο νεαρός θα πήγε στο νοσοκομείο, πήρε την ιατρική φροντίδα και επέτρεψε στον φόβο του. Η καταγγελία της ρατσιστικής βίας δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στις μέρες μας.

Καθημερινά, όλο και πληθαίνουν τα θύματα της βίας των νεοναζί. Καθημερινά, όλο και η σιωπή μας μεγαλώνει. Συμφιλιωνόμαστε με τη βία και η συμφιλίωση δεν διαφέρει και πολύ από την  ίδια τη βία. «Η γενιά μας, θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις μοχθηρές πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων" είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.  Αρχίζω να ντρέπομαι. Να ντρέπομαι τη σιωπή των καλών, περισσότερο από όσο φοβάμαι τη βία των κακών.
 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών