Εχεις και κότερο, πάμε μια βόλτα;

Ο κόσμος έχει βάσανα, τέρμα. Δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε πλέον… Δεν επιτρέπεται να στρέφουμε το πρόσωπο στο δράμα του συνανθρώπου μας. Δεν μπορούμε να μένουμε ασυγκίνητοι, αρκετά πια! Γιατί ήταν μια μαύρη Κυριακή όταν ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με τρόμο ότι το σκάφος «Mirage» του εφοπλιστή Λέο (ή Λεό - δεν ξέρω και πού τονίζεστε, καλέ μου άνθρωπε) Πατίτσα είναι αγκυροβολημένο στη μαρίνα Βουλιαγμένης λόγω ΣΔΟΕ και δεν μπορούν να πάνε μια βόλτα τα παιδιά… Μια βόλτα στα ελληνικά νησιά, στις Κυκλάδες ή στις Σποράδες - σποραδικά έστω…

Κι επειδή στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, σκέφτομαι τώρα μήπως ο Λέο-Λεό έβλεπε μακριά όταν, πριν από λίγο καιρό, μετέτρεπε το θωρηκτό «Αβέρωφ» σε χλιδάτο γιοτ. Την έκοψε έγκαιρα τη δουλειά με τις εφορίες και τα συναφή κατάπτυστα. Και σου λέει «κάτσε να έχω κάβα ένα άλλο κότερο, για μια δύσκολη στιγμή».

Ητανε μαύρη Κυριακή, ήτανε μαύρη μέρα, όταν διάβασα κι εγώ ότι το πλωτό παλάτι «Mirage» (αντικατοπτρισμός) μπάζει νερά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οχι το πλεούμενο, αλλά το ιδιοκτησιακό του καθεστώς. Γιατί αυτό στα χαρτιά μοιάζει να είναι ιδιοκτησία της συζύγου ενός εργαζομένου στη ναυτιλιακή εταιρεία του Λέοντος - ελπίζω να κλίνεται το όνομά του - Πατίτσα. Η δισεκατομμυριούχα ιδιοκτήτρια, ο θηλυκός μεγαλοκαρχαρίας του πλούτου, δηλώνει άνεργη, με ένα διαμέρισμα στο Θησείο και ετήσιο εισόδημα 200 ευρώ.

Καταπληκτικό; Θεϊκό; Τέλειο; Απαιχτο; Ονειρο ζω, μη με ξυπνάτε; Η «ιδιοκτήτρια» δηλώνει εισόδημα κάτω από ένα εικοσάευρο τον μήνα. Κι έχει στην κατοχή της μια κοτεράκλα που κοστολογείται 7.000.000 ευρώ.

Θα μου πεις, σιγά τα λάχανα… Ιστορίες της διπλανής πόρτας. Ούτε η πρώτη είναι ούτε η τελευταία. Ολοι μας ξέρουμε έναν σκασμό κόσμο με δύο κατοστάρικα ετήσιο εισόδημα, περπατάνε ξυπόλητοι… Συγγνώμη, δεν συμπλήρωσα τη φράση: περπατάνε ξυπόλητοι στο σκάφος τους για να μη χαλάσει το ξύλινο ντεκ. Δεν ξέρω γιατί έγινε ανατολικό ζήτημα. Ο κόσμος είναι κακός. Κακός και μικρόψυχος…

Και η Εφορία επίσης… Που δεν σέβεται καν το γεγονός ότι η θαλαμηγός έχει τεράστια συναισθηματική αξία: εκεί έκανε το bachelor party του ο γαμπρός. Μα τίποτα δεν σέβονται πια αυτοί οι άνθρωποι; Τίποτα δεν αφήνουν όρθιο; Στο τέλος θα μας τραβάνε με τανάλιες το χρυσό το σφράγισμα από το στόμα, έλεος δηλαδή… Και τώρα του ζητάνε να πληρώσει 1.000.000 για να μπορέσει να το… λειτουργήσει; Αρμενίσει; Αποπλεύσει; Σόρι, δεν ξέρω και την ακριβή ορολογία από μαούνα και πάνω…

Ο λόγος που γράφω για το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι για να ανοίξουμε πέντε μπίρες, να βάλουμε και τα πιτόγυρα στη μέση και να λαϊκίσουμε όλοι μαζί τραγουδώντας «το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα, μαζί του θα σε πάρει μακριά από μένα». Απλά, έχει ενδιαφέρον να δούμε λίγο σφαιρικά το θέμα αυτό. Εχει ενδιαφέρον να δούμε πως οι κροίσοι Ελληνες διαχειρίζονται την κρίση του τόπου τους με μια κοινωνική ευαισθησία που σπάει κόκαλα.

Τους βλέπω σε κάποιες κυριακάτικες εφημερίδες και τα χαίρομαι τα μανάρια μου. Αγοράζουν επαύλεις και ιδιωτικά νησιά ανά τον κόσμο. Κάνουν δεξιώσεις στο Λονδίνο και σε άλλες… τριτοκοσμικές πρωτεύουσες με μοντελάκια που ακόμα και η Λαγκάρντ θα ζήλευε. Ξοδεύουν για κοσμήματα εκατοντάδων χιλιάδων και ποζάρουν στις φωτογραφίες των κοσμικών στηλών με τσιτωμένα χαμόγελα από τα απανωτά λίφτινγκ. Και το σημαντικότερο. Ποντάρουν στη χρεοκοπία της χώρας «τους», ποντάρουν στη δραχμή, ποντάρουν στην εξαθλίωση για να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τις κολοσσιαίες περιουσίες τους…

Δεν θα κάνω «εθνικιστικές» (είναι αλήθεια «εθνικιστικές»;) προβολές στους εθνικούς ευεργέτες του παρελθόντος. Αρσάκης, Συγγρός, Μπενάκης, Αβέρωφ - όλοι αυτοί σαν να έχουν περάσει πλέον στη σφαίρα του μύθου. Σαν να είναι πρόσωπα που γέννησε η πένα ενός συγγραφέα… Σαν να μην υπήρξαν, σαν να μην έζησαν ποτέ… Και θα ήταν επιεικώς γελοίο να τους συγκρίνουμε με τους σύγχρονους εκπροσώπους του μεγάλου - του τεράστιου - κεφαλαίου. Που το μόνο που τους νοιάζει είναι η πάρτη τους… Που στα ζόρια όχι πλάτη δεν βάλανε, όχι χέρι βοήθειας δεν δώσανε, αλλά λες και κάνουν ό,τι μπορούν για να δουν αυτή τη χώρα να βουλιάζει ακόμα περισσότερο… Να πιάσει πάτο για να κερδίσουν κι άλλο, για να φοροδιαφύγουν κι άλλο, για να κερδοσκοπήσουν κι άλλο, για να απολύσουν κι άλλους, για να αφήσουν απλήρωτους στον δρόμο άλλους… Οσο μπορούν περισσότερο… Και φυσικά να μοστράρουν σε «φιλανθρωπικές» εκδηλώσεις με τουαλέτες που κοστίζουν δέκα φορές όσο τα έσοδα από τη «φιλανθρωπία» αυτή καθαυτήν… Αυτοί είναι, καμαρώστε τους, χειροκροτήστε τους, αποθεώστε τους!

Mirage σημαίνει «αντικατοπτρισμός». Πιο εύστοχη ονομασία δεν υπάρχει για να αποτυπώσει την πραγματικότητα όλων αυτών των τύπων. Η δική τους Ελλάδα δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός του «εγώ» τους. Η δική τους Ελλάδα, ένα ασήμαντο κρατίδιο με μοναδικό του προορισμό να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους εκλεκτούς εκλεκτότερους, τους «ολίγους» ολιγότερους…

Και το καράβι ας βουλιάξει… Φτάνει να μην είναι mirage…