Εθνικές Εκλογές, Απόδημοι Έλληνες και Πραγματικότητα.

Η αφαίρεση του δικαιώματος της ψήφου στις Εθνικές Εκλογές για τους Έλληνες που βρίσκονται στο εξωτερικό εκλαμβάνεται από πολλούς ως ένα είδος περιθωριοποίησης. Μήπως είναι τελικά πραγματικότητα; Ανεξάρτητα από την εκδοχή της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει ο καθένας μας, μήπως πρέπει να σκεφτούμε βαθύτερα και να εντοπίσουμε τις κοινές συνισταμένες;

Τη στιγμή που συντάσσεται αυτό το κείμενο είναι σίγουρο ότι χιλιάδες Έλληνες ανά τον κόσμο αναζητούν τρόπους, να βρεθούν, έστω και την τελευταία στιγμή, ακόμα και για μια μέρα στη χώρα τους για να μπορέσουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Είναι πραγματικά λυπηρό και δημιουργεί ερωτηματικά το γεγονός ότι, εν έτει 2012, οι Έλληνες του εξωτερικού ΔΕΝ έχουν το δικαίωμα ψήφου στις Εθνικές Εκλογές.
Δε χρειάζεται να κάνουμε λόγο για Συνταγματικές Αρχές, για τρόπους με τους οποίους μπορεί ένας πολίτης να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα όντας μακρυά από τη χώρα του, για το ποιος έθεσε ήδη το θέμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και ποιος το απέρριψε... Όχι, δεν έχουμε πια καιρό για ζυμώσεις, πολιτικάντικες λογομαχίες και αυτονόητα επιχειρήματα. Πρόκειται άλλωστε για ένα ζήτημα για το οποίο πολλοί έχουν κάνει λόγο στο παρελθόν, όμως το αποτέλεσμα είναι ότι ουσιαστική λύση δε δόθηκε ποτέ.
Όχι, δεν έχουμε πια καιρό για κουβέντες και θεωρίες. Πρέπει να μάθουμε να περνάμε άμεσα στην πράξη και να αναζητούμε ουσιαστικά αποτελέσματα. Έχει περάσει πια ο καιρός που έπρεπε κανείς να κάνει ‘‘επίκληση στα πτυχία του’’ και την επιστήμη για να πείσει για ποιο λόγο κάποια πράγματα γίνονται ή δεν γίνονται. Ο κόσμος πλέον, στην εποχή της πληροφορίας και της γνώσης, έχει την ικανότητα να αντιληφθεί τουλάχιστον τα αυτονόητα.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε όλοι να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια άλλη διαδικασία, αν θέλουμε να προχωρήσουμε σαν οντότητες και σαν χώρα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα πράγματα εξελίσσονται με ασύλληπτους ρυθμούς. Πλέον εκείνοι που τελικά πετυχαίνουν δεν είναι όσοι ασύδωτα διαφημίζουν την πείρα και τις γνώσεις τους, τις ‘‘έξυπνες’’ ιδέες που παραμένουν ιδέες και τα πολύχρωμα πιστεύω. Αυτό που στις μέρες μας θα κάνει τη διαφορά είναι η ουσία, η αποτελεσματικότητα και πάνω από όλα η πραγματικότητα.
Και η σημερινή πραγματικότητα για το ζήτημα των Εθνικών Εκλογών και των Απόδημων Ελλήνων είναι ότι δεν τους επιτρέπεται να ψηφίσουν. Την ίδια ώρα σε άλλα κράτη όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία, μπορεί κανείς να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα είτε με επιστολική ψήφο είτε με φυσική παρουσία σε κατά τόπους Προξενεία. Και είναι όντως περίεργο, ένα ακόμα από τα παράδοξα που έχει γεννήσει η νεοελληνική πολιτική ευφυΐα, το πώς είναι δυνατό να μπορεί ο απόδημος Έλληνας να ψηφίσει στις Ευρωεκλογές - σε εκλογικά τμήματα που συστήνονται στις Προξενικές Αρχές - αλλά όχι στις Εθνικές Εκλογές!
Εκείνοι, λοιπόν, που θεωρούν ότι μπορούν να καθορίσουν την τύχη της χώρας έχουν το χρέος να ενδιαφερθούν για την πραγματικότητα της τεράστιας διαρροής του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού με ό, τι αυτό συνεπάγεται κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Είναι γεγονός ότι είναι πολλοί εκείνοι που εδώ και δεκαετίες αγωνίζονται μακριά από την πατρίδα τους για να καταφέρουν όσα δεν είχαν τη δυνατότητα καν να διανοηθούν όταν βρίσκονταν στη χώρα. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Η εύκολη εξήγηση συνήθως ήταν πώς ‘‘απλά’’ επρόκειτο για καθαρά προσωπική επιλογή. Για εκείνους, λοιπόν, που ακόμα επιθυμούν να ακούν και να μηρυκάζουν τα αυτονόητα, πρέπει μάλλον να θυμηθούν ότι υπάρχουν και βαθύτεροι λόγοι πέρα από τις απλουστευμένες εξηγήσεις.
Ειδικά σήμερα, τον Μάιο του 2012, πέρα από προσωπική επιλογή η μετανάστευση των Ελλήνων έχει γίνει μια λύση ανάγκης. Έχουμε μάλλον χάσει το μέτρημα του πόσοι Έλληνες και Ελληνίδες, επιστήμονες και μη, νέοι και παραλίγο συνταξιούχοι έχουν κατ’ ανάγκη επιλέξει να αφήσουν πίσω οικογένεια και φίλους, ώστε να μπορέσουν να πατήσουν στα πόδια τους, να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους και να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή και ένα ευοίωνο μέλλον. Ε, λοιπόν, αυτοί οι Έλληνες είναι αποκλεισμένοι από τη σημαντικότερη πολιτική διαδικασία του τόπου και δεν τους δίνεται το δικαίωμα να ακουστούν.
Πώς γίνεται κάποιοι να κοιτούν με τόση ελαφρότητα ή ακόμα χειρότερα να αγνοούν αυτούς τους βαθύτερους λόγους που οδηγούν τους Έλληνες στη μετανάστευση; Και γιατί τελικά σε αυτούς τους Έλληνες αφαιρείται αυτόματα το δικαίωμα του να μπορούν να συμβάλλουν με την ψήφο τους στο μέλλον της χώρας και κατ’ επέκταση στο δικό τους;
Για κάποιους ίσως είναι ουτοπικό να πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών θα μπορούσαν να αλλάξουν πολλά, για άλλους πάλι όχι. Όπως και να’ χει είναι σίγουρα τραγελαφικό, από τη μία εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του εξωτερικού να επιθυμούν να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία και να μην τους επιτρέπεται και από την άλλη τα πολιτικά κόμματα να ‘‘μάχονται’’ για να μειώσουν τα υψηλά ποσοστά αποχής. Παρεμπιπτόντως, αυτή η αποχή εξηγείται ως δήθεν πολιτική στάση από εκείνους που απλά με το να απέχουν δεν καταλαβαίνουν ότι αποτελούν κάθε άλλο παρά πραγματική φωνή στο κοινωνικό σύνολο και ξεχνούν την ύπαρξη χιλιάδων αποδήμων Ελλήνων που θα ήθελαν πραγματικά να μπορούν να εκφραστούν μέσω της ψήφου τους. Έτσι για την ιστορία, πολιτική στάση αποτελεί το λευκό ψηφοδέλτιο.
Λένε πως οι Έλληνες ήταν πάντοτε ανήσυχος λαός και πως η συνεχής αναζήτηση είναι γονιδιακό τους χαρακτηριστικό. Ίσως... ίσως πάλι όχι. Η πρόσφατη πραγματικότητα έχει δείξει δυστυχώς ότι το γονίδιο, αν υπάρχει, είχε αρχίσει να θυσιάζεται στο βωμό της εξέλιξης των ειδών και να μεταλλάσσεται μάλλον σε νωχελικότητα και αδράνεια. Η ανάγκη, ωστόσο, μέσα σε τόσο κρίσιμους καιρούς φαίνεται ενστικτωδώς να ξυπνάει εκείνα τα στοιχεία που έχουν κάνει τον Έλληνα να βγαίνει δυνατότερος μέσα από τις δυσκολίες. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, είναι χρέος όσων επιθυμούν να αποκαλούνται πολιτικοί εκπρόσωποι, να λάβουν, επιτέλους, υπόψη τους την ύπαρξη και τη φωνή όλων εκείνων που βρίσκονται μακριά από τη χώρα. Η ισονομία και ισοπολιτεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα και του απόδημου ελληνισμού.

 LIFO Γιάννης Μαλισιόβας