Κι όμως υπάρχει Αριστερά στις ΗΠΑ

Κι όμως, η Αριστερά των ΗΠΑ είναι ακόμη ισχυρή και στην πραγματικότητα γίνεται όλο και ισχυρότερη καθώς πολλοί νέοι άνθρωποι βρίσκουν πολύ περισσότερο νόημα στην αριστερή κοινωνική κριτική των Jon Stewart, Bill Maher και Stephen Colbert από ο, τι βρίσκουν στους «μπαγιάτικους» Ρεπουμπλικανούς ή Δημοκράτες, τις δραστηριότητες των οποίων, οι παραπάνω δημοφιλείς κωμικοί μέμφονται. Την ίδια ώρα οι θιασώτες της λαϊκής μουσικής ανταποκρίνονται σε στίχους με πλούσια κοινωνική κριτική.
Στις επιθέσεις της δεξιάς στο δικαίωμα της άμβλωσης στις ΗΠΑ, στα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, στο ζήτημα διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους και στο μεταναστευτικό ζήτημα οι αντιδράσεις μεταλλάσσονται όλο και περισσότερο από σιωπηλή δυσαρέσκεια σε αριστερή κριτική και ακτιβισμό. Από τις μαζικές κινητοποιήσεις των μεταναστών, στην στήριξη των δημοσίων υπαλλήλων στο Wisconsin και τις συγκεντρώσεις υπέρ της στήριξης του Οικογενειακού Προγραμματισμού, το βάθος και η ποικιλομορφία της Αριστεράς των ΗΠΑ είναι εμφανής.
Το ποσοστό που στην ερώτηση «Ποιο είναι το θρήσκευμά σας;» απαντά "κανένα" αυξάνεται ταχύτατα.Ένας διάσημος φιλόσοφος έγραψε: «η κριτική της κοινωνίας ξεκινά από την κριτική της θρησκείας».Τα εκατομμύρια που διαδήλωσαν το 2003 ενάντια στην εισβολή του Ιράκ ήσυχα έπεισαν την πλειοψηφία να προχωρήσει στις πρόσφατες εθνικές εκλογές επαναλαμβάνοντας δημοψηφίσματα ενάντια και στους τρεις πολέμους των ΗΠΑ (Ιράκ, Αφγανιστάν και Πακιστάν).
Οι νέοι είναι ίσως οι πιο εξοργισμένοι από την ευπάθεια και τη διάβρωση των πολλών κοινωνικών συνθηκών που θεωρούνταν δεδομένοι. Ο θυμός και ο ακτιβισμός αυξάνονται απέναντι στην ανικανότητα ή την απροθυμία του πολιτικού κατεστημένου να αποκαταστήσει τις προϋποθέσεις αυτές. Η ριζοσπαστική γενιά της δεκαετίας του 1960 που είχε αφιερωθεί στην επαγγελματική σταδιοδρομία και την οικογένεια επιστρέφει στην πολιτική δέσμευση να αποκαταστήσει τις προϋποθέσεις αυτές. Ο συνδυασμός της αύξησης του νεανικού πάθους και της πολιτικής εμπειρίας για μαζική ριζοσπαστική δράση αντιπροσωπεύει μια ισχυρή βάση για την ανάδυση ενός νέου αμερικανικού αριστερού πολικού σχηματισμού.

Αυτό που λείπει από την Αριστερά των ΗΠΑ είναι η οργάνωση. Δεν λείπουν τα ζητήματα, δεν λείπουν τα μέλη, δεν λείπει το ευρύ κοινό. Στις ΗΠΑ όλα αυτά υπάρχουν σε αφθονία. Η οικονομική κρίση που «εξερράγη» το 2008, τώρα μετατρέπεται σε κοινωνική κρίση διότι η «αξιοποίηση» παρέκαμψε την πλειοψηφία που την χρειαζόταν περισσότερο και το μόνο που ενισχύθηκε ήταν η αφθονία. Ωστόσο, μια βαθιά ριζωμένη απέχθεια για την ενιαία οργάνωση υπονομεύει την κοινωνική επιρροή της Αριστεράς και της συλλογικής δράσης. Η παρακμή που επήλθε κατά το παρελθόν στις αριστερές οργανώσεις, τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα, τις ομάδες των φοιτητών και τα μεγάλα τμήματα της οργανωμένης εργασίας, έδωσε ώθηση στην αίσθηση της ματαιότητας της οργάνωσης. Επιπλέον η δαιμονοποίηση των αριστερών οργανώσεων από τις φιλελεύθερες και συντηρητικές φωνές καθιστά την ατομική αριστερή σκέψη και δράση μερικές φορές αποδεκτή, αλλά τη συλλογική κριτική και δράση βαθύτατα ύποπτη.
Η Αριστερά στις ΗΠΑ θα γίνει μια δύναμη με τεράστιες δυνατότητες, θα βρει συμμάχους και οι ενοποιημένες οργανώσεις θα είναι σε θέση να κινητοποιήσουν και να εκφράσουν τις απόψεις και τις προσδοκίες τους. Αυτές οι συμμαχικές οργανώσεις μπορούν να αναγεννήσουν την Αριστερά των ΗΠΑ και να επιτύχουν συσπειρώνοντας μαζικά τους πολίτες γύρω από τις αριστερές απαντήσεις για την τρέχουσα οικονομική και κοινωνική κρίση αντί των δεξιών λύσεων για περαιτέρω κοινωνική υποταγή στα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, για περαιτέρω μειώσεις των κρατικών υπηρεσιών και της απασχόλησης. Μόνο η οργάνωση μπορεί να αποδώσει τους οικονομικούς πόρους που απαιτούνται για να νικηθεί το τρέχον πρόγραμμα των εταιρειών που έχει ως στόχο να επαναφέρει στις ΗΠΑ την άνιση κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου. Η «Αλληλεγγύη», το θέμα του Φόρουμ για την Αριστερά 2011, ήταν καλά επιλεγμένη για να τραβήξει την προσοχή και να εμπνεύσει την Αριστερά των ΗΠΑ γι’ αυτό που αποτελεί επιτακτική ανάγκη, την οργάνωση.
*Θιασώτης του μαρξισμού, πολυγραφότατος συγγραφέας και ακαδημαϊκός, ο Wolff διαχωρίζει τη θέση του από τη σημερινή πεπατημένη των οικονομικών θεωριών, καθώς επισημαίνει το τέλος του καπιταλισμού. Παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα καθώς υπήρξε καθηγητής Οικονομικών του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στο Κολέγιο Άμχερστ στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Για την Ελλάδα επισημαίνει ότι η αναδιάρθρωση θα είναι αναπόφευκτη και θα αποτελέσει «την επόμενη πράξη του δράματος για τη χώρα». Μάλιστα σε διάλεξή του είχε δηλώσει αστειευόμενος ότι θα έπρεπε να είχε κάνει καλύτερη δουλειά όταν δίδασκε τον Έλληνα πρωθυπουργό. 
Του Αμερικανού οικονομολόγου Richard D. Wolff, από την εφημερίδα Guardian