Γιατροί υποκλινονται μπροστα σε 11χρονο λίγο μετά την απόφαση του!!!

---

Η εικόνα είναι τόσο συγκινητική που λίγα λόγια μπορούν να την περιγράψουν. Οι γιατροί πρέπει να είναι και είναι, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, άνθρωποι!

Ένα εντεκάχρονο αγόρι από το Σενζέν της Κίνας, ο Λιάνγκ Γιαογί, υπέφερε από όγκο στο κεφάλι και λίγο πριν το θανατό του αποφάσισε να δωρήσει τα νεφρά και το συκώτι του.
Η φωτογραφία απεικονίζει τη στιγμή μετά την επέμβαση για την λήψη των οργάνων.
Οι ιατροί και οι νοσοκόμες υποκλίθηκαν τρεις φορές μπροστά στο άψυχο σώμα για να εκφράσουν τιμή και σεβασμό στο νεκρό παιδί και τη μητέρα του!
Δείτε τη συγκλονιστική εικόνα

madata.gr

Έξαλλος ο Γλέζος εξαιτίας της έλλειψης μεταφραστών για ελληνικά

Η απουσία μεταφραστών στα ελληνικά στη συνεδρίαση της Επιτροπής Γεωργίας και Ανάπτυξης της Υπαίθρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προκάλεσε την αντίδραση του Μανώλη Γλέζου, ο οποίος παρενέβη και μεταξύ άλλων αναρωτήθηκε: «Η Ελλάδα δεν είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;», για να προσθέσει ότι «Επιτέλους, τι τη θέλετε τη χώρα μας; Για ξενοδοχείο και θέρετρο της Ευρώπης; Τελικά, αυτό θέλετε. Για το λόγο αυτό και δεν την αφήνετε να αναπτύξει την αγροτική της οικονομία, τη βαριά της βιομηχανία και τις ήπιες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας».
Όπως δημοιεύει η Αυγή ο κ. Γλέζος ανάφερε: «Ήρθα με τις καλύτερες προθέσεις, για να ευχηθώ καλή επιτυχία στο έργο μας. Απογοητεύθηκα όμως όταν διαπίστωσα ότι δεν υπάρχουν μεταφραστές για την ελληνική γλώσσα. Το ίδιο έγινε και χτες στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων, με συνέπεια η Επιτροπή να μη συνεδριάσει, μολονότι υπήρχε το φλέγον ζήτημα της Παλαιστίνη. Και ρωτάω: Η Ελλάδα δεν είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αλλά γιατί αναρωτιέμαι; Αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι καινούργια, είναι η σταθερή πολιτική του Διευθυντηρίου της Κομισιόν απέναντι στην Ελλάδα. Επιτέλους, τι τη θέλετε τη χώρα μας; Για ξενοδοχείο και θέρετρο της Ευρώπης; Τελικά, αυτό θέλετε. Για το λόγο αυτό και δεν την αφήνετε να αναπτύξει την αγροτική της οικονομία, τη βαριά της βιομηχανία και τις ήπιες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας».

Το τρόφιμο που περιέχει 75% λίπος και όμως σε αδυνατίζει!

Κάνετε διατροφή και η λέξη "λιπαρά" σας φέρνει πανικό; Μεγάλο λάθος!

Αρκεί όλα να γίνοντα με μέτρο και ψυχραιμία.

Υπάρχει ένα τρόφιμο, γνωστό σε όλους που παρότι αποτελείται από σχεδόν 75% λίπος όχι μόνο δεν σε παχαίνει αλλά συμβάλει στην ενεργοποίηση του μεταβολισμού και στην καύση περισσότερου λίπους.

Ο λόγος για τους θρεπτικούς και πολύ ωφέλιμους για την υγεία ξηρούς καρπούς.

Σύμφωνα με έρευνα λοιπόν, που έφερε εις πέρας το Loma Linda University της California έδειξε ότι τα αμύγδαλα, τα κάσιους, τα καρύδια και τα φιστίκια Αιγίνης είναι εξαιρετική πηγή πρωτεϊνών, φυτικών ινών, ωμέγα-3 λιπαρών οξέων, βιταμίνης Ε, μαγνησίου και φωτοχημικών με αποτέλεσμα να μειώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης παχυσαρκίας.

Η καθημερινή τους κατανάλωση μάλιστα συμβάλει στη μείωση έως και 7% του μεταβολικού συνδρόμου.
Μην ξεχνάτε όμως να καταναλώνετε ξηρούς καρπούς με μέτρο και φυσικά χωρίς την προσθήκη αλατιού!

Δείτε πώς διαφημίζει την κλινική της η Νατάσσα Καραμανλή!

Σε ιδιωτική κλινική, του Θ.  Παράσχου, ως χειρουργός μαστού – όπως αναφέρει και η ιστοσελίδα του ιδιωτικού ιατρικού κέντρου- εργάζεται η σύζυγος του Κώστα Καραμανλή Νατάσα Παζαϊτη.
Μάλιστα ο ασθενής μπορεί να απευθύνει, όπως φαίνεται  και στη φωτογραφία,  προσωπικά τα ερωτήματα του στην κ.  Παζαϊτη έχοντας  πρόσβαση και στο κινητό της τηλέφωνο.

απο press.gr

Ο Α. Ντινόπουλος μπήκε στο μετρό, αλλά βγήκε δίχως...μέτρο

Πότε ξεπερνάει τα όρια η επικοινωνία στην πολιτική; Οταν ένας πολιτικός καυχάται για το αυτονόητο. Αυτό έκανε σήμερα ο υπουργός Εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος, ο οποίος φωτογραφήθηκε να παίρνει το μετρό για να πάει στο υπουργείο του και στη συνέχεια βγήκε στα κανάλια για να παινέσει τον εαυτό του.
Η φωτογραφία, η οποία προφανώς τραβήχθηκε από κάποιον συνεργάτη του, δείχνει τον Αργύρη Ντινόπουλο στο μετρό της Αθήνας καθ'οδόν προς το υπουργείο του.
Το να επιλέγει καθημερινά ένας υπουργός το μετρό αντί να συνοδεύεται από πολυτελή αυτοκίνητα και πολυάριθμη αστυνομική συνοδεία είναι μια καλή κίνηση. Είναι όμως η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά που το πράττει ο νέος υπουργός Εσωτερικών. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο ίδιος μοίρασε τη φωτογραφία στα ΜΜΕ ενώ εμφανίστηκε στον ΑΝΤ1 και σχολίασε ο ίδιος το πόσο καλή και παραδειγματική ήταν η επιλογή του.

 koutipandoras.gr

Το κρυφό μήνυμα που έστειλε στον κόσμο η νέα φανέλα της Γερμανίας…

Είναι δυνατόν μία μικρή αλλαγή στην εμφάνιση και τα εθνικά χρώματα ενός αντιπροσωπευτικού εθνικού συγκροτήματος όπως αυτού της Γερμανίας να περνάει μηνύματα αναφορικά με θέματα πέραν της «στρογγυλής θεάς» και του ποδοσφαίρου;
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι θετική. Πριν προχωρήσουμε σε μία ενδιαφέρουσα ελπίζουμε επισήμανση, να ξεκαθαρίσουμε πως τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψει το επίτευγμα των «πάντσερ» του Γιόακιμ Λεμπ, αναφορικά με τη διαχείριση της επιχείρησης «Βραζιλία».
Με το Blitzkrieg που εκτυλίχτηκε μεταξύ του 20ου και 30ου λεπτού οι Γερμανοί κατάφεραν να στείλουν τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αυτοκρατορία που γνώρισε ο πλανήτης στην εποχή του λίθου και σίγουρα να της δημιουργήσουν ένα τέτοιο ψυχολογικό τραύμα που είναι σίγουρο πως οι Βραζιλιάνοι δεν πρόκειται να ξεπεράσουν ούτε σε έναν αιώνα από σήμερα ακόμα και εάν πάρουν το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο.
Φυσικά, ο αγώνας με την Αργεντινή δεν πρόκειται να είναι ο ίδιος, διότι η παρέα του Μέσι είναι σίγουρο πως θα λειτουργήσει πιο ορθολογικά και λιγότερο συναισθηματικά από τους Βραζιλιάνους, οι οποίοι διαλύθηκαν από την πίεση της έδρας, τα λάθη τους, αλλά και την ανωτερότητα του αντιπάλου.
Είναι όμως επίσης σίγουρο, πως εάν αληθεύουν οι πληροφορίες που θέλουν οι Γερμανοί να προετοιμάζονταν για το παιχνίδι με τη Βραζιλία εδώ και δύο χρόνια αφού είχαν… αναθέσει μελέτη αναφορικά με τον τρόπο παιχνιδιού της Σελεσάο σε πανεπιστημιακή ερευνητική ομάδα της χώρας τους, είναι εξίσου σίγουρο πως θα έχουν κάνει το ίδιο και με τους εκτιμώμενους αντιπάλους τους στον τελικό, μεταξύ των οποίων και η Αργεντινή.
Άρα, το κατά πόσον η επιστήμη, η οργάνωση και η μεθοδικότητα, θα υπερισχύσει του πάθους, της φινέτσας και της ορμητικότητας θα φανεί σε λίγα 24ωρα.

Κλείνουμε την παρένθεση, φεύγουμε από το ποδόσφαιρο και περνάμε στην σφαίρα της πολιτικής, γυρνώντας στο αρχικό ερώτημα της ανάλυσής μας. Τα χρώματα της εμφάνισης που χρησιμοποιεί η εθνική Γερμανίας στην διοργάνωση οδηγεί στην εξής παρατήρηση: Τα χρώματα της εμφάνισης της ομάδας στο τουρνουά είναι τρία, το κόκκινο, το μαύρο και το άσπρο. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση λείπει το κίτρινο.
Αυτό εκ πρώτης όψεως κρίνεται ως περίεργο αφού η τρίχρωμη σημαία της Γερμανίας αποτελείται από μαύρο-κόκκινο και κίτρινο, κρίνεται όμως και ως επουσιώδες και χωρίς κανένα ενδιαφέρον, αφού κάποιος θα ρωτούσε «και τι έγινε που οι Γερμανοί δεν έχουν βάλει το κίτρινο στην εμφάνισή τους;». Ο περισσότερος κόσμος μπορεί να βρει το θέμα όντως αδιάφορο αλλά ας προχωρήσουμε στη συλλογιστική μας και ίσως τελικά το θέμα να μην είναι τόσο απλό και «επουσιώδες» όσο κάποιος νομίζει:
Πρώτον, η εθνική Γερμανίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά χρησιμοποιεί ως κύριες εμφανίσεις λιτές εμφανίσεις σε άσπρο-μαύρο, είτε εμφανίσεις σε άσπρο-μαύρο αλλά με στοιχεία της σημαίας της δηλαδή μοτίβα σε μαύρο-κόκκινο-κίτρινο. Η δεύτερη εμφάνιση έχει αποχρώσεις του πράσινου ενώ στις περισσότερες εξ αυτών χρησιμοποιείται και κάποιο μοτίβο στα χρώματα της σημαίας.
Δεύτερον, εμφάνιση σε αποχρώσεις μαύρο-κόκκινο-άσπρο έχουμε να δούμε από τη Γερμανία από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας το 1938.
Τρίτον, η εμφάνιση μαύρο-κόκκινο-κίτρινο αντιστοιχεί στη σημαία της Γερμανίας όπως έχει αυτή υιοθετηθεί από το 1949, αλλά και όπως είχε αυτή χρησιμοποιηθεί την περίοδο 1919-1933 δηλαδή την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη σημαία συμβολίζει μία ηττημένη και κατεστραμμένη χώρα, η οποία αναγκάστηκε να υιοθετήσει άλλη σημαία από αυτή πού είχε αρχικά. Δεν είναι τυχαίο πως η συγκεκριμένη σημαία υιοθετήθηκε μετά από τους μεγάλους Παγκοσμίους Πολέμους.

Δεν είναι τυχαίο επίσης πως η σημαία αυτή πρωτοεμφανίστηκε την ταραγμένη δεκαετία του 1840 όπου ολόκληρη η Ευρώπη συγκλονιζόταν από «αστικές» και «σοσιαλιστικές» επαναστάσεις, όπως αυτή του Βερολίνου του 1848. Οι επαναστάτες από κάθε τάξη και με διαφορετική εν πολλοίς ατζέντα προσπάθησαν να αλλάξουν την καθεστηκυία τάξη της εποχής τους, κάτι το οποίο έλαβε χώρα σε ολόκληρη την Ευρώπη, η σημαία υπό την οποία έλαβαν χώρα τα γεγονότα αυτά στην πόλη αυτή της Γερμανικής Συνομοσπονδίας είναι η σημερινή σημαία της Γερμανίας.
Τέταρτον, η σημαία της αυτοκρατορικής Γερμανίας (1871-1918) ήταν η τρίχρωμη μαύρη-άσπρη-κόκκινη σημαία, η οποία αποκαταστάθηκε τα πρώτα χρόνια της ναζιστικής εξουσίας (1933-1935), πριν φυσικά δώσει τη θέση της στα σύμβολα του Ναζισμού.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: H εμφάνιση της εθνικής ομάδας της Γερμανίας σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο, με το να απορρίπτει το κίτρινο χρώμα και να επικεντρώνεται στην τρίχρωμο συνδυασμό μαύρο-άσπρο-κόκκινο, φαίνεται να προσομοιάζει τη σημαία του αυτοκρατορικού, ένδοξου, εξωστρεφούς παρελθόντος και να αποστρέφεται τη σημαία περιόδων οι οποίες έχουν να κάνουν με την ήττα, την ταπείνωση και την εσωστρέφεια.

Η αυτοκρατορική εμφάνιση σε αυτό το τουρνουά, με τη «τεσσάρα» στην Πορτογαλία, την ήττα της Γαλλίας και φυσικά την «εφτάρα» στη Βραζιλία, φαίνεται να ακολουθεί και την αλλαγή στα χρώματα της φανέλας.
Όμως, η αλλαγή προς το «αυτοκρατορικό» της Γερμανίας δεν εντοπίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο. Η νότια Ευρώπη και ειδικά ο ελληνισμός σε Ελλάδα και Κύπρο έχει νιώσει με τον πλέον οδυνηρό τρόπο την μεταβολή που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή τη μετάβαση από μία Ευρωπαϊκή Γερμανία σε μία Γερμανική Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, κρίνεται ως εντυπωσιακή η χρονική συγκυρία κατά την οποία η Γερμανία υιοθετεί τα αυτοκρατορικά χρώματα στην ομάδα της, ενώ σε πολιτικό επίπεδο, η «μπάλα» που παίζει στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να έχει αντίπαλο με τις «εφτάρες» να πέφτουν βροχή ακόμα και σε πρώην πρωταθλητές Ευρώπης…
Κατά τα άλλα, αναμένουμε έναν συναρπαστικό τελικό στον οποίο η σύγκρουση όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση δεν είναι μόνο αθλητική. Σε κάθε περίπτωση, ο αθλητισμός ποτέ δεν υπήρξε απεξαρτημένος από ατζέντες πολιτικής προπαγάνδας, φυλετικής ανωτερότητας και εθνικής υπερηφάνειας.

Χωρις λόγια.......

Έλα Μπάμπη πες την αλήθεια,για ποιον το έκανες;

Πριν από αρκετά χρόνια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ξεκίνησε την νομοπαρασκευαστική του καριέρα, αλλάζοντας πέντε λέξεις στον Ποινικό Κώδικα, χωρίς να το απαιτεί ούτε ο νομικός κόσμος, ούτε κανένας άλλος. Με την μικρή αυτή επέμβαση, πάνω από 400 άτομα, όλοι επιφανείς Θεσσαλονικείς, οι οποίοι αντιμετώπιζαν ποινές φυλάκισης πάνω από 10 χρόνια, έμειναν ελέυθεροι και ευγνώμονες φυσικά στον γκουρού της νομικής τέχνης. Όλοι τους εμπλέκονταν σε σκάνδαλο μετεγγραφών φοιτητών από Πανεπιστήμια της Ανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Γιατροί, στρατηγοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, βουλευτές,η αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης, είχαν καταφέρει να κάνουν μετεγγραφές των παιδιών τους με πλαστές βεβαιώσεις, πως είχαν προβλήματα υγείας. Ο Βενιζέλος έκανε το αδίκημα, από κακούργημα, πλημμέλημα με αποτέλεσμα να παραγραφεί.

Τέτοια απροκάλυπτη χρήση των νόμων υπέρ εγκληματιών είχε να γίνει χρόνια. Κατά καιρούς στα νομοσχέδια περί «αποσυμφόρησης των φυλακών» περνούν φωτογραφικές νομικές προβλέψεις για να αποφυλακιστεί κάποιος εγκληματίας του λευκού κολάρου. Ποτέ όμως κανένας υπουργός και καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε να απελευθερώσει εμπόρους ναρκωτικών για να αποσυμφορήσει φυλακές ή για να επιδείξει ευαισθησία περί τον σωφρονισμό.
Ώσπου εμφανίστηκε ο Βενιζέλος του μέλλοντος που λέγεται Χαράλαμπος Αθανασίου. Πρώην δικαστής ,Αρεοπαγίτης μάλιστα, επέλεξε να αποδώσει Δικαιοσύνη, περνώντας ένα άρθρο στο νομοσχέδιο περί Τροποποίησης του Ποινικού Κώδικα που απελευθερώνει εμπόρους ναρκωτικών. Από τις φυλακές, προκειμένου να αποσυμφορηθούν, δεν θα βγουν ούτε πορτοφολάδες, ούτε χρήστες, ούτε μικροκλέφτες που δεν έχουν να πληρώσουν την ποινή του. Θα βγουν έμποροι ναρκωτικών.
Στο Νόμο 4274 που ψηφίστηκε στο θερινό τμήμα της Βουλής, προβλέπεται πως «όσοι έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα ή αμετάκλητα σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης άνω των δέκα ετών για εγκλήματα που προβλέπονται στον νόμο 3459 του 2006 απολύονται υπό όρους, αν έχουν συμπληρώσει το ένα τρίτο της πραγματικής έκτισης της ποινής που τους επιβλήθηκε”. Και ποιός είναι ο νόμος 3459/2006 ο οποίος δεν κατονομάζεται αλλά περιγράφεται με έναν αριθμό στο Νομοσχέδιο; Μα ο νόμος περί ναρκωτικών. Και ποιοί καταδικάζονται με ποινές κάθειρξης πάνω από 10 χρόνια; Οι χρήστες, τα βαποράκια, οι έμποροι; Όχι φυσικά. Οι μεγαλέμποροι, όσοι παρασκευάζουν ή καλλιεργούν ναρκωτικά, όσοι εισάγουν ή πωλούν σε μεγάλες ποσότητες όπως περιγράφει ο ίδιος ο νόμος.
Ο Αθανασίου αποφυλακίζει μεγαλεμπόρους για να ανασάνουν οι φυλακές; Για να κάνει πιο δίκαιο τον Ποινικό Κώδικα; Για να αποδώσει Δικαιοσύνη; Ή ενδεχομένως για να συναγωνιστεί τον Βενιζέλο στο νομικό του έργο και να μείνει στην ιστορία ως ο Ευάγγελος Βενιζέλος του μέλλοντος;
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Χαράλαμπος Αθανασίου, ο Μπάμπης του Αρείου Πάγου, καταφέρνει να περάσει προκλητικούς νόμους υπέρ συμφερόντων. Αλλά είναι πρώτη φορά που τόσο απροκάλυπτα ευνοεί μια κατηγορία εγκληματιών που σχετίζονται με τα ναρκωτικά.
Επίσης είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι των ελληνικών Διωκτικών Αρχών αλλά και η αμερικανική DEA, είναι θορυβημένοι. Οι περισσότερες από τις συλλήψεις και τις καταδίκες εμπόρων άνω των 10 χρόνων, έχουν γίνει με εμπλοκή και πληροφορίες των αμερικανικών υπηρεσιών. Επί χρόνια τα νομικά επιτελεία της μαφίας των ναρκωτικών προσπαθούν με νομικισμούς να εξασφαλίσουν αποφυλακίσεις χωρίς να τα καταφέρνουν. Πρόκειται για εμπόρους που μετέφεραν τόνους κοκαΐνης και συνελήφθησαν με κοινές επιχειρήσεις ΕΛΑΣ, τμήματος ναρκωτικών ΣΔΟΕ, Λιμενικού και αμερικανικής DEA. Ξαφνικά είναι ελεύθεροι με νόμο, έχοντας εκτίσει μόνο το ένα τρίτο της ποινής.
Αν λοιπόν ο Υπουργός θεωρεί πως πρέπει να μειωθούν οι ποινές για τους εμπόρους ναρκωτικών γιατί δεν το ανακοινώνει; Γιατί δεν αλλάζει ως προς αυτό τον Ποινικό Κώδικα; Γιατί οι ευνοϊκές προβλέψεις δεν αφορούν όπως θα ήταν λογικό τις ποινές όσων έχουν καταδικαστεί σε κάτω από  10 έτη κάθειρξης,τους λιγότερο επικίνδυνους, αλλά φωτογραφίζουν τους μεγαλέμπορους; Γιατί δεν απολύει τον συνεργάτη του εμπόρου ναρκωτικών ο οποίος καταδικάστηκε με 10 χρόνια κάθειρξη, αλλά απελευθερώνει αυτόν που έφερε το καράβι με τα ναρκωτικά από την Κολομβία και καταδικάστηκε με πάνω από 10 χρόνια;
Το νέο νομοθέτημα Αθανασίου, δεν αποτελούσε προβληματισμό του νομικού κόσμου ούτε ήταν κοινωνική απαίτηση για να αποκατασταθεί κάποια αδικία.Το γεγονός ότι μπορεί να ισχυριστεί πως το μελέτησε κάποια νομοπαρασκευαστική επιτροπή δεν είναι σοβαρό, γιατί απλώς οι επιτροπές παίρνουν εντολές από τον Υπουργό για το τι θα επεξεργαστούν και θα εισηγηθούν ως νόμο.
Με την οικειότητα λοιπόν που μου παρέχει η χρόνια γνωριμία με τον Χαράλαμπο Αθανασίου μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω: Για ποιόν Μπάμπη έκανες το νέο νομικό τερατούργημα; Ποιος ωφελείται; Η Δικαιοσύνη;

 από Κώστας Βαξεβάνης

Με Βοριδη δικηγόρο η απελευθερωση της ενεργειας στη Μυκονο

Απόλυτη πρόκληση: Ο Μηλιώνης της Hellas Power αφέθηκε ελεύθερος για να κάνει "ρωμαϊκά όργια" στη Μύκονο

Του Φρίξου Δρακοντίδη
Τέσσερις πολυτελείς βίλες των 2.500 ευρώ τη βραδιά, τέσσερα θηριώδη τετράτροχα με κόστος 7.500 ευρώ την εβδομάδα, ένα φορτηγό ανεφοδιασμού εκλεκτών αλκοολούχων ποτών, προσωπικός σεφ και ρεζερβέ πρώτη ξαπλώστρα- κύμα για τριάντα καλεσμένους του στα πανάκριβα μπιτς μπαρ-ρεστοραντ του νησιού.
Δεν πρόκειται για τις απαιτήσεις κάποιου σταρ του διεθνούς τζετ σετ. Είναι τα απαραίτητα συστατικά  που χρειάζονται για να οργανώσεις το καλύτερο πάρτι γενεθλίων της ζωής σου. Αρκεί βέβαια να έχεις τη δυνατότητα να ξοδέψεις δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Και στη προκειμένη περίπτωση, το τιμώμενο πρόσωπο, ο ένας εκ των βασικών κατηγορουμένων στο σκάνδαλο της Energa- Hellas Power, κύριος Βασίλης Μηλιώνης φαίνεται πως δεν φείδεται χρημάτων προκειμένου να περάσει καλά αυτός και οι περίπου 30 καλεσμένοι του. Αν και έχει αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους ωσότου γίνει η δίκη (είναι υποχρεωμένος να εμφανίζεται δυο φορές το μήνα σε αστυνομικό τμήμα της περιοχής του) αυτό δεν τον εμπόδισε να έρθει στο νησί των ανέμων «για τα καλύτερα γενέθλια της ζωής του», όπως υποσχέθηκε στους στενούς του φίλους.
Με το συνολικό κόστος να αγγίζει τα 100.000 ευρώ, όσο δηλαδή ήταν το ύψος της χρηματικής εγγύησης που χρειάστηκε να καταβάλει για να αφεθεί ελεύθερος, ο κ. Μηλιώνης μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ήταν σίγουρα ο μοναδικός Έλληνας τουρίστας στο νησί που έκανε «καταστροφές» αντάξιες αυτές που πραγματοποιούν καθημερινά Άραβες, Τούρκοι και Λιβανέζοι κροίσοι. Να θυμίσουμε ότι οι εταιρίες παροχής ρέυματος Energa – Hellas Power -σύμφωνα με την Δικαιοσύνη- έπαιρναν το χαράτσι για τα ακίνητα από τους πελάτες τους και, αντί να το αποδίδουν στη ΔΕΗ, το έστελναν στο  εξωτερικό σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Η ζημιά που υπέστη το Δημόσιο υπολογίζεται σε 152 εκ. ευρώ.
Πηγή: protothema.gr

Τσόμσκι: «Η τρόικα θέλει να σας καταστρέψει»

 
Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.
Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Tμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».
Ενα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Ακουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.
Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».
Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Ομως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό; «Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».
Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας; «Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».
Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος; «Ηδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Επαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα».
Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς; «Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: “Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».
Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα; «Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία”».
Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα... «Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».
Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας; «Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».
Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες; «Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”. Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική “παροχής εξασφάλισης” από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως “ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων”. Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».

Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα

Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά; «Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».
Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας. «Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: “Σας αρέσει το ΔΝΤ;”. Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».
Γι’ αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη; «Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους “υπεύθυνους” να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».
Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση; «Οχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν “Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της”, στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Εγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ’ ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Αραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά “απέτυχαν”, δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι...».
Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει; «Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».
Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο; «Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».
Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων; «Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».
Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. «Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».
Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη; «Οχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Εχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον “Πλούτο των εθνών”) δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».
Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας; «Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».
Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς. «Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».
Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία; «Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».
Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι; «Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».
Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε; «Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».
Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου; «Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».
Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου; «Οχι,ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».
Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα; «Οχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».
Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή; «Ακριβώς. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ηταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Ολα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Ομως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».
Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»; «Εχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».
Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα; «Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».
Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών; «Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».
Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό; «Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».
Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις; «Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».
Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό; «Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι “δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».
Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς; «Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».
* Aυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 16 Οκτωβρίου 2011.

Πρώην ποδοσφαιριστής του Αρη έκανε τον ανάπηρο για να δει από θέση VIP το Αργεντινή-Ολλανδία!

Απίστευτο θράσος είχε 36χρονος αργεντινός ποδοσφαιριστής, ο οποίος προσποιήθηκε τον ανάπηρο προκειμένου να παρακολουθήσει από καλύτερη θέση τον ημιτελικό του Μουντιάλ μεταξύ της εθνικής ομάδας της χώρας του και της Ολλανδίας. Ο Αλεχάντρο Ντελόρτε, ο οποίος κατά το παρελθόν έχει αγωνιστεί και στον Αρη, δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα υγείας και μάλιστα πέρυσι αγωνίστηκε στην Εστουντιάντες.

Ο ίδιος δεν δίστασε, μάλιστα, να φωτογραφηθεί στο αναπηρικό καροτσάκι πριν παρακολουθήσει από θέση V.I.P. το ματς!

Οι «φυλακισμένοι» της Χαλκοκονδύλη και η μικρή ΔΕΗ

της Μαριάννας Τόλια*

Σωρεία λαθών διέπραξαν οι κυβερνήσεις επιχειρώντας να μετασχηματίσουν την αγορά ενέργειας. Οι αργομισθίες στη ΔΕΗ, τα οφέλη για μεσάζοντες και προμηθευτές. Οι συμβιβασμοί στην περίπτωση της μικρής ΔΕΗ. Γιατί πρέπει να ενισχυθεί ο ρόλος της ΡΑΕ.

Θυμάμαι ακόμη τα ξινισμένα μούτρα, σαν των φυλακισμένων, πίσω από τα πεπαλαιωμένα γραφεία μιας Διεύθυνσης Προμηθειών της ΔΕΗ στη Χαλκοκονδύλη την οποία επισκεπτόμουν το 1994 για να παράσχω ... ψυχολογική υποστήριξη στη φίλη μου Ελένη.
Τα επτά άτομα στα οποία ανήκαν τα ξινισμένα μούτρα ήταν όλοι τους νεοδιορισμένοι αργόμισθοι, που μην έχοντας αντικείμενο, σκότωναν την ώρα τους σπάζοντας ο ένας τα νεύρα του άλλου. Δύο μήνες μετά τον διορισμό της η Ελένη εμφάνισε κατάθλιψη και κρίσεις άγχους, αλλά η μητέρα της -που μεσολάβησε στον πολιτευτή της Ν.Δ. για «να βάλει το παιδί στη ΔΕΗ»- της είπε: ούτε να το διανοηθείς να φύγεις... Χρειάστηκαν πάνω από 10 χρόνια και η συνταξιοδότηση αρκετών εκατοντάδων διοικητικών της ΔΕΗ για να έχει η Ελένη δουλειά και να δικαιολογεί τον μισθό της. Αυτά ήταν τα έργα του ελληνικού πελατειακού νεοφιλελευθερισμού, της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που το 1993 συνδύασε την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην ενέργεια με το στούμπωμα της ΔΕΗ με κάποιες χιλιάδες αργόμισθους διοικητικούς (6.000 νομίζω).
Θυμάμαι επίσης τις κουβέντες που κάναμε κάποιοι δημοσιογράφοι στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν η ευρωπαϊκή επιταγή για «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας προς όφελος των καταναλωτών» ερχόταν στην ημερήσια διάταξη. Η επίσημη θέση του Υπουργείου Ανάπτυξης ήταν ότι η δουλειά μπορούσε να γίνει με τη δημιουργία ιδιωτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής που θα λειτουργούσαν με φυσικό αέριο και θα μοιράζονταν, υποτίθεται, την αγορά με τη ΔΕΗ. Εμείς πάλι, κοιτάζοντας τα νούμερα, βλέπαμε ότι καμιά γνήσια απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας στην Ελλάδα δεν ήταν εφικτή. Λόγω του λιγνίτη και των υδροηλεκτρικών της ΔΕΗ, η χώρα είχε το φθηνότερο ρεύμα στην Ευρώπη. Η ιδιωτική ηλεκτροπαραγωγή που θα βασιζόταν στο φυσικό αέριο, θα παρήγε πολύ πιο ακριβό ρεύμα. Ποιος θα επέλεγε το ακριβό ρεύμα του ιδιώτη αντί το φθηνό της ΔΕΗ αν υπήρχε ελεύθερος ανταγωνισμός; Και τι σόι «απελευθέρωση προς όφελος των καταναλωτών» θα είχαμε αν διπλασιάζονταν τα τιμολόγια της ΔΕΗ για να πουληθεί το ρεύμα του ιδιώτη;
Με αυτές τις μνήμες περιγράφω τις κακές πρακτικές με τις οποίες οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας 25ετίας διαχειρίστηκαν -κι εξακολουθούν να διαχειρίζονται- τα θέματα της ΔΕΗ και των μετασχηματισμών στην ενέργεια. Η μια πρακτική ήταν η χρήση της ΔΕΗ ως οργάνου του πελατειακού κράτους για να κερδίζονται εκλογές, με αποτέλεσμα τις αργομισθίες, τα οφέλη για μεσάζοντες και προμηθευτές, αντί της μέριμνας για διασφάλιση της αξίας της ΔΕΗ και συνολικά οφέλη για τη χώρα.
Η άλλη ήταν η πρακτική της αδράνειας, το «αφήνουμε την τύχη της χώρας στα ευρωπαϊκά ρεύματα κι όπου μας βγάλουν». Δεν υπήρξε καμιά στρατηγική διαχείρισης των εντελλόμενων από την Ευρώπη μετασχηματισμών στην ενέργεια, ακόμη κι όταν ήταν ηλίου φαεινότερον ότι εγκυμονούσαν κινδύνους για την ελληνική οικονομία. Αντί να περιφρουρηθεί, όσο γινόταν, το χαμηλό κόστος ενέργειας που έδινε πλεονέκτημα στην ελληνική παραγωγή, οι κυβερνήσεις θεώρησαν πως είχαν τα περιθώρια μιας απεριόριστης αύξησής του για να «απελευθερώσουν» την αγορά.
Έτσι η Ελλάδα, μια χώρα χωρίς προϋπάρχον δίκτυο φυσικού αερίου όπως η συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, που χρειαζόταν επομένως τεράστιες επενδύσεις για δίκτυα και ως εκ της απόστασής της από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα προμήθειας φυσικού αερίου αγοράζει το αέριο σε υψηλότερες τιμές από τους εταίρους της, «απελευθέρωσε» αρχικά την ενέργεια μέσω φυσικού αερίου ανεβάζοντας το ενεργειακό κόστος σε βάρος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής βιομηχανίας. Και αργότερα επιδείνωσε το πρόβλημα με τις πολιτικές ΑΠΕ, προσφέροντας ακόμη υψηλότερες εγγυημένες τιμές από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Τώρα δεν μας αρέσει που καταρρέουν οι ελληνικές εξαγωγές δομικών υλικών στη Βόρεια Αφρική και τα παίρνουν όλα οι Ιταλοί και οι Ισπανοί ανταγωνιστές τους.
Το τελευταίο επεισόδιο του έργου της «απελευθέρωσης» της ενέργειας είναι ο σχεδιασμός για την πώληση της μικρής ΔΕΗ. Παρά τη ρητορική περί «κορυφαίας αναπτυξιακής τομής» του κ. Μανιάτη, ο όλος σχεδιασμός φανερώνει την υποταγή του στις ίδιες χρόνιες κακές πρακτικές. Το ψηφισθέν νομοσχέδιο ισορροπεί ανάμεσα στις εκλογικές ανάγκες των κομμάτων της συγκυβέρνησης για αποφυγή της σύγκρουσης με τα ήδη επενδεδυμένα κοινωνικά συμφέροντα στη ΔΕΗ (εξ ου και η διασφάλιση των εγγυήσεων των δικαιωμάτων των τοπικών κοινωνιών και των υπαλλήλων της) και τις προβληματικές ευρωπαϊκές πολιτικές περί απελευθέρωσης των αγορών – όπως εκφράζονται από την τρόικα.
Η πώληση της μικρής ΔΕΗ έχει νόημα για τη μεγάλη ΔΕΗ, διότι θα της επιτρέψει να μειώσει το υψηλό χρέος της. Όμως η κυβερνητική ρητορική με την οποία επενδύεται -«μεγάλη μεταρρύθμιση», «ελεύθερος ανταγωνισμός», «πτώση τιμών»- είναι λόγια του αέρα που επιδιώκουν να πείσουν ένα δύσπιστο κοινό το οποίο θεωρεί, όχι άδικα, προβληματική την πώληση της μικρής ΔΕΗ σε άγνωστες τιμές και με μεταφορά μέρους του πελατολογίου της προς τον όποιο ιδιώτη και είναι πολύ ευρύτερο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε τελική ανάλυση, η πώληση της μικρής ΔΕΗ αποτελεί ένα ακόμη βήμα «απελευθέρωσης» της ενέργειας μέσα από δεσμεύσεις σε υψηλές επενδύσεις, εγγυημένες τιμές και παντός τύπου επιδοτήσεις που επιβάλλονται με διοικητικές αποφάσεις και μέσα σε 10 χρόνια έχουν διπλασιάσει τα ενεργειακά τιμολόγια. Οι ανάγκες για νέες επενδύσεις που ρητά και άρρητα συνοδεύουν την πώληση της νέας ΔΕΗ θα πιέσουν ανοδικά τις τιμές και όχι καθοδικά. Βρήκα χαρακτηριστική την παγερότητα με την οποία αντιμετώπισε η βιομηχανία την «κορυφαία αναπτυξιακή τομή» της μικρής ΔΕΗ. Στην κίνηση δεν υπάρχει κάτι καλό σε επίπεδο τιμών ή ελεύθερου ανταγωνισμού, τίποτα πέρα από τη δημιουργία ενός ολιγοπωλίου, δήλωσε ο εκπρόσωπος της ΕΒΙΚΕΝ Α. Κοντολέων σε ένα συνέδριο της A-Energy πριν από λίγες μέρες.
Η ουσία που χρειαζόμαστε, αντί της παραγωγής εντυπώσεων που συνηθίζουμε, σημαίνει, νομίζω, δύο πράγματα:
Πρώτον, μια εθνική στρατηγική με βάση την οποία θα διαχειριστούμε τους εντελλόμενους από την Ευρώπη μετασχηματισμούς και με στόχο τη μείωση του κόστους της ενέργειας.
Όλη η ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, είτε αφορά την απελευθέρωση, είτε τους στόχους για τις ΑΠΕ -που θα είναι στο εξής μη δεσμευτικοί και καλό θα ήταν το Υπουργείο Ανάπτυξης να πάψει να χρηματοδοτεί αφειδώς νέα αιολικά...– είτε τον σχεδιασμό της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας, έχει πολύ υψηλές επενδυτικές απαιτήσεις που ίσως μπορούν να πληρωθούν από τους καταναλωτές και τις βιομηχανίες π.χ. της Κεντρικής Ευρώπης – αλλά όχι από τους καταναλωτές και τη βιομηχανία της φτωχοποιημένης Ελλάδας χωρίς να τους γονατίσουν.
Δεύτερον, την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής μέσω της Ρυθμιστικής Αρχής.
Σε άλλες χώρες π.χ. στη Γερμανία, τα πολιτικά κόμματα έχουν άποψη, προτάσεις και συμμετοχή στη ρύθμιση της αγοράς ενέργειας. Εδώ τα πολιτικά κόμματα δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει πως μεγάλο μέρος άσκησης της ενεργειακής πολιτικής στο πλαίσιο της ήδη μετασχηματισμένης αγοράς ενέργειας έχει περάσει στη ΡΑΕ και δεν συμμετέχουν στο έργο της επιτροπής Ενεργειακού Σχεδιασμού. Μπορεί να μην είναι δυνατόν να γυρίσει η Ελλάδα στο κρατικό μονοπώλιο της ενέργειας, υπάρχουν όμως περιθώρια, με παρεμβάσεις στο ρυθμιστικό πλαίσιο, για καλύτερα μείγματα πολιτικής.

* Η Μαριάννα Τόλια είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου "Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα. Έρευνες και Προσεγγίσεις για την κρίση στον Ευρωπαϊκό Νότο και τον ρόλο του ευρώ", Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, Αθήνα 2014.

Και για ένα πράγμα να είστε σίγουροι... ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΊΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ της Ελένης Μαρβάκη - ένας χρόνος διαθεσιμότητας

Η εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα Ελένη Μαρβάκη έστειλε στο avatonpress.gr την παρακάτω επιστολή  στα πλαίσια της συμπλήρωσης ενός χρόνου απο την "τραγική" εκείνη ημέρα της ανακοίνωσης της κατάργησης των ειδικότήτων στην τεχνολογική εκπαίδευση γεγονός που οδήγησε σε απόγνωση μαθητες, γονείς και εκπαιδευτικούς...την οποία και δημοσιεύουμε...
 

Ενας ολοκληρος χρονος περασε απο την περσινη ενατη Ιουλιου, οπου απο την εκπομπη του Ευαγγελατου, κανοντας ζαπινγκ και πινοντας μπυρες θρηνωντας τον προσφατα σκοτωμενο γατουλη μου, ακουσα καπου στο βαθος της θλιψης μου μια περισπουδαστη φωνη να λεει οτι μας καταργουνε.. και μια αλλη να το επιβεβαιωνει αραδιαζοντας ενα σωρο αηδιες για την υποτιθεμενη εξυγιανση της ΤΕΕ.. . 

κι επειτα ειδα και τις καρτες με τους Τομεις και τις ειδικοτητες,πρωτα η ΕΠΑ.Σ..., η Δεσποινα, η Μαγδα, και μετα εμεις, η Κωσταντινα, η Εφη, οι Κατερινες, η Ανζελικ... εγω.. τηλεφωνα μες τη θολουρα μου, δεν μπορει, ετσι απλα να μας τελειωνουν, αναρωτιεμαι αν ειμαι καλα στα μυαλα μου ή μου στριψε απο τον πονο και το αλκοολ .. φρικη, μουδιασμενες φωνες μεσα απο το καλωδιο του τηλεφωνου, παγωμαρα και μετα τηλεφωνα τηλεφωνα , εγινε λαθος , δεν γινονται αυτα...

και να που γινανε.. τοσο απλα μας ξεπουλησανε, τοσο απλα μας διαπομπευσαν, τοσο απλα αποσιωπηθηκε ο αγωνας μας , τοσο απλα καποιοι χορεψανε πανω στα πτωματα μας, τοσο απλα καποιοι το δεχτηκανε ως "φυσιολογικο', τοσο απλα αλλοι ανακουφιστηκανε, τοσο απλα με τον καιρο ξεχαστηκαμε κι η ζωη ολων συνεχιστηκε...ολων, 

εκτος απο τις δικες μας ζωες που ενα χρονο μετα συνεχιζουμε να αναπνεουμε, να κινουμαστε, να βιωνουμε, στη ζωνη του Λυκοφωτος... σαν Ζομπι, προσπαθωντας με νυχια και με δοντια να σωσουμε ότι μας απεμεινε απο την ανθρωπια μας, να μην γινουμε κακοι και κακες, να μη πεσουμε στη λουμπα να μισησουμε ολο τον κοσμο που δεν μας καταλαβαινει, να μη ταλαιπωρησουμε αλλο τους δικους μας ανθρωπους - τραγικοι αποδεκτες ολης της συμφορας μας..-, να μην χασουμε αλλο απο τον παλιο εαυτο μας...αραγε τον θυμομαστε πια αυτον καθολου?...

ποσες φορες αναρωτιεμαι αν ειμαι το ιδιο ατομο, η ιδια Ελενη.. απο τη μια, μου φαινεται πως περασαν χρονια κι απο την αλλη εχοντας χασει την αισθηση του χρονου, δεν καταλαβα πως κυλησε ενας ολοκληρος χρονος, καλοκαιρι, φθινοπωρο, χειμωνας, ανοιξη και παλι καλοκαιρι, δεν μ αγγιξε τιποτε, δεν ειδα τιποτε, δεν ενιωσα τιποτε αλλο εκτος απο την πικρη γευση της προδοσιας που μεγαλωνει μερα με τη μερα , μηνα με το μηνα μεσα μου, γιγαντωνεται και με καταπινει. 

Και παλι προσπαθεια να μη με χασω, να με σωσω και ξανα και ξανα και ξανα...Μοναδικοι φαροι ελπιδας και κουραγιου, οι μεταξυ μας ατελειωτες κουβεντες, το μοιρασμα του πονου, το κρατημα των χεριων στις πορειες , τα γελια μας και τα κλαμματα, το τσιπουρο χωρις γλυκανισο, το τσιγαρο που ξαναρχισα και δε με νοιαζει, τα ζωακια με τις ματαρες τους, οι φιλοι μου, - αυτοι που τρελανα τοσο καιρο τωρα, που εμαθαν να ανεχονται τα ξαφνικα μου ξεσπασματα, τις "εξαφανισεις" μου, τους ενθουσιασμους και τις αμεσως επομενες απογοητευσεις μου- κι η μανα μου, που αρνειται να πεθανει εξαιτιας αυτων των αληταραδων , οπως τους αποκαλει ('εμεις τη βγαλαμε στην Κατοχη, δεν θα μας ξεκανουν οι αληταραδες'!)...

Σε ολους αυτους λοιπον και σε μενα, αφιερωνω τη σημερινη μερα, ΟΧΙ σαν μνημοσυνο, -  πολλοι θα θελαν..-, αλλα σαν την Αρχη της Συνειδητοποιησης, της Θεμελιωσης δυνατων σχεσεων, της Αναζωπυρωσης παλιων φιλιων, των Ξεκαθαρισεων, των Αναθεωρησεων κι Επαναπροσδιορισμων, σαν ημερα Δυναμης, Αγωνα και Ξεκινηματος, συλλογικου και προσωπικου...

Γι αυτο "κυριες " και 'κυριοι' της κυβερνησης, - κι οχι μονο..-, μη βιαστειτε να θριαμβολογησετε, συμμαζεψετε επισης τα κροκοδειλια δακρια σας οι πιο 'ευαισθητοι', καθως το μονο που καταφερατε ειναι να μας κανετε πιο δυνατους.. 

Και για ενα πραγμα να ειστε σιγουροι....ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ!

 Ελένη Μαρβάκη,    εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα

Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ η πιο ακριβοπληρωμένη αρθρογράφος σε όλο τον κόσμο

 Το κακό δεν είναι που μεσουρανούν στα πολιτικά πράγματα του σήμερα πρόσωπα όπως η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, το κακό είναι πως τα πληρώνουμε εμείς.
Το θέμα δεν είναι πως καταφέρνουν και ζουν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του ΠΑΣΟΚ, αλλά πως ζει η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Διότι, όπως είπε η ίδια σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία, προσφέρει τις υπηρεσίες της στο κόμμα, αμισθί. «Και πως τη βγάζετε» τη ρώτησε ο δημοσιογράφος (Απόστολος Διαμαντής), «από την αρθρογραφία μου στην Athens Voice και το Action 24» απάντησε το πουλέν του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτά να τα βλέπουν οι άλλοι εργαζόμενοι του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι επιμένουν να ζητούν τα δεδουλευμένα τους και να κάνουν απεργίες.
Ωστόσο, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ πρέπει να είναι η πιο ακριβοπληρωμένη... αρθρογράφος σε όλο τον κόσμο. Να μας πει τον τρόπο και σε μας. Στην «Athens Voice» λοιπόν βρήκαμε τρία άρθρα της το τελευταίο διάστημα. Ένα στις 24 Δεκεμβρίου 2013 για τον Εκτσογλανισμό, ένα υπέρ... Πέτρου Τατσόπουλου στις 18 Νοεμβρίου 2013 κι ένα τρίτο, ακαταλαβίστικο, στις 6 Νοεμβρίου 2013. Το αμέσως προηγούμενο (ο Θεός να το κάνει) άρθρο της χάνεται στα βάθη του χρόνου, τον Οκτώβριο του 2011. Όσο για το «Action 24» κι εκεί η παραγωγή της είναι εξίσου... εκπληκτική. Τρία μόνο άρθρα της υπάρχουν, εκ των οποίων τα... δύο είναι αυτά που δημοσιεύτηκαν και στην «Athens Voice». Με απλή αριθμητική η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ έχει γράψει το τελευταίο εξάμηνο 4 άρθρα. Ένα κάθε 45 μέρες. Και ζει από αυτά όπως ισχυρίζεται. Λέτε αλήθεια κυρία Αφροδίτη Αλ Σάλεχ; Πληρώνεστε από την «Athens Voice»; Μισθολόγιο ή μπλοκάκι;
Την ίδια ώρα το πόρισμα των ορκωτών λογιστών για την μαύρη τρύπα 100 εκατομμυρίων ευρώ στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, παραμένει κλειδωμένο στο συρτάρι του κ.Βενιζέλου εδώ και μήνες. Μαύρη τρύπα με τα δικά μας χρήματα. Το κακό δεν είναι που μεσουρανούν στα πολιτικά πράγματα του σήμερα πρόσωπα όπως η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, το ακόμα χειρότερο είναι πως τα πληρώνουμε εμείς.
Πηγή:www.thepressproject.gr

Εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα της Περιφέρειας Κρήτης: Έκτακτη συνάντηση με τον υπουργό παιδείας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα Περιφέρειας Κρήτης

ΕΚΤΑΚΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

Χθες, ημέρα Πέμπτη 3 /7/2014, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του περιφερειακού συμβουλίου της Περιφέρειας Κρήτης, έκτακτη συνάντηση ομάδας των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα, των καταργημένων ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ και  ΕΠΑΣ και συνδικαλιστών της Α/θμιας και Β/θμιας εκπαίδευσης με τον υπουργό παιδεία Α. Λοβέρδο.

Στη συζήτηση με τους εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα  ο  υπουργός

·        όσον αφορά το θέμα των κατηργημένων τομέων-ειδικοτήτων  των ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ,απάντησε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επαναλειτουργήσουν

·        δήλωσε άγνοια σχετικά με  τον υψηλό αριθμό εκπαιδευτικών που δε θα μεταταχθούν (άρα θα οδηγηθούν από λάθος κυβερνητικούς  χειρισμούς, δηλαδή από «κούφιες» θέσεις, στην απόλυση)  και αυτό, λόγω της αναντιστοιχίας των θέσεων που προκηρύχτηκαν σε σχέση με τις πραγματικές θέσεις ειδικοτήτων που πρόεκυψαν από την διαθεσιμότητα.  Δεσμεύτηκε «να εξετάσει  το θέμα  από την ερχόμενη Δευτέρα»

·        απέκλεισε τη συνέχιση της μισθοδοσίας για τους 85 εκπαιδευτικούς που παρά το ότι δεν έχει υπογραφεί η απόλυση τους, σταμάτησαν να πληρώνονται  έστω και με το ποσό της διαθεσιμότητας

·        απέκλεισετην επανεξέταση να γίνουν απορροφήσεις σε εκπαιδευτικές θέσεις αντί των θέσεων που έχουν προκηρυχτεί σε άλλες δομές.

Αναφορικά με το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, το οποίο τέθηκε από τον αντιπρόεδρο του νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ και του τοπικού σωματείου α/θμιας Ν. Ηρακλείου  «Δομίνικος Θεοτοκόπουλος» Νίκο Ζαμπουλάκη, ο υπουργός δήλωσε ότι είναι υπέρ της αξιολόγησης χρησιμοποιώντας μάλιστα τη χαρακτηριστική έκφραση « όσον αφορά την αξιολόγηση μας χωρίζει η άβυσσος».

Πινακίδα στην Θεσσαλονίκη που σου λέει πόσες θερμίδες θα κάψεις αν πας με τα πόδια στον προορισμό σου

Νέες πινακίδες ''φορτωμένες'' πληροφορίες ακόμη και για τη σιλουέτα μας φαίνεται πως αρχίζουν να τοποθετούνται στη Θεσσαλονίκη. Πιο συγκεκριμένα, στη συμβολή των οδών Βούλγαρη με Κηφισίας, οι πινακίδες αναφέρουν την απόσταση προς κεντρικά σημεία της πόλης, πόση ώρα χρειάζεται κανείς για να φτάσει εκεί με τα πόδια ή με μηχανοκίνητο μέσο, καθώς και πόσες θερμίδες θα κάψει!

 

kontranews.gr

Το φουντούκι και τα μυστικά του

Σε όλα τα κινούμενα σχέδια που παρακολουθούσαμε μικροί θυμόμαστε πολλές φορές μικρά σκιουράκια να ψάχνουν απελπισμένα για να βρουν λίγα φουντούκια τα οποία κατανάλωναν με πάθος. Μήπως, τελικά, γνωρίζουν κάτι που εμείς τυγχάνει να αγνοούμε;
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από παλιά τα φουντούκια θεωρούνταν υπερδύναμη και τρόφιμα με «μυστικές» δυνάμεις. Γι’ αυτό χρησιμοποιούνταν σε ράβδους ανίχνευσης για τον εντοπισμό νερού και μεταλλευμάτων, καθώς και σε θεραπείες για διάφορα είδη ασθενειών.
Και αυτό γιατί...
Το φουντούκι είναι ένας καρπός με πολύ μεγάλη θρεπτική αξία. Είναι πολύ πλούσιο σε λιπαρά και κυρίως σε «καλά» μονοακόρεστα, τα οποία βοηθούν στη μείωση της «κακής» και της ολικής χοληστερόλης, συμβάλλοντας στην πρόληψη των καρδιαγγειακών ασθενειών. Την ίδια στιγμή, είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες, βιταμίνες και μέταλλα όπως μαγνήσιο, κάλιο, ασβέστιο, σίδηρο και χαλκό, τα οποία είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού. Αυτό που ξεχωρίζει στα φουντούκια είναι η υψηλή περιεκτικότητα τους σε φυλλικό οξύ, κάτι που τα κάνει ιδιαιτέρα σημαντικά ακόμα και στην περίοδο της εγκυμοσύνης, αλλά και σε αντιοξειδωτική βιταμίνη Ε.
Καταναλώνοντας με μέτρο...
Παρ’ όλο που τα φουντούκια είναι τροφές υψηλές θερμιδικά, υπάρχουν δεδομένα που υποστηρίζουν ότι η κατανάλωσή τους με μέτρο δεν οδηγούν στην αύξηση του σωματικού βάρους. Αντίθετα, φαίνεται πως οι δίαιτες στις οποίες περιλαμβάνονται τα φουντούκια και γενικότερα οι ξηροί καρποί είναι πιο αποτελεσματικές, διότι προκαλούν το αίσθημα του κορεσμού λόγω του συνδυασμού των επιμέρους συστατικών τους, όπως η πρωτεΐνη και οι φυτικές ίνες. Μπορείτε, λοιπόν, να καταναλώνετε μια μικρή χούφτα φουντούκια 3-4 φορές την εβδομάδα όπως άλλωστε ορίζει και η Μεσογειακή Διατροφή, είτε σκέτα είτε σε κομμάτια μέσα σε γλυκά, σε παγωτά, στις σαλάτες σας ή στο γιαούρτι σας.
Για τους λάτρεις των φουντουκιών... γιατί όχι και στην υγρή μορφή τους!
Το ρόφημα φουντουκιού είναι ένα φυσικό προϊόν το οποίο συνδυάζει τα θρεπτικά συστατικά του φουντουκιού με το έντονο άρωμά του σε μια μορφή που είναι και εύκολη στη μεταφορά. Παράλληλα, είναι χαμηλό σε θερμίδες με αποτέλεσμα να φροντίζει και το σωματικό σας βάρος καθώς το 1 ποτήρι δεν ξεπερνά τις 60 θερμίδες! Επομένως, αν είστε στη δουλειά και θέλετε κάτι να πίνετε, μπορείτε να διώξετε τη δίψα σας με το εν λόγω ρόφημα. Επιπλέον, μπορεί να αποτελέσει ένα υγιεινό και γευστικό διάλειμμα ανάμεσα στα γεύματά σας ή ακόμα και μια ευχάριστη πρωινή απόλαυση, συνδυασμένο για παράδειγμα με δημητριακά πρωινού ολικής άλεσης, κομμάτια φρέσκων φρούτων και σταφίδες. Παράλληλα, το ρόφημα φουντουκιού μπορεί να προσφέρει και όμορφες στιγμές στην κουζίνα σας, καθώς μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε σε μαγειρικές παρασκευές όπως στο κέικ, στη δημιουργία τάρτας με φρούτα, ή και στις κρέπες σας.
Τα φουντούκια και γενικότερα οι ξηροί καρποί δε θεωρούνται τυχαία αναπόσπαστο κομμάτι μιας ισορροπημένης διατροφής. Οι διάφορες μορφές του δίνουν τη δυνατότητα για ποικίλες χρήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Εκμεταλλευτείτε τες ανάλογα με τις ανάγκες και τη διάθεσή σας.



e-volos.gr

ΗΡΘΕ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Διέγραψε η Ρωσία το 90% του χρέους της Κούβας

  
Η Κάτω Βουλή του ρωσικού κοινοβουλίου επικύρωσε σήμερα μια συμφωνία που είχε υπογραφεί μεταξύ Ρωσίας και Κούβας, με την οποία ακυρώνεται το 90% του υπέρογκου χρέους της Αβάνας προς την πρώην Σοβιετική Ένωση, ένα θέμα που αποτελούσε αγκάθι στις σχέσεις των δύο χωρών.
Η συζήτηση του θέματος και η ψηφοφορία έγινε μία εβδομάδα πριν από την επίσκεψη που πρόκειται να πραγματοποιήσει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν στην Κούβα με σκοπό την ενδυνάμωση των εμπορικών σχέσεων. Σύμφωνα με το Κρεμλίνο, ο Πούτιν πρόκειται να συναντηθεί στην Αβάνα και με τον ιστορικό ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο.
Το κείμενο που εγκρίθηκε σήμερα προβλέπει τη διαγραφή ενός χρέους που εκτιμάται ότι φτάνει τα 35,2 δισεκατομμύρια δολάρια και την αποπληρωμή του υπόλοιπου (περίπου 3,5 δισ. δολάρια) μέσα στην επόμενη δεκαετία. Τα ποσά που θα καταβάλει η Κούβα σε ειδικούς λογαριασμούς θα χρησιμοποιηθούν για επενδύσεις στην κουβανική οικονομία.
Η συμφωνία είχε υπογραφεί στις 25 Οκτωβρίου 2013, όταν ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ επισκέφθηκε την Κούβα και υπέγραψε μια σειρά από συμφωνίες οικονομικής συνεργασίας. Δεν είχε διαρρεύσει όμως καμία λεπτομέρεια της ρύθμισης του χρέους της Κούβας προς την πρώην ΕΣΣΔ.
Οι σχέσεις της Ρωσίας με την Κούβα ουσιαστικά διακόπηκαν με την κατάρρευση και τη διάλυση της ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Από το 2005 ωστόσο η σχέση των δύο χωρών αναθερμάνθηκε. Η Μόσχα είναι σήμερα ο ένατος εμπορικός εταίρος της Αβάνας, αλλά υπολείπεται κατά πολύ της Βενεζουέλας, της Κίνας και της Ισπανίας, των τριών μεγαλύτερων εμπορικών και οικονομικών εταίρων του νησιού.

Βραζιλία-Γερμανία ο α' ημιτελικός, τέλος το Μουντιαλ για Νεϊμάρ!

Η Βραζιλία νίκησε 2-1 την αξιόμαχη Κολομβία και την Τρίτη παίζει με την Γερμανία στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. "Φωνάζουν" για την μη αποβολή του Σέζαρ οι Κολομβιανοί.
Ωστόσο, ο βραζιλιάνος σούπερ σταρ Νεϊμάρ διακομίστηκε μετά από το τέλος της αναμέτρησης με την Κολομβία στο νοσοκομείο προκειμένου να διαπιστωθεί το μέγεθος του προβλήματος που αποκόμισε μετά τον τραυματισμό που υπέστη από το χτύπημα του Σούνιγα με το γόνατο στη μέση.
Οι εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο ηγέτης της "σελεσάο" έδειξαν ότι έχει υποστεί κάταγμα στο σπόνδυλο και θα χρειαστεί να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για μερικές εβδομάδες, κάτι που σημαίνει ότι δεν θα αγωνιστεί ξανά στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η θέληση για τη νίκη αποτυπώθηκε στον τρόπο που έπαιξε η Βραζιλία στο πρώτο ημίχρονο. Δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Μιλάμε για ψυχολογία, τον τρόπο με τον οποίο οι παίκτες της "σελεσάο" έπεφταν πάνω στην μπάλα, με μία λέξη, το πάθος. Οχι ότι οι Κολομβιανοί υστερούσαν σ' αυτό αλλά όπως και να το κάνουμε σ' ένα γήπεδο γεμάτο Βραζιλιάνους, η Βραζιλία είχε το προβάδισμα.
Εκτός αυτού, η ομάδα του Λουίς Φελίπε Σκολάρι είχε την τύχη να προηγηθεί πολύ νωρίς, στην πρώτη καλή φάση του ματς στο 7'. Ο Τιάγκο Σίλβα τελείωσε τη φάση από το κόρνερ του Νεϊμάρ (στο δεύτερο δοκάρι) και η σελεσάο έβαλε φωτιά σ' ένα γήπεδο που έτσι και αλλιώς κόχλαζε από την αρχή.
Στη συνέχεια, η Κολομβία πήρε την μπάλα στα πόδια της για να παίξει ποδόσφαιρο, προσπάθησε να βάλει στο παιχνίδι τον Χάμες, βρήκε ευκαιρίες με τον Κουαρδάρο, αλλά δεν κατάφερε να σκοράρει. Κάθε φορά άλλωστε που πλησίαζε περιοχή, οι Βραζιλιάνοι (και κυρίως οι Τιάγκο Σίλβα και Νταβίντ Λουίς) έβγαζαν σπαθιά από τα θηκάρια! Στην επίθεση ο Χουλκ θα μπορούσε να χριστεί σκόρερ αλλά τα σουτ του Βραζιλιάνου στράικερ εξουδετερώθηκαν από τον Οσπίνα.
Ο Πέκερμαν αποφάσισε να πάρει ένα παραπάνω ρίσκο με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου και έριξε στη μάχη τον Αντριάν Ράμος, καθαρόαιμο σέντερ φορ. Η Κολομβία έδειξε και πάλι διάθεση να παίξει με την μπάλα στα πόδια, όμως, όσο και αν προσπαθούσε στη μεγάλη περιοχή του Σέζαρ δεν μπορούσε να πατήσει.
Αντιθέτως, οι Κολομβιανοί είδαν τους Βραζιλιάνους να πετυχαίνουν και 2ο γκολ (πάλι από στημένη φάση και πάλι με στόπερ). Οταν ο Νταβίντ Λουίς έστησε την μπάλα για να εκτελέσει το φάουλ στο 69' λίγοι πίστεψαν ότι θα νικήσει τον Οσπίνα, και όμως ο κεντρικός αμυντικός της Παρί τα κατάφερε, με ευθύνη και του Κολομβιανού πορτιέρο.
Για να διαφυλάξουν το πολύτιμο 2-0, οι Βραζιλιάνοι φόρεσαν το ένδυμα του απόλυτου ποδοσφαιρικού κυνισμού. Δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από το να απομακρύνουν την μπάλα, πολλές φορές με πανικό που δεν μπορούσε να δικαιολογήσει το σκορ. Δεν τα κατάφεραν στο 78', ο Σέζαρ έκανε πέναλτι στον Μπάκα αλλά προς γενική κατάπληξη δεν αποβλήθηκε. Οπως και να έχει, ο Χάμες ευστόχησε και μείωσε σε 2-1 αλλά μέχρι εκεί η αντίδραση των Κολομβιανών. Μόχθησαν βέβαια πολύ μέχρι το τέλος αλλά η "σελεσάο" με νύχια και με δόντια κράτησε. Εχασε όμως τον Νεϊμάρ που αποχώρησε τραυματίας λίγο πριν τη λήξη.

Πηγή: contra.gr

Τάσιος: Ο ένας Έλληνας έκλεβε τον άλλο

Ο διακεκριμένος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ακαδημαϊκός, συγγραφέας και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας, Θεοδόσης Τάσιος, έχει στο ενεργητικό του εκατοντάδες φιλοσοφικές δημοσιεύσεις με ευρύ φάσμα θεμάτων, που τον καθιστούν έναν φιλόσοφο εν δράσει, έναν διανοητή με διαυγή φιλοσοφικό λόγο.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ συνάντησε τον κ. Τάσιο με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ας αναστοχασθούμε εαυτούς και αλλήλους» που γεννήθηκε «προφορικά» όπως γράφει ο ίδιος στο πρόλογο, καθώς περιλαμβάνει τις διαλέξεις του στο Μέγαρο Plus με θέμα: «Κοινωνία και Φιλοσοφία».

Δηλώνει αγωνιστικά απαισιόδοξος, δηλαδή αισιόδοξος, όπως εξηγεί, και με ένα λόγο άμεσο, καθαρό και χωρίς περιττούς ακαδημαϊσμούς, μίλησε για το φαινόμενο της Χ.Α, την ελληνική κρίση, την Ευρώπη, αλλά και την τέχνη και τον πολιτισμό.

«Δεν συμμερίζομαι τον ρόλο της παρθένας που κυριαρχεί «Αχ, τι έπαθα», για τον απλούστατο λόγο ότι η ελληνική κοινωνία είχε πάντοτε ένα σημαντικό ποσοστό από συμπολίτες μας, που είχαν πολιτική επιλογή τον ολοκληρωτισμό και είναι μια πολύ παλιά ιστορία.

Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου είχαμε παλιανθρώπους ολοκληρωτικούς, που πίστευαν στην μαγεία της δύναμης και στην απλότητα των λύσεων.

Αυτή είναι η ρίζα του ολοκληρωτισμού, η απλοποίηση στην επίλυση των πολιτικών προβλημάτων, των οποίων καμιά φορά αρνούμαστε και την ύπαρξη και αφετέρου, η μυστική μαγεία που ασκεί η δύναμη.

Στην εποχή του εμφυλίου είχαμε και Χίτες και Ο.Π.Λ.Α. και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μεγάλωσαν παιδιά.

Ύστερα, τον καιρό της Χούντας, λέγανε «οι αγώνες του ελληνικού λαού κατά της Χούντας», δεν τους έβλεπα. Έβλεπα μειονότητες ηρωικές που έκαναν ό,τι έκαναν.

Από τη άλλη μεριά θα μου πείτε και γιατί δεν φαινόταν αυτά τα φαινόμενα πριν; Μα δεν φαινόταν γιατί ήταν κουκουλωμένα από τα αποτελέσματα της φορολογίας των ευρωπαίων φορολογουμένων, τα οποία μεταφράζονταν εδώ σε δάνεια ευμάρειας και κάτω από την ευμάρεια πολλά πράγματα μπορεί να κρυφτούν", είπε ο Θεοδόσης Τάσιος μιλώντας για τη Χρυσή Αυγή και τα αυξημένα ποσοστά της στις πρόσφατες Ευρωεκλογές και συμπλήρωσε:

«Οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι είναι εγκληματική οργάνωση. Αυτό είναι το απίστευτο και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, όσο επικίνδυνη είναι και η κατάληψη των προπυλαίων, του ναού της επιστήμης που είναι το πανεπιστήμιο, προκειμένου να χορέψουμε ένα ζεϊμπέκικο και να δηλώσουμε ότι από αύριο αρχίζει ο πόλεμος.

Αυτά δεν είναι πολιτική, δεν είναι πάντως δημοκρατία. Είναι φαινόμενα μιας πίστης σε απλοποιημένες αντιλήψεις για τη φύση του πολιτικού γίγνεσθαι και είναι επικίνδυνα.

Όταν φεύγουμε από την συναίνεση, όταν δυναμώνουμε τον τόνο, αρχίζει ήδη η ολίσθηση προς την κατεύθυνση του ολοκληρωτισμού, για να φτάσουμε βεβαίως στα οργανωμένα τάγματα. Βλέπω τη μαγεία της δύναμης, βλέπω την απλοποίηση της επίλυσης των πολιτικών προβλημάτων, εις αμφότερα τα άκρα του απολιτικού φάσματος, διότι άμα είναι άκρο δεν είναι πολιτικό, γιατί το πολιτικό ενέργημα είναι η συναίνεση».

Αναφερόμενος στο μέλλον της Ευρώπης και το ενδεχόμενο διάλυσής της, είπε ότι δεν πιστεύει ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο και τόνισε:

"Θέλω να ελπίζω ότι απλώς υπάρχει μια παλινδρόμηση προς την κατεύθυνση της αναζήτησης μιας συνεπέστερης συμμετοχικότητας των λαών, που δεν την είχαμε. Η ευρωπαϊκή ένωση ήταν ένα όραμα και μια πραγμάτωση μιας έμπνευσης λίγων πολιτικών και λίγων ομάδων και συμφερόντων στην αρχή.

Ο δε Σουμάν είχε πει ότι «δεν πρόκειται να γίνουν αυτά που οραματιζόμαστε γρήγορα, θα περάσουμε από πολλές ενδιάμεσες φάσεις", δηλαδή το μισό-πρόβλεπε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δεν υπήρχε το όραμα στους λαούς, το όραμα ήταν σε μερικούς οδηγούς οι οποίοι όμως διέθεταν μία δύναμη πάνω στους λαούς τους.

Λόγω του κοινοβουλευτικού συστήματος και λόγω της μειωμένης συμμετοχικότητας των λαών, υπήρχε η εμπιστοσύνη προς αυτούς τους ηγέτες, οι οποίο βλέποντας μπροστά κατάφεραν να το φτιάξουν το όραμα.

Οι λαοί δεν συμμετείχαν, οι λαοί όμως ομολογούν, καθώς και όλα αυτά τα μορφώματα των αριστεροδεξιών που λένε «κάτω η Ευρώπη», ότι η Ευρώπη πέτυχε κάποια πράγματα, όπως ότι δεν έχουμε πολέμους μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Όταν παραχωρείς ένα μέρος της λεγόμενης ανεξαρτησίας σου για χάρη κάποιου άλλου κέρδους στο τέλος πρέπει να κάνεις το λογαριασμό, κέρδη και ζημίες έναντι των κερδοζημιών του άλλου σχήματος.
Δεν υπάρχουν απόλυτα πράγματα. Στο βιβλίο μου για την παγκοσμιοποίηση γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι μεταφυσική ούτε η απομόνωση, ούτε η συνένωση, αλλά είναι τελικώς μια ρεαλιστική σύγκριση των συμφερόντων. Ερχόμαστε λοιπόν σε αυτό που λέμε και για την εθνική πολιτική.

Η συμμετοχικότητα του πολίτη τώρα, οφείλει να είναι πολύ μεγαλύτερη. Ξέρετε στις πολιτικές θεωρίες δεν είναι όπως στις άλλες τις επιστημονικές περιοχές όπου έχεις ένα εργαστήριο, μπορείς να κάνεις ένα πείραμα, μπορείς κάτι να αποπειραθείς να επαληθεύσεις ή να διαψεύσεις.

Εκεί σου χρειάζεται η ιστορία δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το οποίο είναι ένα πολύ βραδύ εργαστήριο το άτιμο. Χρειάστηκαν 60 χρόνια για να περάσει από το μεγάλο εργαστήρι της ιστορίας το πείραμα των Μπολσεβίκων.

Χρειάστηκε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να περάσει το πείραμα των φασιστών, το οποίο κάλυπτε ολόκληρη την Ευρώπη των λαών.

Αλλά μείνετε μετά απολύτου βεβαιότητας ιστορικής, ότι η Ευρωπαϊκή συμπολιτεία είναι ένα γεγονός το οποίο όχι απλώς είναι αναπόφευκτο αλλά είναι πανευκταίον. Η βεβαιότητα είναι απόλυτη, δεν χωράει αντίρρηση αυτό.

Το ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μεταβούμε από την σημερινή κατάσταση των δήθεν ανεξαρτήτων κρατών -σιγά την ανεξαρτησία, το ένα κράτος χρωστάει στο άλλο είτε σε τέχνη είτε σε αθλητισμό είτε σε τουρισμό είτε σε μετανάστες είτε σε μουσική είτε σε μόρφωση, ποιά ανεξαρτησία έχουμε, προ πολλού γίνει ένα ενιαίο χωριό- στην ενοποίηση».

Επιστρέφοντας στην ελληνική πραγματικότητα διατύπωσε την άποψη ότι οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει τα αίτια της κρίσης και συμπλήρωσε:

"Εμείς πάντα είχαμε 35% υψηλότερες απολαβές από τον Ισπανό εργαζόμενο, όταν το ισπανικό ΑΕΠ ήταν 50% υψηλότερο από το δικό μας. Και μόνο τώρα, είμαστε περίπου στην ίδια στάθμη, όπου εμείς υποστήκαμε μία τρομερή ύφεση, ενώ οι άλλοι είχαν μια μικρή ύφεση. Είναι φανερά τα πράγματα, ζούσαμε με ξένα λεφτά και σου απαντούν "ναι αλλά τα τρώγανε οι πολιτικοί».

Έχω κάνει έναν λογαριασμό, πόσα έφαγε ο Τσοχατζόπουλος και βάζω και 500 Τσοχατζόπουλους που δεν είναι, αλλά ας το πούμε, δεν βγαίνουν βρε παιδιά τα 300 δις ευρώ. Δεν γίνεται, κάτι άλλο έγινε. Είχαμε μείωση των εξαγωγών μας, είχαμε δημοσιονομικά κενά, είχαμε μειωμένη παραγωγικότητα, η αγροτική παραγωγή πήγαινε κατά διαβόλου, ωστόσο οι απολαβές μας πάντοτε μεγάλωναν.

Αυτό δεν είναι αρκετό για να δείξει ποιά είναι η αιτία της καταστροφής; Και να προσθέσω και τη φράση του Γιαννίτση, κάποτε δούλευαν πέντε άνθρωποι για να θρέφουν τρεις συνταξιούχους και τώρα δουλεύουν τρεις για να θρέφουν πέντε συνταξιούχους. Αυτά είναι φανερά αδιέξοδα τα οποία κουκουλώνονταν με το δημόσιο χρέος.
Φυσικά και κλέβανε, όχι βέβαια μόνο οι πολιτικοί, οι 200.000 απατεώνες του ΙΚΑ τι ήταν; οι 1300 γεωργικοί συνεταιρισμοί, που σήμερα έχουν μείνει 300, οι άλλοι 1000 ή αυτοδιαλύθηκαν ή είναι στα δικαστήρια λόγω «κλεψάνας» τι ήταν; Οι φοροφυγάδες; αυτά τα 20-30 δις το χρόνο, τι ήταν;

Ο ένας Έλληνας έκλεβε τον άλλο, τέτοια πολλαπλότητα ανήθους, τέτοια απολιτικότητα, τέτοια παραμέληση του μέλλοντος, τέτοια προτίμηση για το "εγώ και τώρα" υπήρχε.
Να δανειστούμε και τι θα πει να δανειστούμε; Να δανειστούμε και θα τα πληρώσει ο τσόγλανος ο γιος μου, όχι εγώ. Αυτό θα πει να δανειστούμε.

Το κακό το μεγάλο είναι ότι τα 10 εκατομμύρια μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε, αλλά αυτές οι πεντακόσιες χιλιάδες των πολύ φτωχών, αυτοί είναι το δράμα γιατί αυτοί πληρώνουν τα επίχειρα και της μιας και της άλλης πολιτικής.

Αν δεν δανειστώ και δημιουργήσω λιτότητα η οποία θα μπορέσει να κινήσει τη μηχανή της παραγωγικότητας και της καινοτομίας, οι φτωχότεροι θα την πληρώσουν και αν δανειστώ και στο τέλος δεν έχω να πληρώσω πάλι οι φτωχότεροι θα την πληρώσουν. Βλέπετε ότι η κοινωνική αδικία καραδοκεί.

Απαντώντας στην ερώτηση με ποιό κριτήριο θα πρέπει να διαθέσει τα λιγοστά χρήματά της, η ελληνική πολιτεία, αν πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε περικοπές σε νοσοκομεία ή στον πολιτισμό ο διαπρεπής καθηγητής είπε: «Αντικειμενικό κριτήριο δεν υπάρχει. Είναι θέμα πολιτικό. Δηλαδή ηθικό.

Άλλωστε αυτό θα πει ότι άγεται ένα δίλημμα στη στάθμη της πολιτικής απόφασης, μόνον όταν δεν χωρεί αντικειμενικό κριτήριο. Η αξία της χαράς να ανακαλύπτεις με το υποσυνείδητο σου - που γίνεται με την τέχνη- και η αξία της χαράς στο να συμμετέχεις στην αγάπη του άλλου, στη χαρά του άλλου, είναι δύο αξίες που συγκρούονται, για τις οποίες η ατομική συνείδηση μπορεί να δώσει τη λύση αμέσως, συγκινησιακά.

Να πει εγώ έχω τέτοιο πάθος αυτή η στιγμή με το θέατρο που κλείνω τα μάτια μου στο πόσο υποφέρουν οι άλλοι και εγώ υποφέρω σωματικώς, αλλά θέλω το θέατρο, αυτό είναι προσωπική υπόθεση. Όταν όμως είναι δύο άνθρωποι; με διαφορετικές τέτοιες συγκινησιακές αντιλήψεις, τι κάνουμε;

Τότε ισχύει ο κανόνας της δημοκρατίας, που είναι η πλειοψηφία. Ναι αλλά πώς να το οργανώσεις, θα κάνουμε δημοψηφίσματα; Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα, γι΄αυτό και η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία είναι ένα μεταξωτό εσώρουχο, είναι δύσκολο" και συμπλήρωσε: "πιστεύω ότι δεν μπορεί η πολιτεία να αδιαφορήσει, για τα αισθητικά ενδιαφέροντα των πολιτών. Φτάνει να έχει αναγνωρίσει ότι είναι ανθρώπινα ενδιαφέροντα.

Δεν μπορεί να κάνει ό,τι κάνουν οι Αμερικάνοι που λένε όλα οι ιδιώτες, εμείς δεν δίνουμε λεφτά, ή κι αν τα δώσουμε, πρέπει να μη θίγουν την ηθική και τη θρησκεία.

Οπότε δεν υπάρχει καλλιτεχνικό προϊόν που να μπορεί να χρηματοδοτηθεί. Βεβαίως δεν έχουμε αρκετά λεφτά ώστε το κράτος να είναι η μόνη πηγή χορηγίας, αυτό είναι μία πραγματικότητα.

Και μάλιστα αυτό είναι και επικίνδυνο. Αν είναι το κράτος η μόνη πηγή, τότε στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε σε μια μορφή ιδεολογικής τρομοκρατίας από τη μεριά του. Γι' αυτό η γενική τάση και τα δύο να δουλεύουν -η πολιτεία και ο ιδιωτικός χώρος- νομίζω ότι είναι επ΄αγαθώ».

Ανήσυχος για το μέλλον της εκπαίδευσης αλλά και τη μετανάστευση των νέων παιδιών ο κ. Τάσιος είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:

«Όχι μόνο χάνουμε μυαλά αλλά και ενώ η κύρια ελπίδα μας είναι η δημιουργία καινοτομίας, η οποία θα παραχθεί στα πανεπιστήμια και στην ρωμαλέα επαγγελματική εκπαίδευση, τα μεν πανεπιστήμια δεν τα αφήνουμε να αναπτυχθούν διότι ηλιθίως θεωρούμε ότι μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε ως παραρτήματα σεμιναρίων των κομμάτων, τη δε ρωμαλέα επαγγελματική εκπαίδευση την οποία έχουμε καταργήσει.

Στύβουμε το σώμα από χυμούς οι οποίοι θα έδιναν μεγάλη ώθηση στην αναμενόμενη ανάπτυξη και μένουμε με μειωμένη αξία. Αφήστε που μπορεί αυτό να έχει και πολιτικές συνέπειες, αν φεύγουν τα μυαλά εκείνα που μπορούν να συλλάβουν τη σημερινή πραγματικότητα, η οποία είναι περίπλοκη».

Τέλος αναφερόμενος στην περιορισμένη παρουσία του στα ΜΜΕ ο καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος είπε:

«Υπάρχει το μηδέν άγαν, υπάρχει όριο, είναι δυνατόν να μιλάει κανείς επ' άπειρον; Υπάρχει και ο κίνδυνος να σου αρέσει η φωνή σου, να θέλεις να την ακούς και άντε να βγεις μετά απ' αυτό το γκεζί. Έχω μεγάλη συμπάθεια προς τον Νάρκισσο, πέρασε το μεγαλύτερο βασανιστήριο.

Ο άνθρωπος έβλεπε το πρόσωπο του στο νερό, δεν μπορούσε να φύγει και στερήθηκε τα πάντα, τη ζωή, τον έρωτα, τον ουρανό, το φαγητό, πως να μην το λυπάσαι; Έχω μεγάλη λύπηση για τους νάρκισσους, είναι μια δραματική υποκατάσταση επιβεβαίωσης του είναι, η οποία είναι μια σπουδαία οντολογική διαδικασία, με χάντρες με μικροαρέσκιες.

Δεν είναι επιβεβαίωση, που είναι, να μπορέσω να καθρεφτιστώ στα μάτια του συνομιλητή μου, μήπως μπορέσω να συμμετάσχω στο πόνο ή την χαρά του, μήπως δηλαδή καταφέρω να μην είμαι ένας, αλλά να είμαστε δύο ή τρεις, να έχω δηλαδή την υποστασιακή ηδονή να διπλασιάσω το είναι μου. Αυτό είναι καραμπινάτη ηδονή, τα άλλα είναι υποκατάστατα».
Πηγή: ΑΜΠΕ, Φωτεινή Γιαννούλη